မ်ိဳးခ်စ္စစ္သည္

ပညာမဲ့ေသာ ထိုသူသည္- ကာယဒုစ႐ိုက္ ၀စီဒုစ႐ိုက္ မေနာဒုစ႐ိုက္တို႔ကို ျပဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အျပစ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အျခားအမႈကို ျပဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ကံကို မျပဳပဲ အကုသိုလ္ကံကိုသာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီးေသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရ၏။

ခုကေတာ့ ...

User Online

လာလည္သူေပါင္း

Cabo Yachts

Sunday, April 25, 2010

သွ်မ္းျပည္တပ္မေတာ္ဟုဆိုကာ ေတာင္ပိုင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕အား နအဖ စတင္တိုက္ခိုက္

Saturday, 24 April 2010 22:00 သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္
E-mail Print
ေတာင္ပိုင္း ၀ ျပည္သူမ်ား တိုက္ပြဲသတင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ စိုးရိမ္ထိပ္လန္႕ေ႐ွာင္တိမ္းေနခ်ိန္ ၀ တပ္ဖြဲ႕အား သွ်မ္းျပည္ တပ္မေတာ္တပ္ဖြဲ႕ဟုဆိုကာ နအဖဘက္မွ တိုက္ပြဲႏွစ္ႀကိမ္ စတင္တိုက္ခိုက္သည္ဟု စံုစမ္းသိ႐ွိရ ပါသည္။

“နအဖ က အရင္ စပစ္လို႕ က်ေနာ္တို႕ျပန္တိုက္ရတယ္။ ႏွစ္ႀကိမ္စလုံး နအဖ က စပစ္တာ၊ က်ေနာ္တို႕ဘက္ ေသေၾက ဒဏ္ရာရတာမ႐ွိဘူး” - ဟု အမည္မေဖၚလိုသည့္ ၀ အရာ႐ွိငယ္တဦး က ေျပာပါသည္။

ဧၿပီ ၂၃ ရက္ ညေနပိုင္း မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ဘက္ မိုင္းတုန္း (တြမ္း) ေတာင္ေၾကာတြင္လည္းေကာင္း၊ ၂၄ ရက္ေန႕ မနက္ ၁၀ နာရီ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဖွန္ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ လြယ္ဖါဟုံဘုတ္ ေတာင္ေၾကာတြင္ လည္းေကာင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕အား နအဖ က စတင္တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

[ေတာင္ပုိင္း၀တပ္ဖြဲ႕]

ေတာင္ပုိင္း၀တပ္ဖြဲ႕
“မေန႕က ညေနပိုင္း ၁၅ မိနစ္ေလာက္တုိက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ဒီေန႕မနက္ေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ဘဲ၊ က်ေနာ္တို႕က ၀စကားနဲ႕ ေအာ္ေျပာၿပီး ျပန္တိုက္ေတာ့ သူတို႕က ရပ္သြားတယ္” -အမည္မေဖၚလိုသည့္ ၀ တပ္မႉး တဦးက ေျပာပါသည္။

ေတာင္ပိုင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕အား နအဖစစ္တပ္က ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးယြက္စစ္ဦးေဆာင္သည့္ သွ်မ္းျပည္ တပ္မေတာ္လႈပ္႐ွား စစ္ေၾကာင္း ဟု ထင္မွတ္ၿပီးတိုက္ခိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ ဟန္ျပေတာင္းပန္ခဲ့သည္ဟု အဆိုပါ ၀ တပ္မႉးကေျပာ၏။

၀ တပ္ဖြဲ႕အရာ႐ွိမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္စလံုး မွားပစ္တိုက္ခိုက္ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အရင္ကတည္းက ထိုေဒသ အတြင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕သာ သြားလာလႈပ္႐ွားေလ့႐ွိေၾကာင္း ႐ွင္းျပ၏။

ယခုကိစၥသည္ နအဖ မွ တမင္ရန္စ တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ၎င္းတုိ႕လုပ္ရပ္အား သံုးသပ္ၾကည့္ပါက တိုက္ပြဲႀကီး အတြက္ ေ႐ွာင္လြဲရန္ မျဖစ္ႏို္င္ေတာ့ေၾကာင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕အရာ႐ွိမ်ားက သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္သို႕ သံုးသပ္ျပပါသည္။

နယ္ျခားေစာင့္တပ္အသြင္ေျပာင္းရန္ ၂၂ ရက္ေန႕ေနာက္ဆံုးသတ္မွတ္ရက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မိမိတုိ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ အတိုင္း ဆက္လက္ရပ္တည္သြားမည္ဟု ေျမာက္ပိုင္း ၀ တပ္မႉးတုိ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခ်ိန္ ေတာင္ပိုင္း ၀တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္ မိုင္းဆတ္အေျခစိုက္ စကခ ၁၈ စစ္ေဒသမႉးႀကီးက အစည္းေ၀းဆင့္ ေခၚခဲ့ေသးသည္ဟုဆို၏။

“မိုင္းဆတ္သြားတာက ဟိုပန္၊ ဟိုရြက္၊ မိုင္းယြန္း၊ ေဟြ႕ေအာ့ က ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိုင္း ဆတ္ စကခ ဌာနခ်ဳပ္မေရာက္ဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကတယ္၊ သြားသြားမသြားသြားမထူးဘူး ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့” - အမည္မေဖၚလိုသည့္ ၀ အရာရွိ တဦးကလည္း အတည္ျပဳေျပာဆိုပါသည္။

ထိုအစည္းအေ၀းသို႕ ေတာင္ပိုင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မသြားသည့္အျပင္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕လည္း မိုင္းဆတ္ၿမိဳ႕ အနီးေရာက္႐ွိၿပီး ျပန္လွည့္လာခဲ့ေၾကာင္း၊ ၀မ့္ဟုန္႕႐ွိ ၀ တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း အစည္းအေ၀းထိုင္ၿပီးမိမိဌာနခ်ဳပ္ အသီးသီး ျပန္သြားၾကသည္ဟု ဆက္ေျပာျပပါသည္။
http://www.mongloi.org/burmese/2008-08-01-03-22-02/86-2008-08-01-03-20-45/808-2010-04-24-15-08-41 မွ

ေကအိုင္အို ဆက္ဆံေရးရံုး ေရွာင္တခင္ စစ္ေဆးခံရ

Friday, 23 April 2010 20:21 စိုင္းမ်ိဳးႀကီး
E-mail Print

နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိစၥ အေၾကာင္းျပန္ရန္ ေနာက္ဆံုးရက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ဧၿပီလ ၂၂ ရက္ေန႔ ညပိုင္းက ကခ်င္ျပည္ နယ္ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ ဆိပ္မူ (ဆိုင္းေတာင္) ရြာရိွ ကခ်င္ျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ (ေကအိုင္အို) ဆက္ဆံေရး ရံုုးအား နအဖ စစ္တပ္က ေရွာင္တခင္ ရွာေဖြ စစ္ေဆးခဲ့သည္။
ေဒသခံ နအဖ စစ္တပ္ ရဲ အရံမီးသတ္ႏွင့္ ေက်းရြာအာဏာပိုင္မ်ားက ယမန္ေန႔ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ အဆိုပါရံုး အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ စစ္ေဆးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေကအိုင္အိုအသိုင္းအ၀ိုင္းက သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္သို႔ ေျပာသည္။

ဖားကန္႔ၿမိဳ႕အနီးတြင္ ေကအိုင္ေအ အမွတ္ ၆ တပ္ရင္း အေျခဆိုက္ထားၿပီး ဆိပ္မူ(ဆိုင္ေတာင္) ရြာ၌ တိုက္နယ္ ဆက္ဆံေရး ရံုးတစ္ခု ဖြင့္လွစ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။

“ေကအိုင္အို တပ္ရင္း ၆ ဖားကန္႔ခရိုင္ ဆိုင္းေတာင္ တိုက္နယ္ရံုးမွာ မေန႔ညက ၁၀ နာရီနဲ႔ ၁၁ နာရီၾကားမွာ လာ စစ္ေဆး တယ္္ ဧည့္စာရင္းလာစစ္တယ္လို႔ ေတာ့ေျပာတယ္ ဒါေပမဲ့ သူတို႔စစ္တာက မသကၤာတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ရွာေဖြ သြားတာ ျဖစ္တယ္ ” ဟု ဖားကန္႔ေဒသခံ ေကအိုင္အိုႏွင့္ နီးစပ္သူ တစ္ဦးက ေျပာသည္။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ နအဖႏွင့္ေကအိုင္အိုတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူၿပီးေနာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရိွ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ ေက အိုင္အို ဆက္ဆံေရးရံုးမ်ားထားရိွရာ ယခင္ကာလက စစ္ေဆးခံဖူးျခင္း မရိွေၾကာင္း သိရသည္။

“ခါတိုင္းကဒီလိုစစ္ေဆးေလ့မွမရိွတာ အခုမွ ဒါမ်ိဳးျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အခုေနာက္ဆက္တြဲေတြက ေကအိုင္အိုနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔္ ရန္ရွာတဲ့ပံုစံမ်ိဳးလို႔ ေကအိုင္အိုကျမင္တယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုဆက္လက္ၿပီးေတာ့ အေကာင္အထည္ ေဖၚဖို႔ပဲ စိတ္ဆႏၵရိွတယ္ အခုလိုလုပ္ေနတာ သက္သက္မဲ့ရန္စတဲ့ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္တယ္” ဟု သူကဆိုသည္။

ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရာ လံုးခင္းေမွာ္ႏွင့္ ေကအိုင္အို တပ္ရင္း ၆ ဆက္သြယ္ထားသည့္ လမ္းအတြင္း ဆန္ခါရြာ အနီး တြင္ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း နအဖစစ္တပ္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ တစ္ခု ထပ္မံဖြင့္လွစ္ထားေၾကာင္း သိရသည္။

အလားတူ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ရိွ ကခ်င္ခရစ္ယာန္ဘာသာေရး ဆရာ မ်ားလည္း ယမန္ေန႔က နအဖအာဏာပိုင္မ်ား၏ေခၚယူ ေမးျမန္းျခင္း ခံရေၾကာင္း ေဒသခံတစ္ဦးက ေျပာသည္။

“မေန႔ညက ျမစ္ႀကီးနားက သင္းအုပ္ဆရာ ဂြမ္စယ္ သူကေတာ့ ေနာင္နန္းက်မ္းစာ ေက်ာင္းအုပ္အေဟာင္းေပါ႔ အခုကေတာ့ ေက်းလက္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးမွာလုပ္ေနတဲ့ NGO ထဲမွာနာယက သူနဲ႔အတူ ျမစ္ႀကီးနားက ဘာသာေရးဆရာ ဆရာေဇာင္းစယ္တို႔ကို မေန႔က မနက္အေစာႀကီးေခၚ စစ္ၿပီးမွ ညေန ၅ နာရီမွ ျပန္လြတ္တယ္ ” ဟု ဆိုသည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ေမခႏွင့္မလိခ ျမစ္ဆံုေဒသတြင္ တရုတ္ကုမၸဏီႏွင့္ျမန္မာနအဖအာဏာပိုင္မ်ား ပူးေပါင္း၍ ေရကာတာစီမံကိန္းတည္ေဆာက္သည့္ေနရာတြင္ ဧၿပီ ၁ရ ရက္ေန႔က ဗံုးမ်ားဆက္တိုက္ ေပါက္ကြဲ ခဲ့အၿပီး ယခုလို ရွာေဖြစစ္ေဆးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။

ဧၿပီလ ၂၂ ရက္ေန႔က နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိစၥ ေကအိုင္အိုႏွင့္ နအဖစစ္အာဏာပိုင္တို႔ ျမစ္ႀကီးနားတြင္ေဆြးေႏြး ေနရာ ယေန႔ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္လက္္ေဆြးေႏြးဖြယ္ရိွေၾကာင္း ေကအိုင္အို သတင္းရပ္ ကြက္ မွ တဆင့္ သိရသည္။
http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=6244655042780063009မွ

Friday, April 23, 2010

၂၀၀၉-၂၀၁၀ သည္ သမိုင္းတစ္ေလ်ာက္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီး ျမႇဳပ္ႏႇံမႈအမ်ားဆံုးႏႇစ္ အျဖစ္စံခ်ိန္တင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ဘီလ်ံေက်ာ္ရွိခဲ့ၿပီး ထိုင္း၊ တရုတ္ႏွင့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေန

၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ တြင္ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဒသမ ၀၅ ဘီလ်ံ ႏႇစ္ဆနီးပါးထိ ျမင့္တက္လာခဲ့ေၾကာင္း အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းႏႇင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန တာ၀န္ရႇိသူတစ္ဦးထံမႇ သတင္းရရႇိပါသည္။ ''၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ မႇာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈအေနနဲ႔ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဒသမ ၀၅ ဘီလ်ံ ရႇိပါတယ္။ အဲဒီထဲမႇာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕လာေရာက္ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ ႏႇံမႈဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ ဒသမ ၈၅ ဘီလ်ံထိရႇိပါတယ္''ဟု ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႔က က်င္းပသည့္ ၂၀၁၀ 2010 China(Guangdong)-Myanmar Business Conference တြင္ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းႏႇင့္ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ၀န္ႀကီးဌာန တာ၀န္ရႇိသူ တစ္ဦးက ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံျခားရင္း ႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈ အမ်ားဆံုးႏႇစ္မႇာ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ကျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ ေျခာက္ဘီလ်ံေက်ာ္ အထိရႇိခဲ့ေၾကာင္း တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။ ယခု ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာ ေရးႏႇစ္တြင္မူ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးမႈပမာဏ မႇာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဒသမ ၀၅ ဘီလ်ံထိ ရႇိလာခဲ့သည့္အတြက္ ယခင္စံခ်ိန္တင္ထားသည့္ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ကထက္ သံုးဆနီးပါးျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီး သမိုင္း တစ္ေလ်ာက္ ထပ္မံစံခ်ိန္တင္ခဲ့သည့္ ႏႇစ္ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္းစီးပြားေရးပညာရႇင္ တစ္ဦးကလည္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ စြမ္းအင္၊ ေရနံႏႇင့္ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႕၌ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈမ်ားျမင့္မား လာျခင္း၊ ထုိင္းႏိုင္ငံ၊ ၿဗိတိန္ႏႇင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတို႔၏ လာေရာက္ရင္းႏႇီး ျမႇဳပ္ႏႇံမႈမ်ားသည္ ယခင္ႏႇစ္မ်ားကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျမင့္တက္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ စံခ်ိန္တင္ျမင့္တက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိင္းႏိုင္ငံသည္ ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္တြင္မူ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၇ ဒသမ ၄ ဘီလ်ံ ေက်ာ္ အထိ စံခ်ိန္တင္ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈျပဳလုပ္ ခဲ့ၿပီး ယခုႏႇစ္၏ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီး ျမႇဳပ္ႏႇံမႈက႑တြင္ အမ်ားဆံုးလာ ေရာက္ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံခဲ့သည့္ႏိုင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္ ထိပ္ဆံုးမႇ ရပ္တည္ေနခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမႇာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ၂၀၀၈-၂၀၀၉ ဘ႑ာေရးႏႇစ္က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈၅၅ ဒသမ ၉၉၆ သန္းသာ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံခဲ့ေသာ္ လည္း ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ တြင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၈၄၈ ဒသမ ၅၆ သန္းအထိ လာေရာက္ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံခဲ့သည္။ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ အေနျဖင့္လည္း ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံခဲ့သည့္ ပမာဏမႇာ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ ဘ႑ာေရးႏႇစ္ကအေမရိကန္ ေဒၚလာ သန္း ၂၄၀ ေက်ာ္ပမာဏ သာရႇိခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္တြင္မူ အေမရိကန္ ေဒၚလာ သန္း ၁၈၆၀ ေက်ာ္အထိ စံခ်ိန္တင္ျမႇဳပ္ႏႇံမႈျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈက႑တြင္ အမ်ားဆံုး၀င္ေရာက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမႇာ အာရႇႏိုင္ငံမ်ား(အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ား)ျဖစ္သည္ကို ထင္ရႇားစြာ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရႇင္မ်ားက ဆိုသည္။ႏႇစ္အလိုက္ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမွဳပ္
ႏႇံမႈပမာဏ (အေမရိကန္ေဒၚလာ-သန္း)

ဘ႑ာေရးႏႇစ္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈတန္ဖိုး
၂၀၀၀-၂၀၀၁ ၂၁၇ .၆၈၈
၂၀၀၁-၂၀၀၂ ၁၉ .၀၀၂
၂၀၀၂-၂၀၀၃ ၈၆ .၉၄၈
၂၀၀၃-၂၀၀၄ ၉၁ .၁၇၀
၂၀၀၄-၂၀၀၅ ၁၅၈ .၂၈၃
၂၀၀၅-၂၀၀၆ ၆၀၆၅ .၆၇၅
၂၀၀၆-၂၀၀၇ ၇၅၂ .၇၀၀
၂၀၀၇-၂၀၀၈ ၁၇၂ .၇၂၀
၂၀၀၈-၂၀၀၉ ၉၈၄ .၉၉၆
၂၀၀၉-၂၀၁၀ ၁၆ .၀၅(ဘီလ်ံ)

၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္အတြင္း ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈအမ်ားဆံုးျပဳလုပ္သည့္ ထိပ္ဆံုးက႑ငါးခု(အေမရိကန္ေဒၚလာသန္း)
အမ်ဳိးအစား ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈတန္ဖိုး
စြမ္းအင္ ၆၃၁၁ .၂၂
ေရနံႏႇင့္သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ ၃၆၃၆ .၀၈
ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ၁၆၆၂ .၁၃
သတၲဳတူးေဖာ္ေရး ၁၃၉၈ .၃၉
ဟိုတယ္ႏႇင့္ ခရီးသြားလာေရး ၁၀၆၄ .၈၁

၂၀၀၉-၂၀၁၀ ဘ႑ာေရးႏႇစ္အတြင္း ႏိုင္ငံျခားရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံမႈ အမ်ားဆံုးျပဳလုပ္သည့္ ထိပ္ဆံုးငါးႏိုင္ငံ (အေမရိကန္ေဒၚလာသန္း)
ႏုိင္ငံအမည္ ရင္းႏႇီးျမႇဳပ္ႏႇံသည့္ပမာဏ
ထုိင္း ၇၄၂၂ .၀၉
ၿဗိတိန္ ၁၈၆၀ .၉၅
တ႐ုတ္ ၁၈၄၈ .၅၆
စင္ကာပူ ၁၅၉၂ .၄၄
မေလးရႇား ၈၉၈ .၃၅

ျပည္သူ႕ရႈေထာင့္

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ နဲ႔
အရပ္သားအစိုးရတစ္ရပ္ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အားလံုးတတ္ႏိုင္ သေလာက္
ဘက္ေပါင္းစံုက ၀ိုင္း၀န္းက်ိဳးပမ္းေနၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း
ႏွစ္ဆယ္ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။ စစ္အစိုးရ ေတြကလဲ ဒီမိုကေရစီ အရပ္သားအစိုးရ တစ္ရပ္
ေပၚလာေရးအတြက္္ သူဖယ္ေပးရမလို ျဖစ္ေနုေတာ့ အေၾကာက္အကန္ တင္းခံပါတယ္။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းအၿပီး တက္လာတဲ့ စစ္အစိုးရက တကယ္စိတ္မပါေပမဲ့
မေကာင္းတတ္လို႔ ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ေတာင္းဆိုတာကို
အသိအမွတ္ျပဳတယ္ ေပးမယ္ေျပာၿပီးမွ တေျဖးေျဖး ဒီမိုကေရစီဘက္ သြားမဲ့
လမ္းေတြ အေတြးအေခၚေတြကို ပိတ္ဆို႔လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းတကယ္
အာဏာလႊဲရမယ္လဲ ဆိုေရာ ေနာက္တြန္႔သြားၿပီး ဒို႔မဖယ္ ေပးဘဲ
ဒို႔ၾသဇာေညာင္းတဲ့ အရပ္သားအစိုးရ တင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ အစိုးရပါဘဲလို႔
လုပ္ရင္ ျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး မဆြဲဘူးေျပာခဲ့တဲ့ အေျခခံ ဥပေဒအသစ္ ဆြဲၿပီး
အခု၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ထ လုပ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
စနစ္ေျပာင္းဘို႔ ေတာင္းဆိုသူေတြ ကိုေတာ့ လက္မတြဲဘဲ ရန္သူလို သေဘာထားၿပီး
တစ္ေယာက္မက်န္ ေထာင္ထဲ ထည့္ထား လိုက္ပါတယ္။ ျပည္သူအတြက္ အသက္ေပးမယ္
ဆိုခဲ့ေပမဲ့ အာဏာေတာ့ မေပးႏိုင္တာ စိတ္ရင္းေစတနာ မမွန္ခဲ့လို႔ပါ။

သတိထားမိ သေလာက္ သကၠရစ္ ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊ
ေခါင္းေဆာင္တဲ့ နအဖအစိုးရနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့
ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသူ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) တို႔ရဲ႕
ကြာဟခ်က္ထဲမွာ ၾကားေနလိုလို ဘာလိုလို ၀င္လုပ္လာတဲ့ အုပ္စုေတြကို နအဖက
ႀကိဳဆို လက္သတ္ေမြး လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၂၀၁၀ မတ္လကုန္ မွာေတာ့ အမ်ိဳးသား
ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က နအဖလုပ္ေပးမဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒေတြဟာ တရားမွ်တမႈ
မရွိဘူး၊ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္း မက်ဘူး ဆိုၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ဘူး
အသိအမွတ္လဲ မျပဳဘူး လို႔ ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ ေစာေစာက ၾကား (ကြာဟခ်က္) ဟာ
သိပ္ႀကီးမား သြားပါတယ္။ ထင္ထားၾကတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ ဒီေမာင္ေတြ ၾကားေနစရာ
မရွိေတာ့လို႔ အားလံုး နအဖ ဘက္ကို ေျပးကပ္ သြားၾကပါတယ္။

ယံုၾကည္သူ ေနာက္လိုက္ အင္အား မရွိဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အာၾကယ္ ေလးေတြ
လုပ္ေနတာ ဘာမွမေျပာလိုပါ။ ညစ္ၾကယ္ၾကယ္နဲ႔ အခြင့္အေရး ရရင္ရသလို လက္ေတြ႕
အပင္ပမ္း အဆင္းရဲခံ လုပ္ေနသူ ေတြကိုု ေနာက္က လံုခ်ည္စ လိုက္တက္နင္း ေနတာက
ဆိုးပါတယ္။

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ NLD ဟာ စစ္တပ္ကို မကိုင္တြယ္တတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရး
မကစားတတ္ဘူး၊ ဦးေႏွာက္မပါဘူး။ ဥဏ္မရွိဘူး၊ ခံစားခ်က္ သက္သက္နဲ႔
လုပ္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ က်ားကစားသလို တစ္ေကာင္ေႂကြးၿပီး ႏွစ္ေကာင္စား
ကင္း၀င္ လုပ္တတ္ရမယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲ အရင္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ
စစ္အုပ္စုနဲ႔ၿပိဳင္ ဉာဏ္ကစား ႏိုင္ရမယ္” တဲ့၊ မိုးလံုး ေလလံုး ကေတာ့
နားေထာင္ရတာ တကယ့္ ႏိုင္ငံေရး “ဖ်ံ” ေတြ “က်ား” ေတြဘဲ။

သူတို႔ အဆိုအရ - ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ေျပာင္းဘို႔ မွာ စစ္တပ္က
တင္းခံေနတာ၊ စစ္တပ္ကို ရန္မူေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ မရွိေတာ့မွပဲ
ျဖစ္လာမွာ၊ အတိုက္အခံေတြရဲ႕ ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲေတြ ရွိေနသေရႊ႕ စစ္တပ္က
အေလွ်ာ့ေပးမွာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ကို ဘယ္သူကမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။
မယွဥ္ႏိုင္ဘူး၊ စစ္တပ္က မေလ၊ွ်ာ့ေပးသ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာဒီမိုကေရစီ
ေျပာင္းလဲမႈမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး... တဲ့။ ဒီ သေဘာတရား ကို အေသထားၿပီး
တြက္ပါတယ္။ ဒါကိုဘဲ မိုးကုတ္ စက္၀ိုင္းလို သေဘာထား စဥ္းစားတာမို႔
ဒီထက္ပို ေ၀းေ၀း မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စစ္တပ္ကို သိပ္အထင္ႀကီး
အားကိုးလြန္းေနတယ္။ ျပည္သူနဲ႔ ေ၀းလြန္းတယ္။

ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသူေတြ လုပ္သမွ်ကို အခု ဗကပ ေမာ္စီတံုး
ကြန္ျမဴနစ္နည္းလို႔ သမုတ္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ အေနာက္သံရံုး ကတဆင့္ တလကို ၆၈
ႀကိမ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ညႊန္ၾကားခ်က္ ယူတယ္ လုပ္လိုက္၊ CIA က ႏိုဘယ္ဆုေတြ
ေပးထားတယ္ လုပ္လိုက္၊ တခါတေလ နအဖ လုပ္တာ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒနဲ႔ ညီညြတ္တယ္
ေရးလိုက္ မညီႏိုင္ျပန္ေတာ့လဲ တည္ဆဲ အစိုးရမို႔ လိုအပ္သလို အေရးယူတာ၊
သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလဲ ဒီလိုဘဲလုပ္တာဘဲ၊ တည့္တည့္ျပစ္တာ ဘာျဖစ္လဲ ေရးလိုက္။
စစ္တပ္က ဖိႏွိပ္လို႔ လူထုက အံုႂကြတာလား၊ လူထုက အံုႂကြလို႔ စစ္တပ္က
ဖိႏွိပ္တာလား သူတို႔ မကြဲဘူး။

ရွစ္ခိုးေတာင္းပန္ ေမတၱာပို႔ေနတဲ့ လက္နက္မဲ့ ဆႏၵျပျပည္သူကို အစိုးရက
အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းတာကို ဘာမွမခံစား ရသလို သေဘာထားၿပီး ဒါသဘာ၀ဘဲေလ၊
သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္မွေတာ့ စစ္အစိုးရပါဆိုမွ ေသနတ္နဲ႔ ျပစ္မွာေပါ့လို႔
ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာႏိုင္တဲ့ သူေတြဘဲ၊ ျပည္သူကို မိဘလိုသေဘာထား ၾကပါ၊
အၾကမ္းမဖက္ ဆႏၵျပပြဲေတြကို စစ္အင္အား အသံုးျပဳၿပီး အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္း
တာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔ လို႔ နအဖအစိုးရကို တားတဲ့သူေတြနဲ႔ ေမာင္ရင္တို႔နဲ႔
အေတြးအေခၚ ခံစားခ်က္ခ်င္း မတူေတာ့ပါ။ တြက္နည္းလဲ မတူႏိုင္ပါဘူး။
ျပည္သူ႔ေထာက္ခံမႈ ရတာျခင္းလဲ တျခားစီပါဘဲ။ ျပည္သူေတြက ပါးစပ္ဟ လိုက္တာနဲ႔
ဘယ္သူဟာ ငါတို႔အေပၚ မိဘလို ေကာင္းမဲ့လူ ဘယ္သူဟာျဖင့္ စိတ္ရင္းေစတနာ
မပါသူ၊ ငါတို႔အေပၚ စိတ္ေကာင္း မထားသူလဲ သိတာေပါ့။

နအဖက ေသနတ္နဲ႔ျပစ္။ ဒုတ္နဲ႔ရိုက္ႏွက္ ဖမ္းၿပီးေထာင္ဒါဏ္ ႏွစ္ရွည္ေတြခ်တာ
ျပည္သူေတြ သံဃာေတြကိုလို႔ မေျပာပါနဲ႔တဲ့။ “နအဖကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္
ဆႏၵျပေနသူေတြ” လို႔ေျပာပါ၊ သူတို႔ကိုသာ နအဖက လုပ္တာတဲ့၊
ေရွ႕ေနလိုက္ေပးတာ၊ ဒီေလာက္မွ နားမလည္ဘဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။
နအဖအစိုးရ ကိုဆန္႔က်င္လို႔၊ နအဖဘက္ မပါလို႔ ပါ။ နအဖကို မဲ မေပးလို႔
ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ မရ ရေတာ့ဘူးလား။ အားလံုး တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္
ျပည္သူပါ။ ေသနတ္္ကိုင္ မထားသမွ် ကိုယ့္ကို ရန္မျပဳသမွ် ကိုယ့္ မိဘလို
ဆက္ဆံရမွာပါ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ခဏခဏ မေျပာပါရေစနဲ႔။ နားလည္ပါ။

နအဖ စစ္တပ္က စစ္သား ငါးသိန္းကို ျပည္သူ သန္းငါးဆယ္က မႏိုင္ဘူးလားတဲ့။
အရွိန္လြန္ၿပီး လက္နက္မဲ့ သားသည္အေမ၊ ကေလးငယ္၊ မိအိုဖအိုေတြ ပါတဲ့
ျပည္သူေတြက ေကၽြးတဲ့ ထမင္းစားၿပီး အသားလြတ္ ခ်ဲလင္း ေခၚေနပံုကို
ၾကည့္ဦး၊ ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြလဲ ဆိုတာ။ မေၾကနပ္လို႔
လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုရင္ စစ္တပ္က ေသနတ္ ကိုင္ၿပီး ၿပံဳးၾကည့္
ေနမွာေပါ့၊ ရုရွားက ၀ယ္ထားတဲ့ အမ္အိုင္ဂ်ီ တိုက္ေလယဥ္ အသစ္ကေလးေတြနဲ႔
လက္စြမ္းျပလိုက္မွာေပါ့ ဆိုဒါမ်ိဳး ျပည္သူေတြ ေသေက်ပ်က္စီး ရမွာကို
ခတ္လြယ္လြယ္ ေျပာထြက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ။

ဘာဥပေဒ ဘာစည္းမ်ဥ္းမွ မလိုက္နာဘဲ ဒါ ျပည္တြင္းေရးကိစၥ ဘယ္သူမွ
၀င္မေျပာနဲ႔ ဆိုၿပီး ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ့္ႏွမ၊ ကိုယ့္မိဘ၊
ကိုယ့္ျပည္သူကို ကိုယ္တိုင္ မတရားက်င့္ ေနတာ။ ကုလေကာ ဘာေကာ တကမၻာလံုးက
မသင့္ေတာ္ပါဘူး၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကပါလို႔
၀ိုင္းတားေနတာ မရဘူး။ ကိုယ့္သားခ်င္းေတြကို လက္စြမ္းျပ ေနတာ။ ဒါကို
သူတို႔က နအဖ နဲ႔ NLD ရဲ႕ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲက လက္ေ၀ွ႔ပြဲပါတဲ့။ ဒိုင္က
ဘန္ကီမြန္း ဆိုလားဘဲ။ မင္းတို႔မို႔ ေျပာထြက္တယ္ကြာ။

အတိုက္အခံေတြက စည္းကမ္းမရွိဘူး၊ စစ္တပ္က စစ္စည္းကမ္းရွိလို႔ တိုင္းျပည္
အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္၊ ဆိုတာလဲ ပါေသး၊ တိုင္းျပည္မွာ စည္းကမ္း
တင္းက်ပ္လြန္းရင္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈ မရွိရင္ အညြန္႔ခ်ိဳး သလိုဘဲ
တိုင္းျပည္တိုးတက္မႈ မရွိႏိုင္ဘူး၊ ဟန္႔တားတယ္ ဆိုတာလဲ နားမလည္ဘူး။
ဒါျဖင့္ ဘုန္းႀကီးရဟန္း ၀ိနည္းေတာ္ေတြက ပိုေတာင္ စည္းကမ္း ႀကီးေသးတယ္။
ဒီလို စည္းကမ္းႀကီးတိုင္း တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္လို႔ ရပါ့မလား။
သဘာ၀ျခင္း မတူမွန္းလဲ ေမာင္ရင္တို႔ မသိ။ မင္းတို႔ေတာ့ ဆလံပါဘဲ။

နအဖ အသံုးမက်တာ ျငင္းမရလို႔ ၀န္ခံရေတာ့မယ္ဆို အနည္းဆံုး အားလံုး
တူတူပါဘဲ၊ နအဖအသံုးမက်သလို NLD ကေကာ ဘာအသံုးက်လို႔လဲ၊ စစ္တပ္က
တိုင္းျပည္ကို စစ္အာဏာရွင္ လုပ္သလို ေဒၚစုလဲ ပါတီတြင္း အာဏာရွင္
လုပ္တာပါဘဲ၊ နအဖ = NLD ဘဲ၊ ဦးသန္းေရႊ (စစ္အာဏာရွင္) = ေဒၚစု
(ဒီမိုအမည္ခံ အာဏာရွင္) လို႔ ညီမွ်ျခင္း ခ်ေရး လိုက္ႏိုင္ရင္
ေမာင္ရင္တို႔က ေန႔တြက္စီတယ္ ထင္ေနသကိုး။

နအဖနဲ႔ NLD မတူပါဘူး ဆိုတာ ေရးျပေတာ့လဲ ဟိုးအေ၀းႀကီးက ဘာမွမဆိုင္တဲ့
ေဒၚစု ႏိုဘယ္ဆုရတိုင္း အထင္ႀကီး စရာလား၊ CIA အေမရိကန္၊ အေနာက္အုပ္စုက
ခိုင္းစားမလို႔ ေဒၚစုကို လူေမြးတာ ဆိုတဲ့ သူငယ္နပ္စား စကားေတြ ထြက္လာေတာ့
ဆက္ေျပာရတာ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာယူ၊
ရာထူးယူ၊ တိုင္းျပည္ကေပးတဲ့ လခယူထား သူက သာမန္လူလို အသံုးမက်လို႔
မျဖစ္ဘူး။ အသံုးမက်ဘဲ ဒါေတြယူထားေတာ့ ျပည္သူက ဆင္းပါေတာ့လို႔ ေအာ္တာ
မလြန္ပါဘူး။

ဒါမ်ိဳးက် System Change ဘဲေတာင္းပါ Regime Change မေတာင္းပါနဲ႔တဲ့။
တယ္လဲ အခ်ိဳ ႀကိဳက္တတ္သကိုး။

ေနာက္ဆံုး မရရင္ ေဒၚစု အေဖသတ္တဲ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ ညားတယ္၊ မ်ိဳးမစစ္ ကျပားကေလး
ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ပိတ္ဆို႔ခိုင္းတယ္၊ ဂၽြန္ယက္ေတာကို တိတ္တိတ္ပံုး
ခ်ိန္းေတြ႕တယ္နဲ႔ မဟုတ္တာ မ်ားမ်ား ေရာသမေမႊၿပီး နာလွခ်ည္ရဲ႕၊ ေဒၚစု
တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ျပည္သူ ကဒါေတြမသိလို႔ ၁၉၉၀ တုန္းက
မဲေပးခဲ့တာ၊ အသိေပးရမယ္၊ ထလုပ္ေတာ့တာဘဲ။ ျပည္သူက အခ်င္မဟုတ္
အကုန္သိပါတယ္၊ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ျပည္သူ
ဆံုးျဖတ္ပါ လိမ့္မယ္။ ေမာင္ရင္တို႔ ကိုယ္တို႔ အလုပ္မဟုတ္ပါ။

ေမာင္ရင္တို႔ ေတြးေခၚျပဳမူ ေျပာဆိုပံုေတြက စစ္တပ္ကို ဗဟိုျပဳ၊
ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ေတြးေခၚ ေျပာဆိုပံုေတြပါ။ ျပည္သူေတြ နာခ်င္နာ
စစ္တပ္မနာေအာင္ ေတြးေခၚ ေျပာဆို္ပါတယ္။ ျပည္သူကို အေျခမခံပါဘူး။
ကိုယ္စားမျပဳဘူး၊ ၾကင္နာမႈ မျပဘူး ဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ ရႈေထာင့္ခ်င္း
မတူေတာ့ဘူး၊ ဒီလို စိတ္ရင္းေစတနာ မပါတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳးနဲ႔
ျပည္သူေထာက္ခံမႈ မရႏိုင္ပါ။ စစ္အစိုးရေတြ အဆက္ဆက္ ျပည္သူေထာက္ခံမႈ မရ
မေအာင္ျမင္ က်ရံႈးခဲ့ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ အဲဒီအေတြးအေခၚ ေၾကာင့္ပါဘဲ။
မယံုရင္ ေမာင္ရင္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ ဉာဏ္ကစားနည္း၊ ႏိုင္ငံေရး
ဖ်ံက်နည္းေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားမွာ ခ်ျပ စည္းရံုးၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ဘက္
ျပည္သူ ဘယ္ေလာက္ ပါလာသလဲ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။

ဒီမိုကေရစီ ဘက္သားေတြက ျပည္သူဘက္က ၾကည့္ပါတယ္။ ျပည္သူကိုအားကိုး ပါတယ္။
ျပည္သူ႔အားကို ဘယ္သူကမွ မလြန္ဆန္ ႏိုင္ဘူးလို႔ အေျခခံတြက္တာပါ။
ျပည္သူအေပၚ ေစတနာထားတယ္။ ျပည္သူနဲ႔ တသားထဲက်လို႔ ခုထိသူတို႔ကို ေထာက္ခံ
ေနၾကတာ။ ႀကိဳက္တဲ့ နအဖ သူရဲေကာင္း အမတ္ေလာင္းထြက္ခဲ့၊
ႀကိဳက္သေလာက္ေငြသံုး မဲဆြယ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဘာရာထူးမွမရွိတဲ့
ဒီမိုကေရစီသမား ဇာဂနာတို႔ မင္းကိုႏိုင္တို႔ ေဌးႂကြယ္တို႔နဲ႔ သာတူညီမွ်
ၿပိဳင္အေရြးခံရဲလား၊ ၀က္၀က္မကြဲရင္ ႀကိဳက္သလို ေျပာ။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ
ဒါကိုသိလို႔လဲ ၀င္အေရြး မခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္ ထင္ပါတယ္။

ပိေတာက္ေျမမွာ ဦးပဥၥင္းတပါးက မိန္႔ဘူးတာ မွတ္မိတယ္။ ဒကာႀကီးတို႔က
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အူလိႈက္ သဲလိႈက္ ႀကိဳက္ေနပါရက္နဲ႔
စစ္အာဏာရွင္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး၊ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ႀကိဳက္ပါတယ္၊
ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားပါလို႔ ဒီမွာလာ လိမ္ေျပာေနတာ ဒကာႀကီးတို႔ ေရးတဲ့
စာေတြဖတ္ၾကည့္ရင္ မဟုတ္မွန္း သိသာပါတယ္။ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လိမ္ေျပာေနတာလဲ
အင္မတန္ အျပစ္ႀကီး ပါတယ္တဲ့။ ဦးပဥၥင္းတို႔ ျပည္သူေတြကို
သူငယ္နပ္စားေလးေတြ မထင္ပါနဲ႔တဲ့။ မွန္လိုက္တာဗ်ာ။

ေစတနာျဖင့္၊

ကိုဂ်ဴး

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ေမးလ္အားျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးပါသည္။

Wednesday, April 21, 2010

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ေလာကအျမင္

ႏိုင္ငံေရးဟူသည္မွာေလာကဟိတလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ေလာကဟိတဟူသည္မွာေလာကေကာင္းက်ိဳးကိုေဆာင္ျခင္းတည္း။ေလာကဟူသည္မွာလည္း လူႏွင့္ကင္းသည္မဟုတ္။ သတၱေလာက၊ ၾသကာသေလာက၊ သခၤါရေလာကဟူ၍ ေလာကသံုးပါး ပိုင္းျခားျပဆိုရာဝယ္ လူအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ သတၱေလာကသည္ အဓိကပင္မဟုတ္တုံေလာ။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္လိုသူသည္ ေလာကအျမင္ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေလာကအျမင္ တိက်မွန္ကန္သည္ႏွင့္အမွ်၊ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေသာလုပ္ငန္းသည္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္လိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သမိုင္းကိုစနစ္တက်ေလ့လာ၍ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေသာ ဝသီရွိသူျဖစ္၏ ။ ထိုဝသီေၾကာင့္ သူ ့၌ေလာကအျမင္ တစ္ခုရွိသည္။ ထိုေလာက အျမင္မွာလည္း မ်က္ျမင္ဒိ႒တို ့ကိုၾကည့္၍ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ေသာ အျမင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးယာဥ္သူသည္ ေျမမွလြတ္၍ ေကာင္းကင္၌ ပန္းဆိုင္းဆြဲ ဘိသကဲ့သို ့ အထက္မေရာက္ ေအာက္မက် စဥ္းစာတတ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘဝက အမ်ားနည္းတူ လြတ္လပ္ေရး ဆိုသဟာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္ကူးယဥ္၍ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေပးသည္။
သို ့ေသာ္ရင့္က်က္လာေသာအခါ လက္ေတြ ့လုပ္ငန္းတို ့ကို လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ဒိ႒ဓမၼကိုၾကည့္၍ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္လည္း သူ၏ၾကိဳးပမ္းမွုတို ့သည္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏ ။ အဆိုပါအခ်က္တို ့ကို သာဓကျပပါဟုဆိုလွ်င္ ထိုစဥ္က Freedom Bloc ဟုေခၚေသာ လြတ္လပ္ေရးတပ္ဦး ဖြဲ ့စည္းပံုက အစျပဳ၍ ေျပာရလိမ့္မည္။ ထို ့ေနာက္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဖြဲ ့စည္း၍ ျဗိတိသွ် ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့ပံု၊ ဖက္ဆစ္ဆန္ ့က်င္ေရး အဖြဲ ့ကိုဖြဲ ့စည္း၍ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့ပံု၊ ဖက္ဆစ္ဆန္ ့က်င္ေရး ျပည့္သူ ့လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ ့ျဖင့္ ျဗိတိသွ် အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ ့လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပံု စသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရပ္ အဆင့္ဆင့္တို ့ကို ေဖာ္ျပရမည္ျဖစ္၏ ။ ဤေဆာင္းပါးအဖို ့ က်ေနာ္ဤမွ် ဝိတၳာရကို မရည္ရြယ္ပါ။ စင္စစ္ ထိုအျခင္းအရာတို ့ကို ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္နီးစပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသုေတသီ ပုဂၢိဳလ္တို ့သာလွ်င္ျဖစ္ေပမည္။ ေနာင္အခါတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ ေလာကအျမင္ကို က်မ္းၾကီး က်မ္းခိုင္ အျဖစ္ျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္တို ့က ျပဳစုၾကေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ကား နိဒါန္းသြယ္ရံုမွ်သာ တတ္ႏိုင္သည္။ ယင္းသို ့ နိဒါန္းသြယ္ေပးသျဖင့္ အထက္ေဖာ္ျပရာပါ သုေတသီတို ့က က်မ္းၾကီး က်မ္းခိုင္ တစ္ခုေလာက္ ျပဳစုႏိုင္ပါလွ်င္ က်ေနာ့္အဖို ့ ေဆာ္ၾသရက်ိဳးနပ္ျပီဟု ယူဆရပါမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေလာကအျမင္ဟုဆိုျခင္းေၾကာင့္ အဘယ္ေလာကနည္းဟု ေမးဖြယ္ရွိသည္။ေလာကကိုျခံဳ၍ၾကည့္လွ်င္ သတၱေလာက၊ ၾသကာသေလာက၊ သခၤါရေလာက တို ့ကို ျမင္ရေပမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ထိုကဲ့သို ့ ျခံဳ၍ၾကည့္ခဲ့လိမ့္မည္မွာ မလြဲေခ်။
သို ့ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဤကၽြႏ္ုပ္တို ့၏ျမန္မာ့ေရေျမႏွင့္ နီးစပ္သူပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍မ်က္ျမင္ဒိ႒ တို ့ကိုသာ ဦးစားေပးသူျဖစ္ေလရာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေလာကမွာ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ေလာက ျဖစ္ေပသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ေလာက အျမင္ကို က်ေနာ္ဆိုလိုသည္။ လူ ့ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္သူတို ့မွာ ပစၥကၡ၌ ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ လူ ့ေဘာင္ေလာက၏ အေျခအျမစ္ ကို စူးစမ္းရန္တာဝန္ရွိေပသည္။ ထိုအေျခအျမစ္ကို လိုက္သည္ရွိေသာ္ ပစၥဳပၸန္၌ ဤသို ့ ဤသို ့ျဖစ္ေပၚလာရသည္မွာ အတိတ္၌ ထိုသို ့ ထိုသို ့ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေလသည္ ဟူ၍ အေၾကာင္း အရင္းကို ရွာစျမဲ ျဖစ္၏ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိလုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ အဆိုပါ အေၾကာင္း အရင္းကို ရွာၾကံေလ့ ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္ေန ့တြင္ အေရွ ့အေနာက္ အသင္း အစည္းေဝးပြဲ၌ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္း ေဟာေျပာသြားခဲ့သည္။ ထိုသို ့ေဟာေျပာရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိ၏ ။
မဟာမိတ္တပ္မ်ားသည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ယင္းသို ့ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ ႏိုင္သည့္အေၾကာင္းကို ရွာလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးစီးေသာ ျမန္မာ့မ်ိဳးခ်စ္ တပ္မေတာ္၏ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းကို ေတြ ့ျမင္လာၾကရသည္။ ဤသည္တြင္ ကမၻာ တစ္ဝန္းလံုးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြေသာ ျမန္မာ့ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးလာၾကသည္။ သို ့ရာတြင္ ျဗတိသွ် နယ္ခ်ဲ ့အရင္းရွင္ ဗ်ဴရိုကရက္တို ့၏ ေနာက္လိုက္မ်ားကား ျမန္မာ့ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ကို အသားမေပးလိုၾကေခ်။ ရာဇဝန္တြင္ မေပၚေအာင္ ျမဳပ္ႏွံလိုၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ SEAC သတင္းစာမွ ေန၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး သြားပုပ္ေလလြင့္ ေရးသားသည္။ ဤသည္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အခ်က္လက္ႏွင့္တကြ ေခ်ပခဲ့ရသည္။ ဤသို ့ေခ်ပရန္အတြက္ ပထမဦးစြာ အေရွ ့အေနာက္အသင္းကို အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ဤသည္မွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ SEAC သတင္းစာသည္ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ကို ပုပ္ခတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ လာရေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေဟာေျပာခ်က္မွာ ျမန္မာတို ့က ျဗတိသွ် တို ့ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ထိုေဟာေျပာခ်က္ထဲတြင္ စိတ္နာစကားမပါ ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းတုိ ့ကို ရိုးရိုးႏွင့္စင္းစင္း မကြယ္မေထာက္ မငဲ့မညွာ ေဟာေျပာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထုိေဟာေျပာခ်က္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေလာကအျမင္ကို ေဖာ္ျပေပသည္။ ျဗိတိသွ်တို ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မသိမ္းပိုက္မွီ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး၌ က်ေနာ္တို ့၏ လူေနမွု စနစ္ အရင္းခံသည္ အလယ္ေခတ္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္အတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေရွးျမန္မာဘုရင္တို ့သည္ ပေဒသရာဇ္နယ္ပယ္မ်ားကို စုေပါင္းစည္းရံုး၍ ဧကရာဇ္ စနစ္ကုိ ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္ မွန္ေပသည္။ သို ့ေသာ္ အမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ က်ေနာ္တို ့မွာ ေရွးက်လြန္းသည္ ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ က်ေနာ္တို ့၏ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚမွာ နယ္ခ်ဲ ့ျခင္း၊ ခ်ယ္လွယ္ျခင္း၊ အျမတ္ထုတ္ျခင္းစေသာ သေဘာတရားတို ့၌ အေျခခံသည္မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာဧကရာဇ္ ဘုရင္မင္းျမတ္တည္းဟူေသာ အမည္နာမကို ႏွစ္ပရိေစဒ ၾကာရွည္စြာ အျမစ္စြဲ ေလာက္ေအာင္ အသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္ေခ်။ အမ်ိဳးသားျခင္း စည္းလံုးညီညႊတ္ေရး သာလွ်င္ ပဓာနျဖစ္၍ ထိုညီညႊတ္ေရးအလိုျပည့္ လွ်င္ က်ေနာ္တို ့ဘိုးဘြား ဘီဘင္တို ့သည္ ေရွးမူမျပတ္ ေနထိုင္ျမဲ ေနထိုင္ၾကသည္။ ရုပ္ဝတၱဳ တိုးတက္မွု အေျခခံျဖစ္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္း၊ ေရာင္းျခင္း၊ ဝယ္ျခင္း၊ စက္မွုလုပ္ငန္းတည္ေထာင္ျခင္း၊ စသည့္ အမွုုတို ့ကို မျပဳခဲ့ၾကေခ်။ ထုိ ့ေၾကာင့္ဥေရာပ၌ အလယ္ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳလာေသာ္လည္း က်ေနာ္တို ့မွာ ၁၉ ရာစုႏွစ္တိုင္ေအာင္ ပေဒသရာဇ္ကို ဖက္ထားရဆဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့ပေဒသရာဇ္ေခတ္၌ ျမန္မာ့စည္းပြါးေရးမွာ ေျမကိုစြဲေသာ စီးပြါးေရးျဖစ္သည္ဟု တင္ျပခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က ျမန္မာ့ေျမယာ စနစ္မွာ ဓါးမဦးခ်၊ ဘိုးဘပိုင္ႏွင့္ အရာေတာ္ေျမဟူေသာ ေျမသံုးစား အေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္က ေျမငတ္သည္ ဟူ၍ မရွိ။ တိုင္းသူ ျပည္သားမွန္သမွ် ေယဘုယ် အားျဖင့္ မိမိေျမကို မိမိပိုင္၍ မိမိကိုယ္တိုင္ တစ္ဝမ္းတစ္ခါး ဖူလံုေရးအတြက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကသည္။
မဇၥိ်မေဒသမွလာ၍ ျဗဟၼဏ ပုဏၰား တို ့၏ ယဥ္ေက်းမွု လႊမ္းမိုးျခင္း၊ အေငြ ့အသက္မကုန္ေသးေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံတြင္ ဘုရားကၽြန္၊ ေက်ာင္းကၽြန္၊ ေျမကၽြန္၊ ယာကၽြန္တို ့ရွိခဲ့သည္ မွန္၏ ။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္တို ့သမိုင္းကိုေလ့လာလွ်င္ ဝိေသသ တို ့ကို ေယဘုယ်ဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္ရာ။ ဝိေသသလကၡဏာ မွန္သမွ်သည္ ေယဘုယ်တို ့၏ ခၽြင္းခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ခၽြင္းခ်က္တို ့ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ္လည္း ေယဘုယ် အားျဖင့္ကား ထိုေခတ္က ေျမရွင္ၾကီးစနစ္ မေပၚေပါက္ခဲ့ေၾကာင္းကို ဆိုခဲ့ေပသည္။ ထိုမွ တဆင့္တက္၍ သံုးသပ္ၾကည့္ရာတြင္ ထိုေခတ္က အေနာက္ႏိုင္ငံ၌ ထြန္းကားေသာ ကုန္သည္ၾကီး စနစ္ပင္လွ်င္ မေပၚေပါက္ေသးသည္ကို အေထာက္အထားျဖင့္ျပဆိုခဲ့သည္။ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး အဓိက ႏိုင္ငံျဖစ္၏။ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ယွဥ္ေသာ လက္မွုလုပ္ငန္းတို ့ထြန္းကားခဲ့၏ ။ စက္မွုဟူ၍ကားမရွိေသး။ ထို ့ျပင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ လက္မွုလုပ္ငန္းတို ့တြင္ ယခုေခတ္ သမဝါယမ စနစ္မ်ိဳး၏ ေရွ ့ေျပးျဖစ္ေသာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွုသည္ ျဖစ္ထြန္းခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာ့ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ငန္း၊ အထည္အလိပ္ရက္လုပ္ျခင္းလုပ္ငန္း၊ လက္မွုပညာလုပ္ငန္း စသည္တို ့၌ လုပ္သားအေပါင္းတို ့ အစုဖြဲ ့၍စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ေသာ သဘာဝကို ေကာင္းစြာ ဆင္ျခင္မိေလသည္။
ေရွးျမန္မာမင္းတို ့၏ ေခတ္၌ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ေလွေခတ္၊ လွည္းေခတ္ ဆက္သြယ္ေရးျဖစ္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ျမန္မာမင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါက ဘုရင္မင္းျမတ္က ဗဟိုမွေန၍ ခ်ဳပ္ကိုင္အုပ္စိုးျခင္းမွာ မ်ားစြာလြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ထို ့ေၾကာင့္ ဗဟိုအာဏာတို ့ကို ရြာစား၊ျမိဴ ့စားတုိ ့အား ခန္ ့ခြဲ ေပးရေသာ သေဘာရွိသည္။ ဤသေဘာမွာ ဗဟိုမွ ခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္း ေလွ်ာ့ရဲ သည္ကိုျပသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၌ပင္လွ်င္ ထိုကဲ့သို ့ျဖစ္ေနေလေသာ္စီးပြါးေရးအားျဖင့္ ဗဟုိမွေန၍ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္ဘို ့ရာ ခဲယဥ္းေပသည္။ ဤအေၾကာင္းကိုေထာက္ရွု၍၄င္း၊ အထက္၌ျပဆိုေသာ သမဝါယမဆန္ေသာ သေဘာကိုေထာက္ရွု၍၄င္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထိုေခတ္ထိုအခါ၌ယေန ့ကၽြႏ္ုပ္တို ့ ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ ကုန္သည္ၾကီးလူတန္းစား မထြန္းကားေသးဟု ဆိုခဲ့သည္။ ဤအယူအဆကို ယုတၱိမရွိဟု မဆိုႏိုင္ေခ်။ ျမန္မာ့သမိုင္းတစ္ရပ္လံုးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ပုဂံေခတ္မွ စ၍ကုန္းေဘာင္ေခတ္သို ့တိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို ့၏သမိုင္း ဆိုသည္မွာ စိုးမိုးသူ မင္းတို ့၏အေၾကာင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ရာဇဝင္ဟု ေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ရာဇဝင္ထဲ၌ ေျမရွင္ၾကီးမ်ား၊ ကုန္သည္ၾကီးမ်ား အဆက္ဆက္ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးခဲ့သည္ဟုမရွိေခ်။
ဥေရာပသမိုင္းကို ၾကည့္လွ်င္ အလယ္ေခတ္ကုန္၍ စက္မွုလက္မွု ေတာ္လွန္ေရးေခတ္သို ့ ေရာက္လာေသာအခါ ေျမရွင္ၾကီး လူတန္းစား ႏွင့္ ကုန္သည္ၾကီး လူတန္းစားတုိ ့သည္ အရင္းရွင္မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ လူတန္းစားျခင္းပူးေပါင္းလာၾကျပီးလွ်င္ ထိုအရင္းရွင္တို ့သည္ မိဘမ်ိဳးႏြယ္ကိုလိုက္၍ ကုမၸဏီဟုေခၚေသာ အရင္းရွင္ အသင္းအစုမ်ား တည္ေထာင္လာခဲ့ၾကရာ ယေန ့တိုင္ေအာင္ပင္လွ်င္ ထိုအရင္းရွင္အစု တို ့သည္ ခိုင္မာေသာအေဆာက္အအံု အျဖစ္ျဖင့္ တည္ျမဲလွ်က္ရွိေနေလသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ပင္လွ်င္အဆိုပါ ကုမၸဏီၾကီးမ်ားသည္ ယေန ့အဖို ့၌ ႏွစ္ ၁ဝဝ ျပည့္ အခမ္းအနား ႏွစ္ ၂ဝဝ ျပည့္ အခမ္းအနား ႏွစ္ ၃ဝဝ ျပည့္အခမ္းအနား စသည္ျဖင့္ က်င္းပေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ယင္းကဲ့သို ့ ကုန္သည္ၾကီးလူတန္းစားတို ့က သားစဥ္ေျမးဆက္ ရာေပါင္း ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ အထိ အေျခခံခိုင္ျမဲခဲ့သည္ဟု မရွိေခ်။ ရာဇဝန္တြင္ တစ္ခါတစ္ရံ မည္သူမည္ဝါသည္ ေဘာဂဗလ သူေဌးဘြဲ ့ကို ရရွိခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္တုိ ့ဖတ္ရွုခဲ့ရ၏ ။ သို ့ေသာ္ ထိုေဘာဂဗလ သူေဌးၾကီး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တို ့သည္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ အထိ သူေဌး အဖြဲ ့အစည္း မပ်က္ တည္ရွိခဲ့သည္ဟု မေတြရေလ။ ယင္းကဲ့သို ့ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ေလာကထဲ၌ ကုန္သည္ၾကီးလူတန္းစား မရွိခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စဥ္းစားရာတြင္ လူတန္းစား တစ္ဦးကတစ္ဦးကို စီးပြါးေရးအားျဖင့္ ခ်ယ္လွယ္ေသာ သဘာဝသည္ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္အဖြဲ ့၌ မရွိခဲ့ျခင္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ားမွာ စာေပက်မ္းဂန္ ၌ တတ္ကၽြမ္း၍ သေဘာထား ျပည့္ဝျခင္း၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို ့၏စီးပြါးေရး၊ လူမွုေရးသည္ အမ်ိဳးသားတုိ ့ႏွင့္အတူညီတူညီမွ် ရွိ၍ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ျပည္တြင္းဖူလံုမွုႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မွု သမဝါယမ သေဘာတို ့ ထြန္းကားျခင္း၊ စသည္တို ့ကို အေျချပဳ၍စဥ္းစားသည္။
တစ္ေနရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဗုဒၶ သာသနာ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတို ့မွာ လူလွ်င္လူခ်င္း ျဗဟၼစိုရ္ တရား လက္ကိုင္ထားၾကပံုကိုသိဒၶိ တင္၍ေျပာဆိုသြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ျမန္မာေရွးဦးလူမွု အေဆာက္အအံုကို အလြန္တရာမွ ကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ဗေဒသရာဇ္ စီးပြါးေရးစနစ္ ျဖစ္သည္ ဟူ၍ပင္လွ်င္ ဖြဲ ့ဆိုခဲ့ေလသည္။ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္ စသည္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ ့ ေျပာဆိုေနၾကရသည့္တိုင္ေအာင္ ေရွးျမန္မာမင္းတို ့၏ ေခတ္၌ ဥေရာပတိုက္ အသံုးအႏွုန္း ျဖစ္ေသာ အရစၥတိုကေရစီ ပင္လွ်င္ မထြန္းကားခဲ့ေခ်။ ျမန္မာမင္းတို ့လက္ထက္တြင္ ကာယဗလ၊ ဥာဏဗလ၊ စာရိတၱဗလ ႏွင့္ျပည့္စံုသူတို ့သည္ မည္မွ် ဆင္းရဲ ေသာ အရပ္သားပင္ ျဖစ္ေစ၊ မင္းစိုးရာဇာ အသိုက္အဝန္းထဲသို ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္ေရာက္ရွိလာႏိုင္ၾကသည္။ တုိင္းျပည္တာဝန္ကို သူရသတၱိရွိသူ မည္သူမဆို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အရပ္သားႏွင့္ မွဴးမတ္မ်ိဳးရိုးဟူ၍ ဥေရာပတိုက္မွာကဲ့သို ့ ကတၱားျခားျခင္းမရွိေခ်။
အရစၥတိုကေရစီ ဟူေသာ လူတန္းစားဟူ၍ သတ္သတ္မရွိ၊ အေနာက္ႏိုင္ငံအေခၚအားျဖင့္ (Commoner) ဟုေခၚေသာ အရပ္သားသည္ပင္လွ်င္ ဝန္စင္းမင္းရာဇာ တို ့ကဲ့သို ့မွဴးၾကီး မတ္ၾကီး ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ျမန္မာမင္းလက္ထက္တြင္ ရာထူး ဌာန ႏၱရ ဂုဏ္သိရ္ အလိုက္ မင္းညီ မင္းသား၊ မွဴးမတ္၊ ေသနာပတိ စသည္တို ့ကို အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားအားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သဘာဝအရ ခြဲ ျခားထားရသည္မွန္ေပသည္။ သို ့ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆိုလိုရင္ အဓိပၸါယ္မွာ ဥေရာပတုိက္မွာကဲ့သို ့ အရစၥတိုကေရစီဟူေသာ လူတန္းစားမ်ိဳး ျမန္မာ့လူေနမွု စနစ္၌ မရွိခဲ့သည္ကို ဆိုလိုေပသည္။ အထက္ပါတို ့ကို ဆင္ျခင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာမင္းတို ့၏ ေခတ္ေဟာင္း အတိတ္ကို တမ္းတေမွ်ာ္မွန္းသည္ဟု ဆုိဖြယ္ရာရွိသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို ့၏ သဘာဝအတုိင္း အတိတ္ သမိုင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လြမ္းေကာင္း လြမ္းမိေပမည္။ သို ့ေသာ္ ထိုအတိပ္ကို တမ္းတကာ အတိပ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေမွ်ာ္မွန္းျခင္းကား မျပဳခဲ့ေခ်။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ယခုလို အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ရွု သံုးသပ္၍ တင္ျပသည္မွာ အလြန္တရာမွ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေသာ ျမန္မာလူေနမွု စနစ္ၾကီးတစ္ရပ္ကို ျဗတိသွ်တို ့ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေၾကာင္းထင္ရွားေစလို ၍ ေျပာျခင္းမွ်သာျဖစ္၏ ။
ျဗတိသွ်တို ့ ၁၈၂၅ - ၂၆ ခုႏွစ္ကစ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာအခါ ျဗတိသွ် နယ္ခ်ဲ ့အရင္းရွင္ဝါဒ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လႊမ္းမိုးလာသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေျမရွင္ကေလး စနစ္၊ ေျမရွင္ၾကီးစနစ္၊ ႏိုင္ငံျခားသား ေျမရွင္ၾကီးစနစ္ စသည္တို ့အဆင့္ဆင့္ ပြါးသထက္ ပြါးလာခဲ့သည္။ ကုန္သည္စိတ္မရွိေသာ (ဝါ) ေခါင္းပံုျဖတ္ ျခင္း၌ ဝါသနာမရွိေသာ ျမန္မာတို ့မွာ ကုန္သည္ကေလး၊ ကုန္သည္ၾကီး၊ အရင္းရွင္ စသည္ျဖင့္ တဆင့္ျပီးတဆင့္ ေဖါက္ျပားလာၾကသည္။ သို ့ႏွင့္ပင္ အရင္းရွင္တို ့၏ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ၾကီးစားဓေလ့တို ့သည္ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ကို ဖ်က္စီးလိုက္ေလသည္။ မူလက အရစၥတိုကေရစီ လူတန္းစားတို ့ မရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဗတိသွ်တို ့သည္ ၄င္းတို ့လက္လွမ္းမွီရာတုိ ့ကို သိမ္းသြင္း၍ ၄င္းတို ့ၾသဇာခံ ဗ်ဴရိုကေရစီ လူတန္းစားကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္။ အခ်ဳပ္မွာ ျဗိတိသွ် တို ့သည္ ၄င္းတုိ ့အုပ္ခ်ဳပ္လာေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၃ ႏွစ္ခန္ ့အတြင္းဝယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိတ္ထဲ၌ အလြန္ၾကည္ႏူးလွ်က္ရွိေသာ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ၾကီးတစ္ရပ္လံုးကို ဖ်က္စီးပစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုလိုေပသည္။ ဤသို ့ ျမန္မာ့ေလာကၾကီး တစ္ခုလံုးကို အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ ့တို ့ကဖ်က္ဆီးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အားလံုးက ေတာ္လွန္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို ့အား စုစည္းေပးခဲ့ ေလသည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ နယ္ခ်ဲ ့၏ အဖ်က္အဆီးကိုျပည္ေထာင္စု အျပဳသေဘာျဖင့္ မည္ကဲ့သို ့ေခတ္သစ္တစ္ခု ထူေထာင္မည္ ဟူသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဖဆပလ ပထမ ကြန္ဂရက္ မိန္ ့ခြန္းတြင္ အၾကမ္းေလာင္းေပးခဲ့သည္။
ထို ့ေနာက္ တစ္စတစ္စ ျဖင့္ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ အဖြဲ ့အစည္းကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ရန္ အလို ့ငွာ စီမံကိန္းအရပ္ရပ္တို ့ကို ခ်မွတ္ေပးခဲ့ ေလသည္။ ယင္းသို ့ စီမံကိန္းခ်မွတ္သည့္အခါေရွးျမန္မာတို ့၏ လူလွ်င္ လူခ်င္း အဆင့္အတန္းမခြဲျခားေသာ သဘာဝ၊ ျခယ္လွယ္ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း ကင္းေသာ သဘာဝ၊ အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္း ေဆာင္ရြက္တတ္ေသာ သဘာဝ လူ ့ေလာကကိုဲျဗဟၼစိုရ္ တရားျဖင့္ သံုးသပ္တတ္ေသာ သဘာဝ စသည့္ ျမန္မာ့သဘာဝတို ့ကို ဖြင့္ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ စည္းရံုးေရးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သြားရန္ အျမဲတမ္း အၾကံျပဳ ခဲ့ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အာသီသ သည္ အတိတ္မွ အႏွစ္သာရရွိေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္တရားတုိ ့ကိုထုတ္ေဖာ္၍ တိုင္းျပည္အတြက္ အသံုးခ်လိုေသာအာသီသ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ဇစ္ျမစ္ ကိုအေျခတည္၍ တုိင္းသစ္ျပည္သစ္လူမ်ိဳးသစ္ကို ထူေထာင္သြားလိုေသာ အာသီသျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္သည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အလယ္တြင္ လက္နက္ခ်သည္။ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ့တပ္မေတာ္၏ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းလည္းဂ်ပန္လက္နက္ခ်သည္ႏွင့္ ျပီးဆံုးေလသည္။ ဤတြင္ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ ့ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းလည္း စခန္းထရေလေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုကာလမွစ၍ ကြယ္လြန္ေသာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန ့ထိ ထိုလုပ္ငန္းကို တစ္စူးတစ္စိုက္ ေဆာက္ရြက္ခဲ့ရာ ထိုကာလအတြင္း သူေဟာေျပာသမွ်ေသာ စကားတုိ ့မွာ အထက္၌ ျပဆိုခဲ့ေသာ ေလာက အျမင္ကို အေျခတည္ကာျဗတိသွ် အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ ့တို ့ ဖ်က္ဆီးေျခမွုန္းခဲ့ေသာ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္အညီတိုးတက္ေသာ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္သစ္တည္ေဆာက္ရန္ လမ္းစဥ္ခ်ေပးခဲ့ေသာ စကားတို ့သာျဖစ္သည္။
ယေန ့အဖို ့ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးၾကီး တစ္ရပ္ကို ေဆာင္ရြက္လွ်က္ရွိၾကသည္ ဟူသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေလာက အျမင္ကို ေလ့လာသံုးသပ္၍ ဖြံ ့ျဖိဳး သည္ထက္ ဖြံ ့ျဖိဳးေအာင္ ဝိပသနာ ရွုၾကျပီးလွ်င္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ညႊန္ျပခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္ကို ကာယကံေျမာက္ တည္ထြင္ ေဖာက္လုပ္ေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ ေခတ္အေလွ်ာက္ တုိးတက္ေသာ အေတြးအေခၚ အေျမွာ္အျမင္တို ့ကို ကၽြႏု္ပ္တုိ ့လက္ခံက်င့္သံုးၾကသည္။ သို ့ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တို ့၏ မ်ိဳးရိုး ဇာတိ ကိုမူ ပယ္ဖ်က္ၾကသည္မဟုတ္ေခ်။ အတိတ္ကာလ ျမန္မာ့လူ ့ေဘာင္သည္ သမၼာ သမဂၢ သေဘာထြန္းကားေသာ လူ ့ေဘာင္ျဖစ္သည္။ကၽြႏ္ုပ္တို ့မွာ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ထဲတြင္ အမ်ားနည္းတူ က်ေရာက္ခဲ့ၾကေစကာမူ ကၽြႏ္ုပ္တို ့၏ အေျခမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အသိတရားႏွင့္ ျပည့္ဝေသာ အေျချဖစ္သည္။
ဤအေျခေၾကာင့္သမၼာ သမဂၢ တရားမ်ား ထြန္းကားခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏ ။ သမၼာ သမဂၢ ဟူသည္မွာလည္း ယခုေခတ္ ဆိုရွယ္လစ္လူ ့ေဘာင္ စနစ္၏ေရွ ့ေျပးပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ဤတရားတို ့ကုိအရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ ့စနစ္ကသာ မဖ်က္ဆီးခဲ့ပါမူ ကၽြႏ္ုပ္တုိ ့ အလိုအေလွ်ာက္ကၽြႏ္ုပ္တုိ့၏ နည္းျဖင့္ဆိုရွယ္လစ္လူ့ေဘာင္သစ္ကို ထူေထာင္ျပီးသားျဖစ္ခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ သမိုင္းက ကံမေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ကၽြႏ္ုပ္တုိ ့မွာ သူတပါးထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်လွ်က္ရွိေနသည္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းၾကီးကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာ တက္လူမွန္သမွ်သည္ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္က အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္း၍မိမိတို ့ႏွင့္ နီးစပ္သူ အားလံုးလည္း အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေလေအာင္ ေဆာက္ရြက္ၾကရန္တာဝန္ရွိသည္။ ထိုတာဝန္ရွိသူတို ့သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စံျပဳ၍ ေလာကအျမင္ရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့လာႏိုင္ၾကပါေစ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
( ေမာင္ထင္ေရးသည္။ ၁၉၆၅ခုႏွစ္၊ ဂ်ဴလိုင္လ၊ ျမဝတီ မဂၢဇင္း၊ အတြဲ (၁၃)၊ အပိုင္း (၉))

စာဆိုေတာ္ႏွင့္ လက္ရံုးရည္

စာဆိုစစ္သားမ်ား
စစ္သားဟူသည္ လူၾကမ္းလူရမ္း ဟုယူဆၾက၏။ သို့ယူဆသည္မွာ ယူဆထိုက္ ေသာအေၾကာင္းရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပမည္။ စစ္သားသည္ မႏုႏိုင္ မေပ်ာ့ႏိုင္ ႏုက ေပ်ာ့က စစ္သားမျဖစ္ျပီ။ သာမန္ေယာက်ာ္းမ်ားပင္ စစ္သားျဖစ္ရန္ ခဲယဥ္း၏။ ႏူးညံ့ေပ်ာ့စိက စစ္သားဘ၀ႏွင့္ေ၀းေတာ့သည္။ အႏု အေပ်ာ့ဆိုရာတြင္ ကိုယ္ခႏၶာ ၾကံ့ခိုင္ရမည္။ ေတာင့္တင္းရမည္။ မိန္းမလို မိန္းမရ၊ အသားေပ်ာ့စိ ေပ်ာ့ဖပ္၊ ေလလာက လဲမည့္သူကို စစ္သည္လက္မခံ လက္ခံျပန္ ကလည္း ကိုႏြဲ ့ေႏွာင္းကား ၾကာရွည္ခံမည္ မဟုတ္ေခ်။ ေယာက်ာ္းပီသေသာလူမွ စစ္သားဘ၀တြင္ ခိုင္ျမဲစြာတည္ေနေပမည္။ စစ္သားဘ၀သည္ မေအးခ်မ္း မသာယာေခ်။ ဇြဲနဘဲရွိသူမွ တာရွည္အမွုထမ္းႏိုင္သည္။ စစ္သားဘ၀၏ တာ၀န္ၾကီးေလးပံု ဆင္းရဲပင္ပန္းပံုကို သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ “အေကြ ့အလည္၊ ကင္းရွည္ ကင္းတို၊ သူလွ်ိဳ သူကယ္၊ မ်ိဳး၀ယ္ ေရာျပြမ္း၊ စံုစမ္း နက္တံ၊ ၿမိဳ ့ခံ ၿမိဳ ့ထို၊ တညိွဳး သမ္းသမ္း၊ ပူခ်မ္း ဆင္းရဲ၊ ကိုက္ခဲ ျဖဳတ္ျခင္း၊ အိပ္ခ်င္အိပ္ရ၊ လြမ္းတအိမ္ရာ၊ ေညာင္းညာ ထုိင္ေန၊ စစ္ေျမ မွုထမ္း” ဟုေဖာ္ျပခဲ့၏။ အင္း၀ေခတ္က စစ္သားဘ၀သည္ ဤမွ်ၿငိဳျငင္ခဲ့လွ်င္ ယခု ျပည္ေထာင္စုေခတ္က စစ္သားဘ၀ကား မည္မွ်ပင္ပန္းေပမည္နည္း။

စစ္သားေလးမ်ိဳး
ကိုယ္ခႏၶာေတာင့္တင္းျပီး စြမ္းပကားႏွင့္ျပည့္စံုရမည္မွာ စစ္သားဘ၀၏ လိုလားအပ္ ေသာ အဂၤါတရပ္ျဖစ္ေခ်သည္။ ကိုယ္ခႏၶာခိုင္မာ က်န္းတန္းေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုးကား မၾကမ္းတမ္းဘဲ ႏူးညံ့ႏိုင္ေပသည္။ အရာခပ္သိမ္းတြင္ ကိုယ္က်န္း စိတ္ၾကမ္းရမည္ဟု မဆိုသာ ေခ်။ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းတန္းေသာ္လည္း စိတ္မၾကမ္းတမ္းဘဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ္ခႏၶာႏုနယ္ ေသာ္လည္း စိတ္ၾကမ္းတမ္းသည္လည္းရွိေလသည္။ လူပံုကား မင္းသားစိတ္ထားကာ ဘီလူး ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ မိုးႏွင့္သရက္ အိုးႏွင့္ၾကြက္သို့ စစ္သားေလးမ်ိဳးေလးစားရွိႏိုင္သည္။ ထိုစစ္သားေလးမ်ိဳးကား
ကိုယ္က်န္း စိတ္ၾကမ္း စစ္သား
ကိုယ္က်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သား
ကိုယ္မက်န္း စိတ္ၾကမ္း စစ္သား
ကုိယ္မက်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သား
တို့ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစစ္သားေလးမ်ိဳးအနက္ ကိုယ္က်န္း စိတ္ၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးကို လူတို့သည္ ရႊံရွာေၾကာက္လန့္ၾကသည္။ ကိုယ္က်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည္။ ကိုယ္မက်န္း စိတ္ၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးကို ေရွာင္လႊဲမုန္းတီးၾကသည္။
ကိုယ္မက်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးကို အရိုအေသတန္ၾကသည္။ ထိုသို့ျဖစ္ရာ ကိုယ္က်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးသည္ က်န္စစ္သား သံုးမ်ိဳးထက္ မ်က္ႏွာပြင့္လန္းေလေတာ့သည္။

ပုထုဇဥ္ စစ္သား
ကိုယ္က်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးကား ရွာမွရွားသည္ဟု ေျပာၾကေပမည္။ သို့ေသာ္ ထိုစစ္သားမ်ိဳးကား လူအမ်ားထင္သေလာက္ မနည္းပါးလွေခ်။ စစ္သားျဖစ္လွ်က္ စိတ္မၾကမ္း သျဖင့္ ထင္ေပၚေလသည္။ စစ္သားဆိုလွ်င္ ဘီလူး သားဘက္ပမာ ထင္ေနသည့္အၾကားမွ စိတ္၏ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့မွုသည္ စစ္သားဘ၀၏ျမင့္ျမတ္မွုကို ထင္ရွားေစသည္။ စိတ္၏ႏူးည့ံ သိမ္ေမြ ့မွုကို စစ္သားဘ၀တြင္ မရေကာင္းဟုထင္လွ်င္ မွားေပမည္။ စစ္သားသည္လည္း သူလိုငါလို ပုထုဇဥ္ပင္ျဖစ္၏။ ေသြးႏွင့္ကိုယ္ သားႏွင့္ကိုယ္ပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားနည္းတူ စိတ္၏ ခံစားမွု အမ်ိဳမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်က္ရွိ၏။ လူ့ဘ၀ လူ့ထံုးတမ္းမွ မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေခ်။ ခ်စ္မွု၊ ခင္မွု၊ လြမ္းမွု၊ ေဆြးမွု၊ ေပ်ာ္မွု၊ ရႊင္မွု စသည့္လိွုင္းဂရက္ တံပိုးအၾကားတြင္ နစ္တံုေပၚတံု ရွိေလသည္။ ထိုကဲ့သို့ေသာ ကိုယ္က်န္း စိတ္မၾကမ္း စစ္သားမ်ိဳးတြင္ သူ၏ရင္တြင္၌ ျဖစ္ေပၚ လွုပ္ရွားမွု ေတြ ့သိခံစားမွုတို့ကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေသာ စာဆိုမ်ားလည္း ျမန္မာ့စာေပတြင္ ထင္ရွားစြာရွိေပသည္။ စာဆိုစစ္သား၏ ရင္အတြင္၌ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမွုတို့ကုိ ေနာင္လာေနာင္သားတို့ သည္ မိမိတို့၏ အေတြ ့အၾကံဳႏွင့္ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ေစရန္ ထိုစာဆိုစစ္သားတို့သည္ ႏွလံုးေသြး ျဖင့္ေရးသကဲ့သို့ ထင္ရွားျပတ္သားစြာ ေရးသားစီကံုးခဲ့ၾကသည္။ ရိုးတြင္းျခင္ဆီကို ေဖါက္ထြင္းျပီး အူလွိုက္ သဲလွိုက္ေရးသားခဲ့သျဖင့္လည္း ဖတ္သူတို့၏စိတ္ကို သယ္ယူသြားႏိုင္ ေသာစာမ်ားျဖစ္ေပသည္။ ထိုစာမ်ားကို ဖတ္ရွုရင္း ထုိစာဆိုတို့၏ခံစားမွုကို ကိုယ္တိုင္ခံစားရ သကဲ့သို့ေသာ ပီတိသည္ ျဖစ္ေပၚလာေတာ့သည္။ စာဆိုစစ္သားတုိ့ကား ေခတ္အလိုက္ ရွိၾက သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ယခုေခတ္တြင္လည္း စာဆိုစစ္သားမ်ားမရွိဟု မည္သူေျပာ၀ံ့ပါသနည္း။

စစ္သားႏွင့္စာေပ
ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းကိုၾကည့္လွ်င္ သမိုင္းတင္သည္မွစ၍ “စစ္” သည္ျမန္မာမ်ားအဖို့ အဆန္းမဟုတ္သည္ကို ေတြ ့ရေပမည္။ စစ္ကစားသည္။ စစ္ထိုးသည္။ စစ္တိုက္သည္။ စစ္ခင္းသည္ စသည့္ ေ၀ါဟာရမ်ားလည္း စာေပတြင္ျပည့္ႏွက္ေနေပသည္။ “စစ္” လွုပ္ရွာခ်ိန္ တြင္ စာေပသည္လည္း လွုပ္ရွားျမဲျဖစ္ေလသည္။ စစ္လွုပ္ရွာမွုနည္းသည့္အခ်ိန္တြင္ စာေပလွုပ္ရွားမွုလည္း ေလ်ာ့ပါးေလသည္။ စစ္သည္လူ၏ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္ကို တက္ၾကြေစသည္။ စစ္ေရးစစ္ရာ မ်ားျပားေသာအခါ လူတို့၏ ကိုယ္ခႏၶာသာမဟုတ္ စိတ္သည္လည္း ရိုးတိုးရြတ ထၾကြလွုပ္ရွားေတာ့သည္။ စိတ္လွုပ္ရွားေသာအခါ စာေပသည္ အသက္၀င္လာသည္။ ယင္းသို့ စိတ္လွုပ္ရွားခိုက္ေရးသားေသာ စာေပသည္ ပင္ကိုယ္မဟုတ္။ လွံု ့ေဆာ္ေပးမွ ေရးသားေသာ စာေပ၏ အဆင့္အတန္းကို မမွီေခ်။

စာဆိုရွင္သူရဲ
စာေပထြန္းေျပာင္ခဲ့ေသာ အင္း၀ေခတ္သည္ ခရစ္ႏွစ္ ၈၀၀ျပည့္ခန့္တြင္ စစ္ကစားမွု ႏွင့္ ၾကိဳလွ်က္ရွိ၏။ ထိုအခါတြင္ စာေပေကာင္းကင္၌ ရွင္သူရဲ ၾကယ္မင္းသည္ ထြန္း၀င္းေန ေလသည္။ရွင္သူရဲကား စာဆိုစစ္သားျဖစ္၏။ သခင္ေထြး ဧးခ်င္းႏွင့္ရတုမ်ားကို သီကံုးခဲ့ သည္။ေရွးယခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မိုးစဲေလေသာအခါ၌ စစ္ခ်ီတက္ျမဲျဖစ္၏။ ထိုသို့ေသာ စစ္ခ်ီတက္ရာသို့ လိုက္ပါ အမွုထမ္းရေသာ ေမာင္ေတာ္စစ္သားအား သူ့သက္ေ၀သည္ တုန္ေအးေသာ ေဆာင္းရာသီ တပို့တြဲလ၌ ထူးကဲစြာတမ္းတေမွ်ာ္ေခၚမိသည္။ ထိုလတြင္ ဆီးေသး ႏွင္းေပါက္တို့ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ဆင္းလွ်က္ ေပါက္ပင္ လဲပင္တို့သည္လည္း ကင္းစ၊ ခြါညိဳပန္းကလည္း ရနံ့ၾကဴဆဲအခါျဖစ္ေပသည္။ ထိုအခါ ခ်စ္သူႏွင့္ေ၀းကြာေနေသာ သက္ေ၀သည္ ခ်စ္သူကိုယ္စား ပန္းထိုးေစာင္ကို ျမင္ရတုိင္း အသည္းမ်ားေၾကြက်လုမတက္ ျဖစ္ရေလသည္။ အိပ္ရာထက္တြင္ ခ်စ္သူ၏ ကိုယ္ရနံ့သည္ သင္းပ်ံ့ဆဲျဖစ္၍ မယ္တေယာက္တည္း အိပ္စက္၍မရေခ်။ ခ်စ္သူေရာက္မည့္သတင္းကိုသာ နားစြင့္လ်က္ လြမ္းဆြတ္ေနရွာသည္။ ခ်စ္သူမဲ့သျဖင့္ ေရႊရင္ေညာင္းလ်က္ရွိေၾကာင္းကို ဤသို့ဖြဲ ့ဆိုခဲ့သည္။

မဥၨဴပြင့္ေ၀၊ ေလျပည္ဆြတ္က၊ နံ့ျမတ္ၾကိဳင္ေအး၊
တေမႊးေမႊးလွ်င္၊ ဆီးေသးေၾကြေပ်ာက္၊ လဲေပါက္ကင္းစ၊
ႏြယ္ျမလူလူ၊ ၀တ္ျဖဴပ်ံ့ရႊင္၊ ေနစဥ္တြင္၀ယ္၊
သည္ပင္မနီး၊ မယ္ထီးစက္ခါ၊ ေမြ ့ရာလပ္ၾကြင္း၊
ရင္တြင္းထည္လည္း၊ ပန္းထိုးခ်ည္းကို၊ ေဆြနည္းႏွမ၊
ျမင္ကသနား၊ လြမ္းအားပူက်င္၊ မရႊင္ေျပာင္းေခြ ့၊
ျဖစ္ဘိ၍တည့္၊ မင္းေခ် ့ရန့ံ၊ ပ်ံ့လ ကာကာ၊
နံ့သာၾကိဳင္ရႊင္၊ သလင္းေပၚၾကက္၊ ေမြ ့ရာထက္တြင္၊
စမက္တတ္လွ်င္း၊ ေနာင္သည္မင္းကို၊ ေရာက္တင္းေမးေထြ၊
လြမ္းလွ်က္ေနသည္၊ ရင္ေရႊေညာင့္ငံ့လွည့္ကာေသာ။

ျပည္န၀ေဒးၾကီး
ရွင္သူရဲတို့၏ အင္း၀ေခတ္ကိုလြန္ေျမာက္၍ ေတာင္ငူေခတ္ေရာက္ေသာအခါ စစ္ကိုင္း ေထာင္သင္း၊ စလင္းလက်ာ္၊ ျပည္မွာ န၀ေဒးဟု သံုးနာမည္ေမႊးခဲ့ေသာ ရတုစာဆို ပေဂးသည္ ႏွစ္ရာေက်ာ္မွ်ေသာ ရတုမ်ားကိုစပ္ဆုိခဲ့ေပသည္။ န၀ေဒးၾကီးသည္ ရတုစာဆိုသာမဟုတ္ မေနာ္ဟရီပ်ိဳ ့ႏွင့္ မင္းတရားမယ္ေတာ္ၾကီးဧခ်င္း ဘုရင့္ႏွမေတာ္ဧခ်င္း ကိုလည္း စီကံုးခဲ့၏။ စာဆိုန၀ေဒးၾကီးသည္ ထိုေခတ္အတြင္းက စစ္ေၾကာင္းအသြယ္သြယ္တြင္ ပါ၀င္ထမ္းရြက္ခဲ့၏။ ေရာက္ေလရာရာ အရပ္ေဒသတေလွ်ာက္ တန္ခိုးၾကီးေစတီပုထိုးတို့အား တုိင္တည္ေသာအား ျဖင့္ ဘုရားတိုင္ရတု အမ်ားကိုစပ္ဆိုခဲ့ေပသည္။ တခါတရံတြင္လည္း စိတ္ကူးနယ္ က်ယ္ျပန့္ သည့္အေလ်ာက္ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္တြင္ရွိေသာ စူဠာမုနိေစတီကို၄င္း တရုပ္ျပည္ (သင္းတြဲျပည္) ရွိ စြယ္ေတာ္ဘုရားကို၄င္း ရည္ညႊတ္ျပီး တိုင္တန္းခဲ့ေသးသည္။ ေစတီပုထိုး အႏွံ့အျပားသို့ ေရာက္ခဲ့သည္ကို န၀ေဒးၾကီးေရးသည့္ ဘုရားတုိင္ရတုမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအား ျဖင့္သိႏိုင္၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေနာက္ဘက္၌ဆိုလွ်င္ ဒြါရ၀တီ (သံတြဲျမိဳ ့) အံေတာ္ေစတီကို ၄င္း အေရွ ့ဘက္၌ဆိုလွ်င္ ဇင္းမယ္တြင္ တည္ထားေသာဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား ျဗေက်ာ္ဘုရား ျဗသိန္ဘုရားတို့ကို၄င္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း တန္ခိုးၾကီးေစတီေတာ္ အဆူဆူကို၄င္း တုိင္တည္ ခဲ့၏။ ဘုရားတိုင္ရတု အေရအတြက္မွ်ပင္ စစ္ရတုမ်ားကို ဖြဲ ့သီခဲ့သည္။ န၀ေဒးၾကီး ေရးသား သမွ်ေသာ ရတုမ်ားတြင္ ဘုရားတိုင္ (၃၃) ရာခိုင္ႏွုန္း စစ္ရတု (၃၃) ရာခိုင္ႏွုန္း မယ္ဘြဲ ့(၁၄) ရာခိုင္ႏွုန္းႏွင့္ မိုးေတာ၊ ေက်းေစ၊ ေရလား၊ ေတာလား၊ ျမိဳ ့ဘြဲ ့၊ သၾကားတိုင္ စသည္ျဖင့္ အေထြေထြ (၂၀) ရာခိုင္ႏွုန္းပါ၀င္သည္။ ဤမွ် စစ္ရတုတြင္အားသန္သည္မွာ န၀ေဒးၾကီးကိုယ္ တိုင္ “စစ္ေျမမွုထမ္း” ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။

ဘုရားတိုင္ရတုမ်ား
န၀ေဒးၾကီးသည္ ဘုရားတုိင္ရတုမ်ားကို စပ္ဆိုရာ၌ သူတုိင္တည္မည့္ေစတီ ပုထိုး တို့၏သမိုင္းေၾကာင္းကို ေနာက္ခံထားျပီးေရးေလ့ရွိသည္။ ဗဟုသုတကို လိုလားရွာေဖြ ဆည္းပူးသည့္အေလ်ာက္ျပန္ျပီး တဆင့္ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့သည္။ ထိုသို့ျဖင့္န၀ေဒးၾကီး ေရးသားေသာ ဘုရားတုိင္ရတုမ်ားသည္ ဘုရားသမိုင္းမ်ားကို မေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ ထိန္းသိမ္း ေပးခဲ့သည္။ စစ္ရတုမ်ားကို ေလ့လာရာတြင္လည္း စစ္သားမ်ား၏ေတြ ့ၾကံဳခံစားမွုကို ထင္လင္း စြာသိရသည္။ အင္း၀ျမိဳ ့နဂါးရံုဘုရားသို့ တုိင္တည္ေသာရတုတြင္ အလွသူေ႒း ခ်စ္သူကေလး အား သခင္အသစ္ ကၽြန္အျဖစ္ျဖင့္ အခ်စ္တံု့ျပန္ရန္ ႏွစ္ရွည္လမ်ားၾကိဳးစားျပီး အသနားခံပါ ေသာ္လည္း မည္သို့မွ် အမိန့္အေထြအထူးမရွိ၍ စိုးရိမ္ျခင္းျဖင့္ ေတြေ၀ေနပါေတာ့သည္။ ယခုအခါ၌ ေဆာင္းလည္းေဆာင္းတြင္း ႏွင္းလည္း ေအးျမျပီး ငွက္မ်ားကလည္း ေမာင္ႏွံစံု ျမဴးတူးသည့္ အခါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏွမငယ္ေတာ္၏ အခ်စ္ကို မရရွိေသးေသာေမာင့္မွာ သည္ေဆာင္းရာသီတြင္ ယခင္ေဆာင္းရာသီမ်ားႏွင့္မတူဘဲ ပိုမိုခ်မ္းေအးလွပါသည္။ ထိုသို့ေသာ အခ်စ္ေ၀ဒနာမွာ နဂါးရံုဘုရားရွင္သည္ တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ကယ္မေတာ္ မူပါဘုရား။ ခ်စ္သူ၏ရင္ခြင္၌ မၾကာမတင္ ခိုလွံဳခ်င္ပါျပီ။ စိတ္ႏွလံုးသည္ ပန္းမာလာ အလား မတည္ၾကား ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထိုျဖစ္အင္ကို ရတုျဖင့္ ဤသို့ညဏ္ကြန့္လွိုင္း ခဲ့သည္။

ညက္စင္မြတ္ၾကည္၊ ဘံုေျခာက္မည္၌၊ ျပစ္ျခည္ကင္းလြတ္၊
အားလံုနတ္လွ်င္၊ တုမွတ္ဖက္မွ်၊ ျပိဳင္လာၾကလည္း၊
ေသာ္တာေရာင္တြင္၊ ၾကယ္ႏွယ္ထင္လိမ့္၊ ညိဳစင္ႏြဲ ့ရႊန္း၊
လွမ်ားပန္းကို၊ ကံညႊန္းျခီးျမွင့္၊ ဖုန္းသစ္ပြင့္က၊
သခင့္အသစ္၊ ကၽြန္အျဖစ္ျဖင့္၊ စိစစ္တရက္၊ ခန့္ေရတြက္၍၊
ခ်စ္သက္ဆယ္ဆ၊ ေလွ်ာက္မ်ားလွသည္၊ တံု့မွ်မေျပ၊
စိုးရေလခဲ့၊ ရစ္ေခြလည္ယွက္၊ ေက်းငွက္ႏြဲ ့မွီ၊
ေဖၚစံုညီလ်က္၊ ရာသီႏွင့္ႏွင္း၊ မယ္ကပင္း၍၊
ေဆာင္းခ်င္းမတူ၊ အခ်မ္းထူေသာ္၊ သည္းအူညႊတ္ေပ်ာင္း၊
ေနာင့္အေၾကာင္းကို၊ ဥာဏ္ေပါင္းစၾကား၊ ျဖည့္လွ်င္းပါေလာ့၊
မကြာေရႊရင္၊ တူစံုခ်င္သည္၊ ပန္းသြင္ညႊတ္ရည္၊
ဆင္ေတာ့သည္။

န၀ေဒးၾကီးႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္စာဆိုေတာ္ၾကီးမ်ားကား ရတုတမ္းခြန္ စိုက္ေတာင္ငူ၊ ဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ မင္းေဇယ် ရ ႏၱမိတ္ႏွင့္ ရွင္သံခိုတို့ပင္တည္း။ ထိုသူမ်ားသည္လည္း စစ္ေရး စစ္ရာမွ မလႊဲကင္းႏိုင္ၾကကုန္။ အေျပးအလႊား စစ္ကစားေနေသာေခတ္တြင္ ထြန္းကားသူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စစ္ေျမျပင္ႏွင့္ ကံဆံုခဲ့ၾကသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္
နတ္သွ်င္ေနာင္ကား ရတုစာဆုိမ်ားတြင္ အထြတ္တုိင္သူဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ ့လွေသာ ႏွလံုးအၾကားမွ တဖြားဖြားေပၚထြက္လာေသာ အခ်စ္ေသြးကို သူ့ တကိုယ္လံုး၌ ပ်ံ ့ႏွံ ့တည္ေစသည္။ ထိုမွ်သာမက သူ့စာေတာ္ကို ဖတ္ရေသာအခါ ႏုလွစြာေသာ ႏွလံုးသားကို ယႏၱယားစက္ဆင္၍ ေကာင္းကင္က လွုပ္ဘိသကဲ့သို့ ပိတိသုခကို ျဖစ္ေစေတာ့သည္။ ေရႊျမင္တင္ ဘုရားတိုင္ရတုတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သူ၏စိတ္တြင္ျဖစ္ ပံုကိုဤသို့ ေဖၚျပခဲ့သည္။ ေရႊျမင္တင္ဘုရားရွင္ကို သူ၏ခ်စ္သူအား ဖူးေစလိုလွ၏။ ခ်စ္သူ ႏွင့္ အတူတြဲလ်က္ ဆုေတာင္းရမူ ေတာင္းဆုျပည့္ေပမည္ဟု ထင္မွတ္ေတာ့သည္။ ယခုတမူ ခ်စ္သူမပါဘဲ ေနာင္တကိုယ္တည္းျဖစ္၍ စိတ္ႏွလံုးမၾကည္ျမႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အကၽြတ္ဆုကို မေတာင္းရက္ေတာ့ပါ။ ထိုသို့ သူ့အခ်စ္ကို ရတုျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေပသည္။

ဖူးပါေစခ်င္၊ ျမတ္ခ်စ္သွ်င္၀ယ္၊ သက္၀င္ၾကည္ျဖဴ၊
စံုဘိမူကား၊ အတူသံျမ၊ ေတာင္းတုိင္းရ၏၊
ကဲဆထပ္ကာ၊ ေနာင္သာေနာင္ခ်ည္း၊ ေဖၚနည္းမရႊင္၊
ျမတ္ျမင္တင္၀ယ္၊ အိမ့္ရွင္ကလ်ာ၊ မယ္မပါမူ၊
ေျမာ္ကာမတည္၊ မူေမာ္လည္ရွင့္၊ ကၽြတ္မည္ဆုမွ်၊
မိန့္ဟမိန့္ျမတ္၊ မေကာင္းတတ္ခဲ့၊ ရွိ၀တ္ပူေဇာ္၊
ၾကည့္ရွုေမွ်ာ္လည္း၊ သွ်င္ေတာ္ၾကငွန္း၊ ထြက္ဦးစြန္းသည္၊
ေျပာင္းရႊန္းေျပာင္းေ၀ ၀ွန္ေတာ့သည္။


ေဇယ် ရ ႏၲမိတ္
နတ္သွ်င္ေနာင္ဘုရင္ႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္စာဆုိျဖစ္ေသာ ေဇယ် ရ ႏၲမိတ္ သည္လည္းခ်စ္သူ ၏ ခ်စ္ဒုကၡကို ဤသို့ျခယ္စီခဲ့သည္။ စစ္ေျမတာသို့ လိုက္ပါထမ္းရြက္ေနရေသာ အခါ၌ပင္ ခ်စ္သူ၏ ခ်ိဳျပံဳးၾကည္ေအးေသာ မ်က္ႏွာကို မည္သည့္အခါမွ ဖူးေတြ ့ရအံ့နည္းဟု တိတ္တိတ္ ခိုးၾကံစည္မိေပသည္။ ခ်စ္သူထံသို့ လြမ္းစာေခြကို မေပးအားသျဖင့္ အခ်စ္လွိုင္းၾကီးမားေနပါ သည္။ စစ္သားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို့ လွည့္ပတ္သြားလာေနရေသာ ေမာင္ေတာ္ျပန္ေရာက္မည့္ေန့ကို ခ်စ္သူသည္ ေျမွာ္ငံ၍ေနလိမ့္မည္ကို

ႏွံ ့သက္ေ၀၍၊ မေသြၾကျပီ၊ ခ်စ္ျခင္းညီသည္၊
အာနီမုတၱ၊ ၀ဠာဟႏွင့္၊ ျဖဴစြၾကည္လင္၊
ပုလဲသြင္သို့၊ သခင္ေနာင္သက္၊ ငယ္ကၽြမ္းဖက္ကို၊
လြမ္းလ်က္ေရးရာ၊ စစ္ေျမတာ၀ယ္၊ ေန၀ါလည္း ရွိမ္း၊
ေရေပါက္သိမ္းက၊ ခ်မ္းျငိမ္းျမ၀ါ၊ ကုမုဒါၾတာသို့၊
မ်က္ႏွာေရႊစင္၊ မျမင္မျခင္း၊ ေမွ်ာ္တင္းဆိုခိုး၊
ေရာက္ႏိုးႏိုးႏွင့္၊ လြမ္းမိုးေထြလာ၊ လက္ေဆာင္စာကို၊
ထပ္ခါထားျပန္၊ ခ်စ္အားသန္၍၊ စုန္ဆန္သြားေျမာက္၊
ၾကည္းေရ ေရာက္လည္း၊ ေရွ ့ေနာက္ေျမာက္ေတာင္၊ ကုန္ေအာင္ႏံုမွ်၊
စုန္ဆန္ရသည္၊ ရွုတေနာင္မင္း၊ ေမးတင္းရက္ေရ၊
စံုေထြမွာလိမ့္မည္တမံု့။

ရွင္သံခို
ေဇယ် ရ ႏၲမိတ္၏တူကား ရွင္သံခိုတည္း။ ရွင္သံခိုသည္ ရတုဆိုရာတြင္ အရွင္သခင္ ျဖစ္ေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏နည္းနာကို လိုက္ေသာအားျဖင့္ သိပ္သည္းက်စ္လ်စ္ေပသည္။ စာဆိုမ်ား၏ ေသြးသည္ ရွင္သံခို၏ ကိုယ္တြင္ကိန္း၀တ္ေနရကား ရွင္သံခို၏ ရတုမ်ားသည္ ခ်ိဳျမိန္လွ၏။ ရွင္သံခိုထြန္းကားရာေခတ္ကား ေညာင္ရမ္းေခတ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ စစ္မက္ေရးရာ မင္းေရးရာေၾကာင့္ လေညာင္းႏွစ္ျမင့္ လုနီးျပီျဖစ္၍ အိမ္သူဇနီးသည္လည္း စိတ္ကြက္ေပလိမ့္မည္။ ရင္ေသြးမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ဖခင္မွန္းမသိ ရိုင္းပ်ံ ့ေလသည္။ ေရႊဘုန္း ေတာ္ပြင့္လန္းမွ ေရႊနန္းသို့ အျမန္ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ေရွးအခါက ယခုကဲ့သို့ စစ္ကစားမွုသည္ မၾကာတင္ပေလ။ အရွင္သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ မည္သည့္ အခ်ိန္အခါမွ ျပန္မည္မသိ၍ ေဆာင္းေႏြ ကုန္ေျမာက္ျပီး မိုးရာသီတိုင္ေအာင္ ၾကာျမင့္ေပလိမ့္မည္တကား ဟု ဤသို့ ဖြဲ ့ႏြဲ ့ခဲ့ေလသည္။

ခ်စ္သူသူ့ဆီ၊ မွတ္ဖြယ္ျပီတည္း၊ ကံုးသီရစ္ေခြ၊
လကိုေရမူ၊ ႏွစ္ေက်လုနီး၊ ေ၀းၾကီးေျမတာ၊
မင္းေရးရာေၾကာင့္၊ ေကြကြာေကြလြင့္၊ ေရႊဘုန္းပြင့္၍၊
ႏွစ္ျမင့္မဟူ၊ ျပန္လြယ္ကူေလာ့၊ အိမ္သူေပ်ာ္ပိုက္၊
ေခၚၾကိဳက္လွည့္ျဖား၊ သားလည္း စိတ္ခ်ဥ္၊ မယဥ္ေ၀းစြာ၊
ဖင့္ေႏွးရွာလိမ့္၊ ေရွးခါစစ္တိုင္း၊ သို့မႏွုိင္းတည့္၊
နန္းပိုင္းပြင့္ခ်ိန္၊ ရဲနရိန္လွ်င္၊ စက္ရွိန္လွ်ံညိ၊
ျပန္မသိ ၍၊ ေဆာင္းထိေႏြေရွာင္၊ ရက္ရွည္ေခါင္သည္၊
မိုးေတာင္ၾကာရာ၊ ဘိေတာ့သည္။


စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသ
အရည္အေသြးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ စာဆိုစစ္သားမ်ားထြန္းကားသည့္ ေတာင္ငူေခတ္ ေညာင္ရမ္းေခတ္တို့ ေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦး တိုင္းျပဳျပည္ျ႔ပဳ အခါတြင္ စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသ သည္ဘုရင့္စာဆိုျဖစ္ေလသည္။ ရွင္ဘုရင္ထံပါး နီးကပ္စြာ ခစားရသျဖင့္ မင္းလိုလိုက္ မင္းၾကိဳက္စီကံုးေရးသားရသည္ကမ်ား၏။ စာဆို၏ဥာဏ္ကို ဘုရင္၏ဘုန္းက တားျမစ္သကဲ့သို့ ရွိေခ်သည္။ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ ့မ်ားကို ႏွုန္းဖြဲ ့ရာ၌ အေျမွာက္အပင့္မ်ားျပီး စိတ္ကူးနယ္ ပ်ံ ့ပ်ဴးပံုမရေခ်။ သို့ရာတြင္ ဘုရင့္ဘုန္းရိပ္လြတ္ေသာ အဖြဲ ့မ်ား၌ကား ဦးၾသ၏ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္သည္ ထြန္းလင္လွ်င္ရွိ၏။ ဦးၾသကား စာဆိုသက္သက္မွ်မဟုတ္ေခ်။ ဘုရင္မင္း ျမတ္ႏွင့္အတူ စစ္ေျမျပင္သို့လိုက္ပါရေသာ “စစ္ေျမမွုထမ္း” ပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ အေလာင္ဘုရားသည္ “ႏိုင္ငံခ်ဲ ့ေရႊဘို” အျဖစ္တိုင္းသစ္ျပည္သစ္ တည္ေထာင္လို သျဖင့္ စစ္ကစားရာတြင္ စစ္သည္ရဲမက္တို့သည္ ေန၀င္ရီတေရာတြင္ေရာက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေရဆိတ္ေရေၾကာင္း ေရဆိပ္မသင့္ရကား ဗိုလ္ေခ်တို့သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၾကကုန္သည္။ ဆိုက္ကပ္သည့္အခ်ိန္ေႏွာင္းသျဖင့္ ထမင္းေရစာႏွင့္ ကြာေ၀းလွ်က္ ေရရြတ္သံတို့သည္ ပလူ ပ်ံေန၏။ ဤသို့ျဖင့္မျပီးေသး ေအာက္မိုးေအာက္ေလပီပီ မိုးကေလးလည္း ဖ်ဥ္းအုိးကို ရိုက္သြန္းေလာင္းရြာခ်သျဖင့္ ခိုက္ခိုက္ခြဲဘိသည့္အလား တုန္ခ်မ္းေအးၾကေပသည္။ လြမ္းသူကို ပိုမိုလြမ္းေအာင္ ဖန္တီးသကဲ့သို့ ရွိေခ်သည္။ ဤကဲ့သို့ ကသိကေအာက္ ဒုကၡအတန္တန္ အဆင္းရဲခံေနရသည္ကို ႏွမျပာျဖဴခ်စ္သည့္ သူသည္ စစ္ကစားရာ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနသည္ဟုထင္မည္ကို စိုးရိမ္ပါေတာ့သည္။ ေန၀င္မွ ေနထြက္အထိ မွတ္ျခင္ ျဖဳတ္ရဲတို့သည္ ေျခာက္လွန့္ ႏွင္ထုတ္ပါေသာ္လည္း အနည္းငယ္မွ် မျဖံဳ သဲကိုဆုပ္ပက္သည့္အလား တပ္ခ်ီ ကာ ၀ိုင္းအံုျပီး ေသြးသားကို ၀ါးမ်ိဳလွ်က္ရွိၾကသည္။ ျခင္ေထာင္မ်ား ပါရွိေသာ္လည္း ထိုမွတ္ျခင္ ျဖဳတ္ရဲတို ့ရန္မွ မလံုျခံဳခဲ့ေပ။ ေစးျခံဳပိတ္ေပါင္း ကိုင္းေတာ က်ဴေတာတြင္ ေနရ၍ မိုးသက္ေလျပင္းတို့ ေဆာ္ျမဴးသည္မွာ လြမ္းအားသည္းေစေတာ့သည္။ ေအာက္ရပ္ ေအာက္ေဒသကား ဤသို့ေနခက္ေအာင္ ဆိုးရြားလွသည္ဟု ေရွးကၾကားဖူးသည္ႏွင့္ ကိုက္ညီ ေပေတာ့သည္။

ဓႏုျဖဴတြင္ စစ္ခ်ီရတု
ဗိုလ္ပါရဲမက္တို့သည္ စစ္ခ်ီတက္ရာ၌ ဓႏုျဖဴသို့ေရာက္ရွိၾကရာ ေတြ ့ၾကံဳရေသာ ဆင္းရဲ မွုကို စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္လင္းစြာေဖာ္ျပခဲ့သည္။ အလြမ္းဇာတ္ ေၾကာင္းကို ထိမိခဲ့၏။ ယခုျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သည္လည္း တုိင္းသစ္ျပည္သစ္ တည္ေထာင္ခါစျဖစ္သည္။ စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသကဲ့သို့ စစ္ေျမျပင္အေနအထားကို ေဖာ္ျပသည့္ စာဆိုစစ္သည္မ်ားလည္းရွိေပမည္။ အေၾကာင္းတမူ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၾကီး၏ ေနာက္ဆြယ္ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္အတြင္း၌ စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသကဲ့သို့စာဆိုအေျမာက္အမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ သည္ဟုၾကားသိရ၏။ ထိုစာဆိုမ်ား၏လက္ရာကား အသို့နည္း။ စစ္လမ္းျဖစ္ေသာ ဓႏုျဖဴ၌ စခန္းျပဳလုပ္ ရပ္နားေနခိုက္ ေတြ ့ၾကံဳၾကရသည့္ အေၾကာင္းအခ်င္းမွာ ဤသို့တည္း။

ဓႏုျဖဴတြင္၊ ထြတ္သိုက္၀င္လွ်င္၊ စက္ရွင္ထြန္းေတာက္၊
စံကြန္းေထာက္က၊ ေတာင္ေျမာက္အံု ့မွုိင္း၊ ေရွ ့အတိုင္းလွ်င္၊
မွီခုိင္းကမ္းယပ္၊ တင္းက်မ္းစပ္မွ်၊ မလပ္ဆိပ္ခင္း၊
ေလျပင္းလွုိင္းရိုက္၊ ၀ဲဒိုက္က်လိုင္၊ မႏိုင္ခိုင္းမက္၊
ပဲ့တက္မစား၊ ထိုး၀ါးမမွီ၊ ခတ္ခ်ီမပါ၊
ေရၾကီးရာတြင္၊ ရွုပ္လာေလွခ်င္း၊ ဦးသြင္းပဲ့ဆုတ္၊
ခ်ိတ္ကုတ္မျမ၊ ေရထဲကူးသန္း၊ ျမဳပ္မြန္းစုပ္ဖြါး၊
ၾကိဳးဖ်ားငင္ႏြဲ ့၊ ခုန္ဆြဲေဖါင္းကိုင္း၊ ကမ္းယိုင္ခိုင္း၍၊
ေလွတိုင္းပဲ့ပန္း၊ စခန္းမလွ၊ ဆိုက္ၾကရသည္၊
ခ်ဳပ္ည မွုိင္းေ၀ရီေတာ့ ၏။

တစုသူရွင္၊ အတင္တင္ဘိ၊ ဘယ္တြင္မလပ္၊
ေလွခ်င္းၾကပ္၍၊ ကမ္းယပ္မွီတြဲ၊ ဆိုဆဲမနာ၊
ညစာေ၀းလံ၊ ျမစ္ယံကမ္းေမွး၊ ရႊံေစးထူထပ္၊
ေျမလပ္ကုန္းခင္၊ မျမင္ေျမာက္ေတာင္၊ ညဥ္းေမွာင္ရီနက္၊
ဗိုလ္ရဲမက္တို့၊ စိတ္စက္ကြဲျပိဳ၊ ရွိသည္ကိုလည္း၊
တိမ္ညိဳယွက္ေစ့၊ မိုးလံုးေ၀့၍၊ ညဥ့္ေနမစဲ၊
ျဖန့္ၾကဲဆြတ္ရႊမ္း၊ အလြမ္းရွိေဟာင္း၊ အခ်မ္းေလာင္းခဲ့၊
သိန္းေသာင္းလူမ်ိဳး၊ မရႊင္ညိွဳးသည္၊
ေအာက္မိုးေအာက္ေလ ပီေတာ့၏။

ယခုပင္ပူ၊ သို့ျဖစ္အင္ကို၊ ပန္းရင္မသည္၊
ျမိတ္စို့စည္းက၊ ေနာင့္ခ်ည္း ၾကင္ခ်စ္၊ ေမတၱာရစ္သား၊
က်စ္လစ္ေစာင့္ၾကပ္၊ ျပစ္မစပ္မူ၊ တပ္အပ္မသိ၊
ေပ်ာ္ဖြယ္ရွိ၍၊ ဇာတိသူ့ခြင္၊ စစ္မွာရႊင္ဟု၊
မွတ္ထင္ေလႏိုး၊ စိုး၍ေလာင္လင္၊ သို့ရာတြင္ကို၊
ေန၀င္မိုးေသာက္၊ ႏွင္ေခ်ာက္မဆုတ္၊ မွက္ျခင္ျဖဳတ္လည္း၊
ကိုက္စုတ္ေသြးရဲ၊ ဆုပ္၍ၾကဲသို့၊ ထူထဲျခင္ရန္၊
ကာတန္မလံု၊ ဆင္းရဲပံုခဲ့၊ ေစးျခံဳပိတ္ေပါင္း၊
ကိုင္းေဖါင္းေဖါင္ၾကဴ၊ ထပ္တူမွိုင္းေ၀၊ မိုးေလေဆာ္ျမဴး၊ လြမ္းေစႏူးသည္၊
ၾကားဖူးသည္ႏွင့္ ညီေတာ့၏။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦးကား ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္ၾကြခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ စိ ႏၲ ေက်ာ္သူ ဦးၾသ ႏွင့္ေခတ္ျပိဳင္စာဆိုေတာ္ အမ်ား ထြန္းကားခဲ့ေပသည္။ ထိုစာဆိုေတာ္ၾကီးမ်ားအနက္ လက္ရံုးရည္ ႏွလံုးရည္ ထက္ျမက္ေသာ ေရႊတိုက္စိုးဦးတိုး၊ လက္၀ဲသုႏၵရဦးျမတ္စံ၊ ျမ၀တီမင္းၾကီးဦးစ၊ ဆီမီးခံုရြာစားဦးရႊန္းတို့သည္ ရတုရကန္ တတန္ဘြဲ ့ၾကိဳး ပတ္ပ်ိဳးယိုးဒယား ပ်ိဳ ့လကၤာမ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာေပကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾကေသာ “စစ္ေျမမွုထမ္း” တို့ျဖစ္ေပသည္။ ဤကဲ့သို့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းစဥ္း တေလ်ာက္ႏွင့္ လက္ရံုရည္ ႏွလံုးရည္ေျပာင္ေျမာက္ခဲ့ေသာ စာဆို စစ္သည္မ်ားသည္ ထင္ရွားစြာ ထြန္းေပၚသကဲ့သို့ တိုင္းသစ္ျပည္သစ္ ထူေထာင္ကာစျဖစ္ေသာ ယခုေခတ္သမယ၌ စာဆိုစစ္သားအမ်ားကို ေတြ ့ျမင္ၾကရလိမ့္မည္ဟု ေျမွာ္လင့္ရေပသတည္း။

(စစ္ႏွလံုး စာဆိုေတာ္ေန့ အထူးစာေစာင္မွ ေကာက္ႏွုတ္ေဖာ္ျပသည္။)
ဦးစိန္၀င္း(မဟာ၀ိဇၨာ)ေရးသည္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ျမ၀တီမဂၢဇင္း အတြဲ (၁)၊ အပုိင္း (၂) ။

ေရွးေခတ္ စစ္သားစုေဆာင္းေရး

Those battling sons of Thunders, Now at their returning back;
I know they will be for Plunder, Virginities go to wrack.
- D’ Urfey (1653-1723)


ျမန္မာတို့ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း ဘ၀၌ ရပ္တည္ခဲ့စဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး အလို့ငွာ၊ မည္သို့ မည္ပံု စစ္သားစုေဆာင္းသည္ကို သုေတသနျပဳဖြယ္ေကာင္းသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ရွာေဖြမွုတို့ကုိ ျပဳခဲ့ပါ၏။ သို့ရာတြင္မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာရာဇ၀င္ အရပ္ရပ္တို့ကို စနစ္တက် ေလ့လာခြင့္မရႏိုင္ေသး။ သို့ေသာ္ က်ေနာ္ယခု အစေဖာ္ေပးေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ စစ္မွုထမ္းေနၾကေသာ ျမန္မာလူငယ္တစ္စုတို့က လက္ရွိ စစ္သားစုေဆာင္းဖြဲ ့စည္းပံု ဖြဲ ့စည္းနည္းကို ေရွးေခတ္က နည္းနိသယမ်ားႏွင္ယွဥ္၍ သုေတသနျပဳၾကမည္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္၏ေဆာင္းပါး ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ အထေျမာက္၏ဟုဆိုရေပမည္။
ဤေဆာင္းပါးအဖို့ကား က်ေနာ္သည္ အထက္ပါ ေခါင္းစည္းစာသားႏွင့္ ေလ်ာ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ အစံုကိုမျပႏိုင္ တစိတ္တေဒသေလာက္သာ ျပႏိုင္ဦးမည္။ ေရွးျမန္မာ့ေခတ္က စစ္သားစုေဆာင္း ဖြဲ ့စည္းတာ၀န္ခ်ထားပံု အက်ဥ္းမွ်ကိုသာ ျပၿပီးလွ်င္ အဂၤလန္ျပည္ဘုရင္မ အင္(န္) ( Queen Anne ) လက္ထက္က စစ္သားစုေဆာင္းနည္းကို ျပလိုပါသည္။
စာရွုသူ ရဲေဘာ္ႏွင့္ အရပ္သားတို့ကသာလွ်င္ ယခုစုေဆာင္းေရးသားေသာ စာကုိ အေျခခံျပဳ၍ ဥပေဒသ ထုတ္လိုက ထုတ္ၾကေစ၊ တရားက်လိုကလည္း က်ၾကေစ၊ သံေ၀ဂယူလိုသူတို့ကလည္း ယူၾကေစ။ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖင့္သာ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ေရွးျမန္မာဘုရင့္ေခတ္က ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ စစ္တပ္ဖြဲ ့စည္းသည္ ဟူရာ၌ ယခုေခတ္ေႏွာင္းကဲ့သို့ ပင္တိုင္တပ္မေတာ္ တည္ေထာင္ထားျခင္းမရွိခဲ့ဟု ရာဇ၀င္ဆရာတို့က အမွတ္အသားျပဳၾကသည္။ သို့ရာတြင္ ရာဇ၀င္၏ သေဘာသြားတို့ကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရစ္ႏွစ္ ၁၁၃၇ ခုႏွစ္မွစ၍ ပင္တိုင္စစ္သည္ေတာ္မ်ားထားရွိရန္ ျမန္မာဘုရင္တို့သေဘာေပါက္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေတြ ့ရွိရေပသည္။
အေၾကာင္းမွာ ဤသို့ျဖစ္၏။ နရသိခၤ (၁၁၇၀ - ၇၃) တြင္ နရသိခၤသည္ ညီေတာ္ နရပတိစည္သူကို ငေဆာင္ခ်မ္းအရပ္၌ ပုန္ကန္ထၾကြသည္ဟု အေၾကာင္းျပဳ၍ စစ္ခ်ီေစသည္။ သို့ေသာ နရသိခၤအဖို့ ခယ္မေတာ္ ေ၀ဠဳ၀တီ မင္းသမီးကို အရခ်ိဳင္ျခင္းသည္ ငေဆာင္ခ်မ္းထက္ အေရးႀကီးေပသည္။ ဤအခ်က္ကို ရိပ္စားမိေလေသာ္ ညီေတာ္ နရပတိစည္သူသည္ စစ္ေျမျပင္မွ ျပန္လာ၍ ငယ္ကၽြန္လူေပါင္း ရွစ္ဆယ္ခန့္ႏွင့္ နန္းေတာ္တြင္း သို့ ၀င္ေလ၏။ အဆင္သင့္လွေသာေၾကာင့္ နန္းေတာ္တြင္းအ၀င္တြင္ နရသိခၤ တပါးတည္း နန္းဦးထက္၌ စံစားလွ်က္ရွိသည္ကိုေတြ ့ရေလရာ ေနာင္ေတာ္ကို နန္းထက္မွ ဆြဲခ်၍ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္လိုက္ေလ၏။
နရပတိစည္သူ နန္းတက္ေသာအခါ၊ သူ၏ေနာင္ေတာ္ကို လုပ္ၾကံခဲ့သည့္ အခါက နန္းေတာ္တြင္း၌ ဟာလာဟင္းျဖစ္ေနပံုကို သတိမူခဲ့သျဖင့္ သူ၏လက္ထက္တြင္ ေက်းကၽြန္ရင္း အမွုထမ္း လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ ့ကိုဖြဲ ့စည္းလိုက္ေလသည္။ ေရွးက ထိုအဖြဲ ့အစည္းကို ပါဠိဆန္ဆန္ “ေမာလ” ဟုေခၚၾကသည္။ မင္းတုန္းေခတ္ သီေပါေခတ္ တို့၌ အပါးေတာ္ျမဲ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္ဟုေခၚဟန္တူေပသည္။ နရပတိစည္သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ မွာ သံုးေထာင္ရွိသည္ဟုဆိုေပသည္။
သို့ရာတြင္ ပင္တိုင္တပ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္သည့္တပ္မဟုတ္၊ ထိုေခတ္က ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အလားထပ္တူ ယူဆရေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ကိုယ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ သည့္ တပ္မွ်သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ တ၀ွမ္းလံုးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္လာေသာအခါ ယခုေခတ္၌ “လဲဗီး” တပ္မ်ားစုေဆာင္းသည္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း အေရးေပၚတပ္တို့ကို စုေဆာင္းၾကရသည္။
သို့ေသာ္ တပ္ဖြဲ ့စည္းရာတြင္ စစ္သည္ေတာ္တို့မွာ အခစားနားႏွင့္ လိုက္ပါအမွုထမ္းၾက သည္မဟုတ္။
၁။ ဘုရင့္အမိန့္ကို မလြန္ဆန္၍ ၄င္း
၂။ မိမိႏိုင္ငံကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္သူအား မိမိတို့ကုိယ္တိုင္ ခုခံကာကြယ္ရမည့္ ၀တၱရား ကို သိ၍၄င္း မိမိထမင္းကို မိမိစား၍ စစ္မွုေတာ္ကို ထမ္းၾကသည္က မ်ားေပသည္။ ေရွးဘုရင္ေခတ္က ဓနစနစ္မွာ ေငြေၾကးစနစ္မဟုတ္ ပစၥည္း စနစ္ျဖစ္သည္။ ထို့အတြက္ေၾကာင့္လည္း ယခုေခတ္ကဲ့ကို လခစားမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္းမရွိေခ်။ ထိုေခတ္က နန္းရင္း၀န္ အမတ္ၾကီးပင္လွ်င္ လခ စားနားႏွင့္အမွုထမ္းေသာေခတ္ မဟုတ္ေသးေခ်။
စစ္တပ္ဖြဲ ့စည္းရာ၌ အေျခခံအားျဖင့္ လူ ၅ ေယာက္လွ်င္ တစ္ဆိုင္းျဖစ္သည္။ လူ ၅ ေယာက္လွ်င္ တအိုးစားဟုေခၚသည္။ ထိုတအိုးစား၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ အိုးစားႀကီးဟုတြင္၏။ ထိုတအိုးစားအတြက္ စစ္မက္ဆိုင္ရာ ကႀကိယာပစၥည္းတို့မွာ ေၾကးအိုးႏွစ္လံုး၊ မိုးကာတလိပ္၊ သံခၽြန္ရွစ္ေခ်ာင္း၊ ပုစိန္တစ္လက္၊ တူမတလံုး၊ လႊတစင္း၊ ဓားမတေခ်ာင္း၊ ဓားလြယ္ငါးစင္း၊ ေသနက္ႏွစ္လက္ ပါျမဲျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ စင္စစ္အားျဖင့္ေသနက္မွာ တပင္ေရႊထီးလက္ထက္ မွစ၍ စနစ္တက်သံုးသည္ကိုေတြ ့ ရ၏။ တပင္ေရႊထီးေခတ္ အလ်င္ကဆိုလွ်င္ ကာ၊ ဒိုင္းႏွင့္ ေလးတို့ကိုသာ အေရးထားေပသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၃၁-၅၀ အတြင္း တန္ခိုးကႀကီးခဲ့ေသာ တပင္ေရႊထီးလက္ထက္ တြင္ ေပၚတူဂီလူမ်ိဳး ခုႏွစ္ရာတို့ကို ေသနက္ကိုင္စစ္သားအျဖစ္ျဖင့္ ငွားရမ္း၍ ပါဠိအေခၚ “သခါ” မည္ေသာ စစ္ကူလက္နက္ကိုင္တပ္ကို ဖြဲ ့စည္းသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ ၁၅၅၁-၈၁ လက္ထက္၌လည္း ေပၚတူဂီေၾကးစား စစ္တပ္တို့မွာ ပင္တုိင္စစ္တပ္ ပမာျဖစ္လာခဲ့သည္။
ထို့ေနာက္ ႏွစ္အိုးစားအတြက္လူ ဆယ္ေယာက္ အေပၚတြင္ ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ တပ္ၾကပ္ဟူ၍ထားသည္။ တပ္ၾကပ္သည္ လွံမတေခ်ာင္း၊ ဓားလြယ္တစင္း ကိုကိုင္၍ ေဆာ္ေမာင္း တလက္ကို ခါးပံုစတြင္ ညွပ္ျမဲျဖစ္သည္။ ေဆာ္ေမာင္းမွာ ေၾကးေနာင္၀ိုင္းတြင္ ေတြ ့ရေသာ အေလာေတာ္ေမာင္းအရြယ္ ျဖစ္၍ အမိန့္ေပးရာ အခ်က္ေပးရာ ေဆာ္ၾသရာ၌ အသံုးျပဳသည္။ထို့ျပင္ ငါးၾကပ္ (ငယ္သား ၅၀ + အၾကပ္ ၅ေယာက္) လွ်င္ တေသြးေသာက္ဖြဲ ့၍ ေသြးေသာက္ၾကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ေလသည္။ ေသြးေသာက္ၾကီးမွာ ထီးနီမိုးခြင့္ရသည္။ ေငြဓား ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ရသည္။ ျမန္မာစစ္ခ်ီရာဇ၀င္တြင္ ယခုေခတ္ ဆာဂ်င္ ေမဂ်ာမ်ားသည္ ဥဒါန္း တြင္ရစ္သကဲ့သို့ ေရွးေခတ္က ေသြးေသာက္ၾကီးတို့၏ ေဆာင္ရြက္မွုမွာ ျမန္မာ့၀ထၳဳ ပံုျပင္ ရာဇ၀င္တို့တြင္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္ခဲ့ေပသည္။
၄င္းမွ တဆင့္တက္၍ ဖြဲ ့စည္းျပန္ေသာ္ ႏွစ္ေသြးေသာက္လွ်င္ တတပ္၊ ငါးတပ္လွ်င္ တဗိုလ္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ တပ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သူမွာ တပ္မွဴးျဖစ္သည္။ ငါးတပ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သူမွာ ဗိုလ္ ျဖစ္သည္။ ငါးရာတပ္ (ဗိုလ္တရာ)ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမွသာလွ်င္ တပ္ဗိုလ္ဟုေခၚရေပသည္။ တခါတရံ ၄င္းအား တပ္မင္းကေလးဟူ၍ လည္းေခၚသည္။ သို့ေသာ္ စစ္တက္စစ္ခ်ီရာတြင္ ငါးရာတပ္ႏွင့္သာ ၿပီးသည္မဟုတ္။ ငါးရာတပ္ေပါင္းအမ်ား ခ်ီတက္ရသည့္အခါလည္း ရွိသည္။ ထိုအခါ တပ္အားလံုကိုေပါင္း၍အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ထိုအုပ္ခ်ဳပ္သူကို တပ္ေပါင္းဗိုလ္ဟု ေခၚျပန္သည္။ တပ္ေပါင္းဗိုလ္ ႏွစ္ဦး သံုးဦးကို ေပါင္းစပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရသူမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏွစ္ဦးသံုးဦးေပါင္းကိုမူ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရင္က အာဏာလႊဲအပ္ခံရေသာ မင္းညီမင္းသား ဘုရင္ခံမ်ားက ျဖစ္ေစ စစ္ဘုရင္ အျဖစ္ျဖင့္အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။
ထိုသို့ဖဲြ ့စည္းသည့္ တပ္မေတာ္သို့ စစ္သားစုေဆာင္းသည့္အခါ မင္းၾကီး မဟာဗႏၶဳလ ၏ဆင့္ဆိုသည့္ စနစ္အရ၊ “ရဲမက္တို့မွာ၊ မ်က္ေစ့မွုန္မြဲ၊ တိမ္မ်က္ခမ္းစပ္၊ ပန္းနာ၊ ဒူလာ အားႀကီး၊ ၾကက္၀က္မွင္တက္ေရာဂါ၊ အိပ္ရာေယာင္ယမ္း၊ ဦးဆံရွုပ္ေထြး၊ ကိုယ္ထက္ဒူးရွည္၊ ေပါင္ရွည္၊ ေျခသိမ္ လက္သိမ္၊ အသက္ ၂၀ မျပည့္၊ ၅၀ ေက်ာ္သူ” တို့ကိုအခန့္အထားမရွိ ဟုပညတ္သည္။ ယခုျပဆိုခဲ့ေသာ စစ္တပ္ဖြဲ ့စည္းနည္းမွာ အတန္ငယ္ေႏွာင္းက်ေသးသည္။ ၄င္းစနစ္ထက္ ေရွးက်ေသာ စနစ္အရမွာ မည္သို့ရွိလိမ့္မည္ကို ေသခ်ာေစ့ငုစြာ မရွာေဖြဘဲ၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ့ အလြတ္မေျပာႏိုင္။ သို့ရာတြင္ ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္းလာ စစ္သည္ရဲမက္ လက္နက္ကိုင္ ေျခာက္မ်ိဳးဖြဲ ့စည္းပံုကိုၾကည့္ရလွ်င္ အေလာင္းမင္းၾတားမွ သီေပါမင္းၾတားအထိ ေႏွာင္းေခတ္၏ ဖြဲ ့စည္းပံုထက္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ယဲယဲ ျဖစ္သည္ဟု မွန္းဆႏိုင္ေပသည္။
ေရွးေခတ္ကမူ
(၁) မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္အားျဖင့္ အမွုထမ္းျဖစ္ၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ ေက်းရင္း ကၽြန္ရင္း ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္ကို “ေမာလ” ဟုေခၚသည္။ ထိုကိုယ္ရံေတာ္တပ္မွာ ဘုရင့္အတြက္သာျဖစ္သည္။
(၂) ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္မူ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္း မိမိအမ်ိဳးသားတို့ကို စစ္တိုက္ေစရန္ အခေၾကးေငြ ပစၥည္းေပးထားေသာ လက္နက္ကိုင္ ဟူသမွ်တို့ကို “အခစားလက္နက္ကိုင္” ဟု ေခၚသည္။ ပါဠိလို “ဘူတ” ဟူသတည္း။ ၄င္းတပ္မွာ တပ္ရင္းျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံအတြက္ ပင္တုိင္တပ္ျဖစ္သည္။
(၃) သို့ေသာ္ အေရးအေၾကာင္းဟူ၍ ေပၚေပါက္လာက ေကာက္ခါ ငင္ကာရေအာင္ အသစ္ျပင္ဆင္ စည္းၾကပ္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္ကို “သင္းလက္နက္ကိုင္” ဟုေခၚဆိုသည္။ ပါဠိလို “ေသဏိ” ဟူသတည္း။ ယခုေခတ္အေခၚႏွင့္ေခၚရလွ်င္ အရံတပ္ ဟူ ၍ ပင္ ေခၚရမည္ ထင္သည္။
(၄) ထိုမွတပါးလည္း မဟာမိတ္ႏိုင္ငံသားတုိ့ကို အခေၾကးေငြ ပစၥည္းျဖင့္ ေခၚယူငွားရမ္း၍ “သခါ”မည္ေသာ စစ္ကူလက္နက္ကုိင္တပ္ ရွိေသးသည္။ ၄င္းကို “အေဆြ ခင္ပြန္းလက္နက္ကိုင္” ဟူ၍လည္းေခၚေသးသည္။
(၅) စစ္သံု့ပန္းတို့ကိုပင္ မိမိဘက္သို့ ပါေအာင္စည္းရံုး၍ စည္းၾကပ္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္လည္း ရွိေသးသည္။ ၄င္းမွာ ပါဠိလို “ရိပု” ဟုေခၚ၍ ျမန္မာလိုရိုးရိုးျဖင့္ “ရန္သူလက္နက္ကိုင္” ဟုေခၚျပန္သည္။
(၆) ေတာ္ေတာင္ၾကီးမား၍ အဖ်ားအနားထူထပ္ေသာ အရပ္သို့ ခ်ီတက္ရာတြင္ ထိုအရပ္သူ အရပ္သားမ်ားကိုပင္ တပ္ဦးကထား၍ ယခုေခတ္ ရန္သူ့အရိပ္အေျခကို စံုစမ္းေသာ “စေကာက္တပ္” မ်ားပမာ အသံုးခ်ရသည့္ “အဋ၀ိက” တပ္သားမ်ားလည္းရွိေသး သည္။ ၄င္းတို့ကို ေတာသားလက္နက္ကိုင္ ဟူ၍ေခၚဆိုသည္။
စစ္တပ္ဖြဲ ့စည္းစုေဆာင္းရာ၌ အခေၾကးေငြ ပစၥည္းတို့ကို ေပးကမ္းျပီး ဖြဲ ့စည္းေၾကာင္း ေႏွာင္းေခတ္ရာဇ၀င္ တို့ကဆိုေပသည္။ သို့ေသာ္ လက္ေတြ ့သေဘာတြင္ ေနရာတကာတိုင္း အခေၾကးေငြ ရသည္ဟုမဆိုသာ။ က်ေနာ္မွတ္သားမိသမွ် ပါးစပ္ရာဇ၀င္အရ ဆိုလွ်င္ ေရွးက စစ္သည္ေတာ္ အျဖစ္ အမွုထမ္းရာ၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္စီးပြါးကိုယ္ရွာစားရင္း အမွုထမ္းၾကသည္က မ်ားသည္။ တရပ္တေၾကးသို့ စစ္ခ်ီတက္သည့္အခါ မွသာလွ်င္ စားနပ္ရိကၡာ ဟူ၍ ရၾကသည္။ ထိုစားနပ္ရိကၡာမွာလည္း ေရာက္ေလရာအရပ္တြင္ ရြာသူၾကီး ၿမိဳ ့သူၾကီးတို့က ဆင့္ဆို၍ ရေသာ စားနပ္ရိကၡာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္ထဲသို့၀င္ရန္ အတြက္ ဘုရင့္အမိန့္ေတာ္အတိုင္း နာခံၾကသည္ ကမ်ားဟန္တူ၏။ မိမိတို့အလိုအေလ်ာက္ စစ္ထဲသို့၀င္၍ အမွုထမ္းၾကသည္က မ်ားဟန္တူ၏။ စစ္သားစုေဆာင္းေရးတြင္ တရားေဟာေျပာ သိမ္းသြင္းျခင္းမ်ား လက္ေဆာင္ျဖင့္ ဖ်ားေယာင္း သိမ္းသြင္းျခင္းမ်ား စေပၚေငြေပးျပီး သိမ္းသြင္းျခင္းမ်ားကို ရာဇ၀င္တို့တြင္၄င္း မွတ္တမ္း တုိ့တြင္ ၄င္း မေတြ ့ရေခ်။
ထို့ျပင္ျမန္မာဘုရင့္ ေခတ္ကစစ္သားတို့၏ ေဟာ့ရမ္းမွုတို့ကိုလည္း မ်ားစြာမေတြ ့ရ။ ထိုအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္ ၍စဥ္းစားစရာရွိသည္။ ေရွးေခတ္က စစ္သားမွန္လွ်င္ မိမိတို့ စစ္ႏိုင္သည့္ ၿမိဳ ့ရြာနယ္ပယ္ရွိ မိန္းမမ်ားကို က်ဴးလြန္ျခင္း ေယာက်ာ္းမ်ားကို သံု့ပန္းအျဖစ္ဖမ္း ၍ ကၽြန္အရာထားျခင္း ရန္သူ့ပစၥည္းမ်ားကို လုယက္ယူငင္ျခင္းတို့မွာ ထံုးစံပမာျဖစ္ေန၍ အထူးျပဆိုဖြယ္မရွိေသာေၾကာင့္ ရာဇ၀င္တြင္ အက်ယ္တ၀င့္မဆိုေလ ဟုေတြးဆဖြယ္ရွိ၏။
စစ္သားဟူသည္မွာ ထိုအမူအက်င့္ရွိသည္ ဆိုေသာသေဘာကုိ ထိုေခတ္က လက္ခံေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို့တည္းမဟုတ္ ရာဇ၀င္ကိုေႏွာင္းမွ ေရးသည္ျဖစ္ရကား ရာဇ၀င္တြင္ အေသးအဖြဲ အျပစ္အနာအဆာတို့ကုိ ျမွဳပ္ႏွံခၽြင္းခ်န္ထား ခဲ့သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သို့တည္းမဟုတ္ ျမန္မာမင္းတို့ အခ်င္းခ်င္း စစ္ထိုးရာတြင္ ေခါင္သူၾကီး က်လွ်င္ စစ္ျငိမ္းစျမဲျဖစ္ေလရာ ေနာက္လိုက္ငယ္သားတို့မွာ မိမိတို့ေခါင္းေဆာင္ခ်င္း ျဖစ္ၾကသည့္ အေရးကိစၥတြင္ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး၏ ကံၾကမၼာသည္ ဆံုးခန္းတိုင္ေရာက္သည္ ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေနာက္လိုက္တို့မွာ အခ်င္းခ်င္းေျပျငိမ္းၾကျပီးလွ်င္ ဘီလူးစည္း လူ့စည္း ေစာင့္ေရွာက္ေသာေၾကာင့္ ဟူ၍လည္း ဆိုႏိုင္၏။ ဤကားမိမိကုိယ္တိုင္ ထင္ျမင္ခ်က္မွ်သာျဖစ္သည္။
လက္ေတြ ့သေဘာတြင္ကား ရခိုင္အမ်ိဳးသားတို့က၄င္း ကသည္းမဏိပူ အမ်ိဳးသားတို့ က၄င္း ယိုးဒယား အမ်ိဳးသားတို့က၄င္း ဗမာဟူေသာ အမည္ကို ယခုတိုင္ အေတာ္ အျငိဳးမေျပပံု ေထာက္ရလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို့၏ ဘိုးဘြား စဥ္းဆက္တို့သည္ ရမ္းကားသည့္ ေခတ္ကလည္း အေတာ္ပင္ရမ္းကားခဲ့လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္သေဘာ ရရွိျပန္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါး၏ သေဘာမွာ ေရွးေခတ္က အျဖစ္သနစ္တို့ကို ျပန္ေဖာ္ျပီး အနာေဟာင္းကို ဆြေသာ ေဆာင္းပါးမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ရွုျပီး သဘာ၀ကို ထင္ေအာင္ျမင္ေအာင္ သံုးလွ်င္ ရန္ေျပ မာန္ေျပသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ယံုၾကည္သျဖင့္ အထက္ပါ စကားကို ဆိုရျခင္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ယခုေခတ္တြင္ စည္းကမ္းတက်ဖြဲ ့စည္းထားေသာ စစ္သားမ်ား ကိုယ္ပိုင္ရွိသည့္ ႏိုင္ငံၾကီးသား တို့ပင္လွ်င္ ႏုစဥ္အခါက အဘယ္သို့ ရွိေလသနည္းဟု ကၽြႏ္ုပ္တို့ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစလို၏။
ထိုစဥ္းစားဘြယ္ကို ယခုက်ေနာ္ တင္ျပပါမည္။ သို့ေသာ္မတင္ျပမီ ကၽြႏ္ုပ္တို့ႏိုင္ငံသည္ အျမဲတမ္း စစ္ခင္းခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္လင့္ကစား ႏိုင္ငံေတာ္၏ တပ္ေပါင္းစု စစ္သားဦးေရမွာ သူ့ေခတ္ အေလ်ာက္ မည္မွ် ရွိသည္ကိုေဖာ္ျပပါဦးမည္။ သို့မွသာ အတိုင္းအရွည္ကို ခန့္မွန္း ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို့ ႏိုင္ငံတြင္ မည္မွ် ျပည္ေထာင္ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းခဲ့သည္ ျဖစ္ေစကာမူ နယ္ခ်ဲ့လိုေသာ ၀ိသမေလာဘျဖင့္ စစ္ခင္းခဲ့သည္မွာ နည္းပါးလွသည္။ မရွိဟု မဆို။ ႏွစ္မင္း သံုးမင္းတို့ ေခတ္တြင္ သူတပါးႏိုင္ငံကို စစ္ခ်ီခဲ့သည္မွာ မွန္၏။ သို့ေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အရင္းအတိုင္း စစ္ခ်လိုက္ေသာ္ သူတပါးတိုင္းျပည္ကို အပိုင္သိမ္း၍ ကၽြန္စာရင္း သြင္းရန္ စိတ္ကူးမ်ားစြာမရွိ။ သို့ေသာ္ မိမိတို့၏ ႏိုင္ငံသည္ ဘုန္းတန္ခိုးၾကီးမား ေၾကာင္းျပလိုေသာ အာသီသကား ရွိခဲ့ေပ၏။
ဤသည္ကိုရည္ရြယ္၍လည္း လူမ်ိဳးျခားတို့က ကၽြႏု္ပ္တို့ ျမန္မာမ်ားသည္ တန္ခိုး အာဏာ မက္ေမာတတ္သည္ဟု အကဲျဖတ္ၾကေပသည္။ အာဏာ မက္သည္ဟုေျပာေျပာ မမက္ေမာဟုေျပာေျပာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး အေနျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို့သည္ ေရွးေခတ္ အစဥ္အလာအရ ေလာဘေဇာမၾကီးခဲ့သည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို့ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္သည္ဟု ယူဆလုိေပသည္။ ယင္းကဲသို့ေလာဘေဇာ ထၾကြျခင္းမရွိမွုေၾကာင့္လည္း ေရွးေရွးက စစ္တပ္ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတြင္ ရွိသင့္ရွိထိုက္သည္ထက္ မပိုခဲ့ဟု က်ေနာ္ယူဆလိုေပသည္။ ဥပမာ မိမိရာဇ၀င္ကို မိမိေရးရာတြင္ မည္မွ်ပင္ အပိုအဖ်င္းမ်ားျဖင့္ လိုရင္းထက္ၾကြားျပီး ေျပာၾကေစကာမူ ႏိုင္ငံျခားသားတို ့ေရးမွတ္ေသာ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမ်ားအရ စစ္ေၾကာၾကည့္ေသာ္ ေလာဘေဇာ ၾကြ ႏိုင္ေလာက္ေသာ စစ္သားအေရအတြက္ မ်ားစြာမရွိေခ်။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၃ ရာစုတြင္ ကူဗလိုင္ခန္၏ “တရက္” (Turks) စစ္သည္ေတာ္တို့သည္ အာရွတတိုက္လံုးကို ေမႊေႏွာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ ၁၂၇၇ ခု နရသီဟပေတ့မင္း လက္ထက္ တရုပ္ႏွင့္ တရက္တို အႏၱရာယ္ ၾကီးမာလွ်က္ရွိေစကာမူ ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ငေဆာင္ခ်မ္းတိုက္ပြဲ အတြက္ စစ္သည္ ေလးေသာင္းသာရွိသည္။ တရုပ္တရက္တို့ဘက္မွမူ စစ္သားတစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ရွိသည္။ က်ယ္၀န္းလွေသာ အာရွစစ္ေျမျပင္တြင္ စစ္သား တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ကို ျဖန့္ထားႏိုင္သည္မွာ တရုပ္ျပည္၌ ေတာ္တန္ရံု လူဦးေရသာ ရွိလွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
ခရစ္ႏွစ္ ၁၃၆၈ - ၁၄၀၁ ခုႏွစ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလက္ထက္ ၌ စစ္သားဦးေရ တေသာင္း ႏွစ္ေထာင္သာရွိသည္ဟုဆုိသည္။ ၁၅၅၁-၁၅၈၁ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္၌ကား စစ္သားဦးေရ တသိန္းစာရင္းျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက စစ္သည္ေတာ္ထဲတြင္ ျမန္မာ ရွမ္း ယိုးဒယား လူမ်ိဳးတို့ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၁၃ ခုတြင္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းၾတားသည္ နတ္ရွင္ေနာင္ႏွင့္ ငဇင္ကာတို့ကို လက္ရဖမ္းရန္ တညင္သို့ စစ္ခ်ီခဲ့ရာ၌ စစ္သား တေသာင္းႏွစ္ေထာင္မွ် လာသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ထိုွမွ်ေလာက္ေသာ စစ္တပ္သည္ပင္လွ်င္ မ်ားလွသည္။ အေလာင္ဘုရား ၁၇၅၂ - ၆၀ ႏွင့္ ဆင္ျဖဴရွင္ ၁၇၆၃ - ၇၆ ေခတ္တြင္ စစ္သား ႏွစ္ေသာင္းမွ ေလးေသာင္းအထိပင္တိုင္ ထားခဲ့သည္။ မဟာဗႏၶဳလ၏ စစ္တပ္သည္ ၁၈၂၄ ခု ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ ဓႏုျဖဴတိုက္ပြဲ ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ စစ္သားေျခာက္ေသာင္းႏွင့္ဖြဲ ့စည္းေသာ စစ္တပ္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို့အနက္ သံုးေသာင္းမွာ မတ္စကတ္ ေခၚ ေသနက္ကိုင္စစ္သားမ်ားျဖစ္သည္။ မဟာဗႏၶဳလ စစ္တပ္၏စြမ္းရည္မွာ ေျမကတုတ္ျဖင့္ စစ္ကိုခံျခင္း ျမိဳ ့ကိုခံတပ္ေဆာက္ျပီး ကာကြယ္ျခင္း၌ အလြန္ထူးခၽြန္သည္ဟုဆိုေပသည္။ သူ၏စစ္တပ္တြင္ ေတာင့္တင္းခိုင္မာ သန္စြမ္းသူတို့သာ မ်ားသည္ဟုဆိုသည္။
ဤအခ်က္တို့ကိုေထာက္ေသာ္ ေရွးေခတ္က ျမန္မာစစ္တပ္တို့၌ စစ္သားဦးရည္မွာ အဆမတန္ မ်ားျပားျခင္းမရွိခဲ့ဟု ဆိုရေပမည္။ ဤအခ်က္ကို ထင္ရွားေအာင္ျပေနသည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္ အဂၤလန္ကၽြန္း ဘုရင္မ အင္(န္) လက္ထက္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၉၇ ခုႏွစ္၌ ျပီးဆံုးေသာ စပိန္ႏွင့္ျဖစ္ၾကသည့္ စစ္ပြဲေခတ္တြင္ ရွိေနေသာ အဂၤလန္စစ္တပ္မ်ား အေျခအေနႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ေစလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ယခုက်ေနာ္ျပဆိုလတၱံေသာ အခ်က္အလက္တို့မွာ ေဂါ့ဒ္ဖေရး ေဒးဗီးစ္ (Godfrey Davies) ေရးသားေသာ “ဘုရင္မ အင္(န္)လက္ထက္ စစ္သားစုေဆာင္းေရး ေဆာင္းပါးမွ ေကာ္ႏုတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
စပိန္ႏွင့္ စစ္တိုက္ေနေသာေခတ္တြင္ အဂၤလန္ႏွင့္ အိုင္ယာလန္ ကၽြန္းမ်ားတြင္ လူဦးေရ ခုႏွစ္သန္းမွ် ရွိမည္ဟုခန့္မွန္းသည္။ ထိုခုႏွစ္သန္းကိုကာကြယ္ရန္ အတြက္စစ္တပ္မွာ တသိန္းခြဲမွ ႏွစ္သိန္းအထိ လိုလိမ့္မည္ဟုဆိုသည္။ သို့ရာတြင္ စစ္တိုင္ေနေသာ အခ်ိန္၌ စစ္သား အမ်ားဆံုးရွိခဲ့သည္မွာ ခုႏွစ္ေသာင္းမွ် ရွိလိမ့္မည္။သို့ရာတြင္ စစ္ျပီးေသာ ၁၆၉၇ ခု၌ စစ္သားလက္က်န္မွာ ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္မွ်သာ က်န္ခဲ့သည္။ ထို့ေၾကာင့္ ပင္တိုင္ထားရေသာ တပ္အတြက္ စစ္သားစုေဆာင္းရန္လိုသည္ဟု ဆိုခဲ့ပါလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေလးေသာင္း ငါးေထာင္စုရန္ရွိသည္။ သို့ရာတြင္ လိုအပ္ေသာ စစ္သားဦးေရ ခုႏွစ္ေသာင္းကိုစုရန္ အေတာ္ပင္ခဲယဥ္းခဲ့သည္။ တႏွစ္တႏွစ္လွ်င္ စစ္သား တေသာင္းခန့္မွန္မွန္စုရန္ အျမဲလိုေနသည္။
စစ္သားစုေဆာင္းသည့္အခါ ၀ါဒျဖန့္ရသည္လည္းရွိ၏။ နပိုလီယန္သည္ စာမတတ္သူတို့ အဖို့ ကာတြန္းေက်ညာစာတမ္းမ်ား ေ၀ငွျပီး စစ္သားစုေဆာင္းခဲ့ရာ အလြန္အထေျမာက္ခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ဘုရင္မ အင္(န္)၏လက္ထက္၌ စစ္တိုက္ျခင္းကို ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳအင္အားစုတို့က သေဘာမတူၾကေခ်။ တိုရီကဲ့သို့ေသာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ ့စည္း ဂိုဏ္း၀င္တို့ကပင္လွ်င္ ျပည္ပသို့ စစ္ခ်ီေရးကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကဟန္မတူ။ စစ္သားစုေဆာင္းရာတြင္ အခရာျဖစ္ေသာ တရားသူၾကီးတို့ကပင္လွ်င္ စစ္ထဲ၀င္လိုသူတို့ကို အားမေပးသည့္အျပင္ စိတ္မပါေအာင္ေဟာေျပာၾကသည္။ လူထု၏ သေဘာဆႏၵအရမွာလည္း ပင္တိုင္ထားအပ္ေသာ တပ္ရင္းဖြဲ ့စည္းျခင္း ကိစၥကို သေဘာမမွ်ၾကေခ်။
ထို့ေၾကာင့္ စစ္သားစုေဆာင္းေရးမွာအေတာ္ပင္ခက္ခဲသည္။ ထိုေခတ္က ထုတ္ေ၀ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ေလ့လာသည္ရွိေသာ္ မိမိ၀မ္းစာကုိ မိမိေကာင္းမြန္စြာ ရွာၾကံစားေသာက္ေနေသာ ကၽြမ္းက်င္သည့္အလုပ္သမားတဦးအား ဘုရင္ႏွင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ဘ၀၌ အမွုေတာ္ထမ္းရြက္ရန္ ျဖားေယာင္းေသြး ေဆာင္ရေသာ အလုပ္မွာ တာ၀န္ၾကီးလွသည္ဟုဆိုသည္။ စစ္သားဆိုသူကုိ သန္းႏွင့္ ျပည့္တန္ဆာ မ်ားကသာ ပိုမိုေလးစားသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည့္အျပင္ စစ္သားဘ၀ႏွင့္ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ထိန္းေက်ာင္းရာ၌ ေတာင္းခံစားေသာက္တတ္ရမည္။ သို့မဟုတ္ ခိုးတတ္၀ွက္တတ္ရမည္ သို့မွသာလွ်င္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန့္စစ္မွုထမ္းျပီး ဆာဂ်င္ရာထူး ရႏိုင္မည္။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမေသ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီး အသက္ ေျခာက္ဆယ္တုိင္ေအာင္ ေနရပါမူကား အက်ိဳးအကန္းဘ၀ႏွင့္ ဂုဏ္ထူး ဘြဲ ့ထူး ရႏိုင္ေပလိမ့္မည္ဟု စိတ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ေရးသားထားေပသည္။
အထူးသျဖင့္ “ခရီးသည္ ဂါလီဗာ”၏ ၀ထၳဳကို ေရးသားသူ ဆြစ္ဖ္ထ္ (Swift) ကစစ္သားဟူသည္ မိမိႏွင့္ရန္ဘက္မဟုတ္ေသာ လူသားအခ်င္းခ်င္းကို သတ္ျဖတ္ရေသာ လူမ်ိဳးစားဟု ေရးသားခဲ့ေပသည္။ ဤကား ထိုေခတ္က ဘုရင္တို့အတြက္ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ လူထုက သေဘာထားပံုျဖစ္သည္။ လူထုသည္ လူထုအေနျဖင့္ မိမိဘာသာ ဧဧေနႏိုင္ေသာ အလားအလာရွိခဲ့သည္။ ထို့ေၾကာင့္ဘုရင္တို့က သူတို့အက်ိဳးငွာ တန္ဆာခံေစခိုင္းေသာ အခါ စိတ္မပါၾကေခ်။ ဤေခတ္တြင္ကား ထူထုသည္ လူထုလံုျခံဳေရးအတြက္ တိုက္ခိုက္ေနၾကေလရာ ဘုရင္စနစ္ကို အလုပ္အေၾကြး ျပဳေသာ စိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္ ငါႏွင့္မဆိုင္ ဟု သေဘာထား၍ မရႏိုင္ျပီ။
ဘုရင္မ အင္(န္) ေခတ္က စစ္သားစုေဆာင္းရာတြင္ စစ္သားေဟာင္းတုိ့အား စစ္ထဲ၀င္လွ်င္၀င္ခ်င္း သွ်ီလင္ ၄၀ ေပးသည္။ လူသစ္တို့အား သွ်ီလင္ ၃၀ ေပးသည္။ စစ္မွုထမ္းၾကေသာ အခါ တပတ္လွ်င္ သံုသွ်ီလင္ ေျခာက္ပဲနီမွ်သာရၾကသည္။ ဘုရင္မ၏ အစိုးရကမူ စစ္သားတိုင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ၀တ္စံုမ်ားကို တစံုစီ ခ်ီးျမွင့္သည္။ ေရတပ္သားတို့မွာ တလလွ်င္ ၁၈ သွ်ီလင္ရသည္။ အစားအေသာက္ အလကားစားရသည္။ ၾကည္းတပ္မေတာ္သားတို့မွာ တခါတရံ တႏွစ္လွ်င္ ၁၀ေပါင္မွ်သာ စည္ေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း စစ္သားစုေဆာင္၍ေကာင္းေကာင္း မရႏိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ စစ္သားစုေဆာင္းနည္းမွာ ဂ်ပန္တို့ ေခၽြးတပ္စုေဆာင္းသလို စုေဆာင္းနည္းျဖစ္သည္။ စေပၚေငြ သွ်ီလင္ ၄၀ကို စာရင္းသြင္းလွ်င္ သြင္းခ်င္း ေပးေလရကား လူရည္လည္ေသာ စစ္သားေဟာင္းတို့မွာ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးသို့ သြားေရာက္ကာ ခဏခဏ စာရင္း သြင္းျခင္းျဖင့္ တႏွစ္လွ်င္ ေပါင္ ၆၀ မွ်စည္ေအာင္ စာရင္းလိမ္သြင္းၾကသည္။ စစ္သားစုေဆာင္းရာ၌ အခက္အခဲတရပ္မွာ စစ္ထဲ၀င္လာသူအား ေနရာခ်မထားရေသးမီ ေကာင္းစြာ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ ေနထိုင္ေစရန္ ေနရာမရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ စစ္သားေလာင္းမ်ားထြက္ မေျပးႏိုင္ေအာင္ ေထာင္ထဲတြင္ အက်င္းခ်ထားသည္။ စစ္သားေလာင္းတို့ကို သယ္ယူပို့ေဆာင္ရန္ ယဥ္မရွိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရျပီးလွ်င္ ေရာဂါသယ္ႏွင့္ မ်ားစြာေသာ သန္မာသူလူငယ္တို့ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကရသည္ ဟူ၍လည္း ရာဇ၀င္မွတ္စု မွတ္တမ္းတို့က ေဖာ္ျပထားသည္။
စစ္သားစုေဆာင္းရာတြင္ မိမိတို့ဘက္ပါလာေအာင္ ေသြးေဆာင္၍ ကတိ၀ါဒ ျဖန့္ရေသာ သေဘာလည္း ရွိသည္။ ဥပမာ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျပီး ၾကင္နာတတ္ေသာ ဘုရင္မအား ခစားရန္ ဟူ၍၄င္း အ၀တ္အစားႏွင့္တကြ သွ်ီလင္ ၄၀ အျပင္ စစ္သားေလာင္းရရွိ ေနေသာ လခကိုပါ ရစိမ့္မည္ဟု၍၄င္း မိမိတို့ သခင္ဖိနပ္ကို တိုက္ေပးရေသာ ဘ၀မွ ကၽြတ္ေစ ရန္ဟူ၍၄င္း မိန္းမတို့ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဟားတိုက္၍ေနႏိုင္ေသာ ကပၸတိန္ရာထူးသို့ ခ်က္ျခင္း တိုးျမွင့္ ေပးမည္ဟူ၍၄င္း ကတိအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၾကသည္။ ထိုကတိေပးခ်က္တို့ထက္ ပိုမိုျပီး စိတ္ကို စြဲေဆာင္ေစႏိုင္ေသာ ကတိမွာ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာေသာ ျမိဳ ့မ်ားကို သိမ္းပိုက္သည့္အခါ စစ္သားတို့လိုခ်င္ရာကုိ လုယက္ယူငင္ႏိုင္ေစရန္ ျမိဳ ့ရြာတို့ကို ဖြင့္ေပးမည္ဟူေသာကတိ ပင္ျဖစ္သည္။
သို့ပါေသာ္လည္း ဖိနပ္ခ်ဳပ္ရခ်ဳပ္ရ အမဲသတ္သမားလုပ္ရလုပ္ရ စစ္သားေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ့ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသည့္ သီခ်င္းမ်ားသည္ ထိုေခတ္က ေခတ္စားခဲ့ပံုကို ေထာက္ေသာ္ ထိုကတိမ်ားသည္ပင္လွ်င္ မ်ားစြာ အရာမေရာက္ဟုဆိုရန္ရွိေနသည္။ ထို့ေၾကာင့္ စစ္သားစုေဆာင္းေရး အာဏာပိုင္တို့သည္ အက်ဥ္းသမားမ်ားဆီသို့ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ ၾကရျပန္သည္။ အဂၤလိပ္ ဘုရင္စနစ္၌ ေၾကြးတင္သူသည္ ေၾကြးမဆပ္ႏိုင္ပါက ေထာင္ခ်ခံရ သည္။အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ေၾကြးမွုေၾကာင့္ ေထာင္က်ခံေနရေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားရွိသည္။ အသက္ ၄၀ မေက်ာ္ေသးေသာ အက်ဥ္းသမားသည္ စစ္ထဲ၀င္လိုေသာ္ ေထာင္မွ လြတ္ခြင့္ ရသည္။ “ေရာ္ဘင္ဆန္ ကရူးဆိုး ” ေရးသူ ဒီဖိုး၏ မွတ္စုမ်ားအရဆိုလွ်င္ ယခင္ကနည္းျဖင့္ ေၾကြးမွုေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနေသာ အက်ဥ္းသမားမ်ားသည္ ငါးေထာင္ ေျခာက္ေထာင္မက ေထာင္မွ လြတ္ခဲ့ၾကပါ၏။ သို့ေသာ္ တကယ္ စစ္ထဲ၀င္ျပီး အမွုထမ္းသူတို့မွာ ၁ ရာပင္မျပည့္ ဟုဆိုခဲ့ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေထာင္မွ လြတ္ေသာအခါ အက်ဥ္းသမားမ်ားက ဆိုင္ရာ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ၁၀ ဂီနီမွ ဂီနီ ၄၀ လဘ္ထိုးသည္ရွိေသာ္ ေထာင္ကလည္း လြတ္ျပီး စစ္တပ္ ကလည္း လြတ္ေလေတာ့သည္။ စစ္သားစုေဆာင္းရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို့ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္က ေမာင္းတဒူဒူႏွင့္ စုေဆာင္းသကဲ့သို့ အဂၤလိပ္ဘုရင္မ်ားသည္လည္း ဘင္တီးျပီး စုေဆာင္းၾက သည္။ သို့ေသာ္ သီခ်င္းသံျဖင့္ စိတ္ကို လွုပ္ရွားထၾကြေအာင္ လုပ္မရေသာအခါ အရပ္သားတို့ ကို အရက္မူးေအာင္တိုက္ျပီး စစ္ထဲသို့ ေခၚသြားသည္လည္း ရွိသည္။
ထို့ျပင္လည္း ျမိဳ ့ႏွင့္ ေက်းရြားမ်ားတြင္ ျမိဳ ့သူၾကီး ရြာသူၾကီးတို့က ရံုးထုိင္ျပီး မည္သူ မည္၀ါသည္ စစ္မွုထမ္းသင့္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ စစ္ထဲသြင္းသည္လည္း ရွိသည္။ ထိုကဲ့သို့ေသာ အရပ္မ်ားတြင္ လူထုအင္အား ေကာင္းသည္ရွိေသာ္ လူစု၍ စစ္သားေလာင္းကို ျပန္လုသည့္ အမွုအခင္းမ်ားလည္းေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတပါးလည္း ျပင္သစ္တုိ့ကို အလြန္ မုန္းတီးေသာ လူမ်ိဳးေရး စိတ္ရွိသူတို့အတြက္ ျပင္သစ္ရွင္ဘုရင္ကုိ ဆြဲခ်ရန္ စစ္ထဲလိုက္ပါ ၾကပါ ဟုတရားေဟာကာ သိမ္းသြင္းျခင္းမ်ားလည္းရွိေပသည္။ ထိုသို့မွ မရလွ်င္ ပုလိပ္ႏွင့္ တရားသူၾကီးတို့က ေခၽြးတပ္ဆြဲ သကဲ့သို့ အတင္းဆြဲေလေတာ့သည္။ ထိုေခတ္က ထိုစနစ္ျဖင့္ စု၍ရေသာ စစ္သားကို လူထုက အဘယ္သို့ သေဘာထားပါသနည္း။
လူထုသေဘာထားမွာ စစ္သား၏ အျပဳအမူေပၚမူတည္သည္။ အထက္ပါနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး တို့ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ျပီး ရတတ္သမွ်ေသာ စစ္သားတုိ့၏ အျပဳအမူမွာ မည္သို့ရွိေလမည္ကို က်ေနာ္ထုတ္ေဖာ္ေျပာမျပမီပင္ အမ်ားက အကဲခပ္ျပီး ျဖစ္ေပလိမ္မည္။ ထိုဧကရာဇ္ စနစ္အရ ဘုရင္မၾကီးအတြက္ဟု ရည္ရြယ္ ခ်က္ျပဳကာ စစ္ခ်ီရေသာ ေခတ္တြက္ စစ္သားဟူသည္မွာ က်ေနာ္တို့ျမန္မာစကားႏွင့္ ဆိုေလေသာ္ “လူလြန္မသား ကာသားငါးရာ” မွ်သာျဖစ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ စစ္သားဘ၀ကို ထိုဘုရင္မလက္ထက္၌ အာဇာနည္ပမာ မခ်ီးက်ဴးလိုၾကဘဲ စစ္ထဲ လိုက္မည့္သူဆိုလွ်င္ မိဘေမာင္ဖြား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို့က ၀ိုင္းတားၾကသည္။ ခ်စ္မည့္ ခင္မည့္ သူကင္းမဲ့ေသာ တေကာင္ၾကြက္တို့ကို သာလွ်င္ စစ္ထဲ အတင္းဆြဲထည့္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုစစ္သားတို့ဘ၀မွာ က်ေနာ္တို့ ျမန္မာသီခ်င္း တစ္ခုတြင္ပါ၀င္ေသာ ယိုးဒယား ခ်ီရသည့္ စစ္သားကေလး၏ဘ၀ႏွင့္ အလားသဏၭန္ တူေပလိမ့္မည္။
ထိုသီခ်င္းမွာ အျခားမဟုတ္ ေမြးေမေလး သူမသနားလို့၊
ေရႊသားကိုတဲ့ ထည့္လိုက္ေလ၊
ယိုးဒယားေျပ။
ဟူေသာ ေလးဆစ္ကဗ်ာ ျဖစ္ေပသည္။ “အေမက မသနားလို့ စစ္ထဲထည့္လိုက္ သည့္ေနာက္ အေမ့ကို မလြမ္းပါဘူး” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည္။ စင္စစ္ ထိုေခတ္က စစ္သားတုိ့ကားအေမကိုလြမ္းေသာ စစ္သားမဟုတ္သျဖင့္ အေမကလည္း သူ့ကိုျပန္မလြမ္း ေခ်။ ရြာတရြာကို ၀င္စီးမိျပီဟုဆိုလွ်င္ က်ဆံုးေသာ ရန္သူ၏ မုဆိုးမမ်ား သမီးမ်ား ကိုသိမ္းပိုက္ၾကရန္သာ စိတ္ေစာလွ်က္ ရွိၾကေပသည္။ ရြာလံုကၽြတ္လုယက္ရန္သာ စိတ္ေစာလွ်က္ရွိၾကေပသည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း ထိုေခတ္က စစ္သားကို ျမတ္ႏိုးသူမွာ ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ သန္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု အဂၤလိပ္စာေပသမားတို့က စာခ်ိဳးျပီး မွတ္တမ္းတင္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည့္တန္ဆာတို့က စစ္သား၏လခ တည္းဟူေသာ အဆီအသားကိုစုပ္ယူသည္။
ဤေဆာင္းပါျဖင့္ က်ေနာ္သည္ေရွးဘုရင္ေခတ္ အေျခေနကို ေျပာျပေနသျဖင့္ စာရွုသူတို့ သည္ ယခုေခတ္ အေျခကို ျပန္ေျပာင္းေတြမိၾကေပလိမ့္မည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အဂၤလန္ ျပည္တြင္ ႏုစဥ္အခါက စစ္တပ္ဖြဲ ့စည္းမွုမွာ ကၽြႏု္ပ္တို့ထက္ အဆအရာ အေထာင္မွ် အေျခဆိုးသည္ကို သတိျပဳေကာင္းျပဳမိၾကလိမ့္မည္။ ယင္းသို့သတိျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ မိမိ၏ အမ်ိဳးသား စစ္တပ္အေပၚ သေဘာထားၾကီးၾကီးထားလိုေသာ စိတ္မ်ား ၀င္စားေကာင္း ၀င္စားလာၾကေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို့ဆိုလွ်င္ ကေနာ္၏ေဆာင္းပါးမွာ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဆိုသလိုအက်ိဳးရွိရာ ရွိေၾကာင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို့ရာတြင္ ကေနာ္ကား စစ္တပ္ဘက္မွ သက္သက္ ေရွ ့ေနလိုက္ေပးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္မထားပါ။ ေရွးေရွးတုန္းက စစ္သားဆိုသည္မွာ ဥေရာပ အဂၤလန္ စသည့္ တုိင္းျပည္မ်ားမွ စစ္သားမ်ားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္မ်ား ရွိပါကလား ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ျဖင့္ ခၽြတ္ယြင္းသူတို့ကို နမူနာယူေစလိုသည့္ သေဘာထားမ်ိဳးလည္း မရွိေစလိုပါ။ ထို့ေၾကာင့္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္တို့ကို ေဖာ္ျပေနေစကာမူ ေကာင္းေသာ ႏွလံုးသြင္းမွု ရွိေစရန္ကိုမူကား က်ေနာ္ အထပ္ထပ္ အခါခါ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
အေၾကာင္းေသာတမူကား ယခုက်ေနာ္တို့ေရာက္ရွိေနေသာေခတ္သည္ ဘုရင္မ အင္(န္) ၏ေခတ္ကကဲ့သို ့ဘုရင့္အတြက္ စစ္တိုက္ေနေသာ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ က်ေနာ္ အထူး ေလးနက္စြာေဖာ္ျပလိုေသာ အခ်က္မွာ ဤအခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤေခတ္ကား ထူထုေခတ္ ပင္ျဖစ္သည္။ လူထုတည္းဟူေသာ အသိုက္ အ၀န္းထဲတြင္ မိဘ ဆရာသမား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အၾကီးအကဲ တပည့္တပန္း စသည့္ အစိတ္အပိုင္းတို့ ပါ၀င္လွ်က္ရွိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးဆိုသည္မွာ ထိုအသိုက္အ၀န္း၏လံုျခံဳမွုပင္ျဖစ္သည္။ စစ္သားဟူ သည္မွာ မိမိတို့မိဘ ဆရာသမား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အၾကီးအကဲ တပည့္တပန္းမ်ား အတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနရေသာ ေယာက်ာ္းအာဇာနည္တို့ျဖစ္သည္။ ျပဳျပင္ေရးဆိုသည္မွာ မိမိဘ၀ အေျခမွန္ အေနမွန္ ကို မိမိကို္ယ္တိုင္သိလာမွ သာလွ်င္ ထိေရာက္ေသာ ျပဳျပင္ေရးျဖစ္ႏိုင္ သည္။
က်ေနာ္တို့ တပ္မေတာ္ ျဖစ္စဥ္ကိုျပန္ၾကည့္လွ်င္ ထိုတပ္မေတာ္သည္ အမ်ိဳးသားတို့၏ လြတ္ေျမာက္ေရး စိတ္ဆႏၵျဖင့္ ယွဥ္ျပီး ေပၚထြန္းလာေသာ တပ္မေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္မွာ အလြန္မြန္ျမတ္လွေပသည္။ ထိုမြန္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို့၏ တုိင္းျပည္ရွိ လူ ့ အဖူးအေညွာက္ မ်ားသည္ ဓားမတို တေခ်ာင္းမွ်ပင္ ကိုင္ေဆာင္ႏိုင္ခြင့္မရွိ ခဲ့ေသာ အေျခမွသည္ ေခတ္မီလက္နက္ အမ်ိဳမ်ိဳး တို့ကို စည္းကမ္းတက် ကိုင္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အေျခသို့ ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို့ ၾကိဳးပမ္းရာတြင္ ကေနာ္ တို့ လူငယ္ အဖူး အေညွာက္မ်ား၏ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာတို့ကို ပူေဇာ္ခဲ့ရသည္။ ေႏွာင္းလူတို့၏ ဘ၀ တည္ျမဲေရးအတြက္ ေရွးလူတို့ အေသခံသြားၾကရာ၌ အေသခံသူတို့ ေသရက်ိဳးနပ္ေအာင္ အသက္ရွင္ေနသူတို့က က်ိဳးပမ္းရန္တာ၀န္ရွိေနသည္။ တပ္မေတာ္ထဲတြင္ ထိုတာ၀န္သိ ပုဂၢိဳလ္ တို့ အမ်ားပင္ရွိသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္တို့ ယံုၾကည္ေပသည္။ ထို့ေၾကာင့္ဤ ေဆာင္းပါးသည္ တာ၀န္သိသူတို့အားပူေဇာ္ ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါေစသတည္း။


ေမာင္ထင္ေရးသည္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ျမ၀တီမဂၢဇင္း အတြဲ (၁)၊ အပုိင္း (၂) ။

Saturday, April 17, 2010

သမိုင္းလွလြန္းသည့္စာတပိုဒ္

ေရးသူ-တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္



(၁)
ဦးေပၚဦးကို ျမန္မာ့သမိုင္း၌ အလြန္ထင္႐ွားေသာ ပညာ႐ွိအမတ္ႀကီးအျဖစ္ျမန္မာတိုင္းလိုလို သိၾကသည္။ ကဗ်ာစာဆိုႀကီးအျဖစ္ သိသူကား နည္းပါးသည္။သိသူမ်ားပင္လွ်င္ ဦးေပၚ၏စာကို ႏႈတ္တက္႐ြ႐ြ ႐ြတ္ဆိုျပပါဟု ဆိုလွ်င္န၀ေဒးတို႔၊ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၊ လက္၀ဲသုႏၵရတို႔၏ စာေတြကို ႐ြတ္ဆိုျပႏိုင္သကဲ့သို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ႐ြတ္ဆိုမျပ ႏိုင္ၾက။ဦးေပၚဦး၏စာက ႐ိုမင္းတစ္ စာမ်ိဳးမဟုတ္။ ခံစားမႈမပါမဟုတ္ပါေသာ္လည္းလက္၀ဲသုႏၵရ၏ခံစားမႈမ်ိဳးပင္မဟုတ္။ သူ႔စာက ပုဂၢလိက အဇၩတၱ ခံစားမႈကိုေဖာ္သည့္ လိုင္းရစ္ ကဗ်ာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာၾကာင့္ သာမန္လူတို႔အတြက္ရင္ခုန္ဖြယ္ မေတြ႔။ သည္ေတာ့..... အသည္းမစြဲ...... ။၁၉၇၉ခုႏွစ္မွစကာ စာဆိုေတာ္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ 'ေသြးငင္ၾကမၼာ၊၀ါသနာေၾကာင့္' ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။၀ါသနာဆိုေသာ စကားကိုလည္း လူအမ်ားက ေပါ့ေပါ့ဆဆ နားလည္ထားၾကသည္။အ႐ွင္မဟာရဌသာရ ဆိုလိုသည့္ နက္နဲေသာ အဓိပၸါယ္ကို မသိၾက။
ပါဠိပညာ႐ွင္ႀကီး ခ်ီး(လ္)ဒါး(စ္) [Childers] က ၀ါသနာကို-Vasana- Impression remaining on the mind from past good or evil actions and producing pleasure or pain.
၀ါသနာဟူသည္ [ပစၥဳပၸန္ဘ၀] စိတ္၌ အတိတ္ဘ၀မွ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံတို႔၏
အာနိသင္ေၾကာင့္ ႐ွိေနေသာ အက်ိဳးတရားျဖစ္သည္။ သုခေ၀ဒနာကိုလည္းေကာင္း၊
ဒုကၡေ၀ဒနာကိုလည္းေကာင္း ေပၚေစတတ္သည္- ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသည္။စာဆိုတို႔၌ ဤသို႔လွ်င္ ေလးနက္ေသာ ၀ါသနာမ်ိဳး ႐ွိၾကသည္။ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္ေသာ စာဆိုႀကီးမ်ား၌ ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္ေသာ ၀ါသနာ႐ွိၾကသည္။ အမွန္တရားကို ေတြ႔လွ်င္ သုခေ၀ဒနာ ေပၚၿပီး၊ အမွားကို ေတြ႔လွ်င္ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚကာ... ခ်ီးမြမ္းသင့္သည္ကို ခ်ီးမြမ္း၍ ကဲ့ရဲ႔သင့္သည္ကို
ကဲရဲ႔လ်က္ စာေရးဖြဲ႔တတ္ၾကသည္။ ဤ၀ါသနာသေဘာကား အလြန္တြန္းအားႀကီးသည္။
ကိုယ္က်ိဳးကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ရဲေစတတ္သည္။ဤကဲ့သို႔ စာဆိုႀကီးမ်ား၏ ၀ါသနာအေၾကာင္း ေဟာေျပာတိုင္း ဦးေပၚဦး၏အျဖစ္ႏွင့္ သူ႔စာႏွစ္ပိုဒ္ကို ႐ြတ္ျပလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေျပာေလ့႐ွိပါသည္။စာတပိုဒ္က သူ႔ ရတု၏ အစပိုဒ္မွ အဖြင့္စကား။"တင့္တိုးက်က္သေရ၊ ျမင့္ၿဖိဳးေ၀သား၊ စက္ေနပမာ၊ ခ်က္ေျမခ်ာ၀ယ္၊ေတဇာကြန္႔ျမဴး၊ ၾကယ္ေသာက္႐ွဴးႏွင့္၊ ပ်႔ံလူးဥကၠာ၊ ကဲ့ပမာသို႔......."ဤအပိုဒ္က 'အက်ိဳး' ကို ရည္ညႊန္းသည္။ေနာက္တပိုဒ္က.. သူ႔ရတု၏ အဆံုးပိုဒ္မွ နိဂံုးေကာက္ခ်က္စကား။"က်င့္မ်ိဳးခက္ေ၀၊ ျမင့္တိုးေစ သား၊မိုးေျမတုတ္ခြန္၊ ယုတ္မလြန္ေအာင္၊အမြန္႐ွည္ၾကာ၊ တည္စိမ့္ငွာဟု"
ဤအပိုဒ္က 'အေၾကာင္း' ကို ျပသည္။အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာႏွင့္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အက်ိဳး ခ်စ္ျမတ္ႏိႈးသည့္ ေမတၱာ၊ေစတနာ၊ ၀ါသနာ တို႔မွ ေပါက္ဖြား ေပၚထြန္းလာသည့္ ကဗ်ာ.......။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ အဆင့္ျမင့္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖင့္အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္စိုး ၍ ကမၻာေပၚတြင္ ေနလာခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈသက္သည္ ယေန႔ ဥေရာပသားအမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈသက္ထက္ပိုႀကီးသည္။
ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္အမ်ိဳးသားသြင္ျပင္လကၡဏာ၊ ကိုယ့္ထီး၊ကိုယ့္နန္း၊ ကိုယ့္က်ငွန္းဟု ေခၚေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္မႈတို႔ျဖင့္ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ ကမၻာေျမေပၚ၌ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္မွာအေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္။ အက်ိဳးမွန္သမွ်၌ အေၾကာင္း ႐ွိသည္သာတည္း။ဂ်ီအိုေပၚလစ္တစ္ [Geopolitic] ေခၚ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးပညာအရဆိုလွ်င္
အဂၤလိပ္လို စတိတ္[State] ေခါမလို ေပၚလီတီးယား[Politeir]၊ ျမန္မာလိုႏိုင္ငံဟုေခၚေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အျမင့္စားတခု ေပၚေပါက္လာရန္ပထ၀ီေဒသတခုအတြင္း အတူေနၾကသူ လူတို႔အားလံုး၏ စိတ္အတြင္း၌ စတိတ္အိုင္ဒီယာ[State idea] ဟုေခၚသည့္ ႏိုင္ငံသေဘာ ေပၚလာရသည္။ ႏိုင္ငံသေဘာဆိုသည္မွာလည္း လူ၏ အသိဥာဏ္တမ်ိဳး ျဖစ္ေလ သည္။ အားလံုးအက်ိဳးအတြက္အားလံုးေစာင့္ေ႐ွာက္ လိုက္နာၾကရမည့္ စည္းကမ္းစနစ္ လိုအပ္သည္ဟုနားလည္လာေသာ အသိဥာဏ္ျဖစ္သည္။ ထိုအသိဥာဏ္သည္လည္း လူတို႔၏ တူညီေသာရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို သေဘာတူ ေဖာ္ျပျခင္း [statement of purpose] မွ
ထင္႐ွား ေပၚလာရသည္။စည္းကမ္းစနစ္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္း၊ ထိုခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းစနစ္မ်ားကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္၊ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္စာင္ေ႐ွာက္ရန္ ထက္မ်က္ေသာအဖြဲ႔အစည္း၊ထိေရာက္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စသည္တို႔ တည္ေထာင္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံတခု၏ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကိုပင္ အဂၤလိပ္လို
ဗိုင္းေအးဗလစ္တီေအာ့(ဖ္)စတိတ္ [viability of state] ဟု ေခၚသည္။ျမန္မာလိုေတာ့.... ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီးပြါးျခင္း၏အေၾကာင္းခံတရား ဟုေခၚသည္။ ေ႐ွးပေ၀သဏီ တည္းက ျမန္မာတို႔၌ ႏိုင္ငံသေဘာေခၚ အသိဥာဏ္႐ွိသည္။ ႏိုင္ငံ၏အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီး ပါြးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရားေတြ ႐ွိၿပီး...ထိုအေၾကာင္းခံတရားေတြကို ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေ႐ွက္သည္။ဦးေပၚဦး၏စာသည္ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းခံတရားေတြကိုထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေနသည္။

(၃)
ဘိုးေတာ္မင္းၾတားကား ျမန္မာ့သမိုင္းမွ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တပါး ျဖစ္ေလသည္။သို႔ရာတြင္... ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားႏိုင္သည္။ တခါတြင္ ဘိုးေတာ္မင္းၾတားသည္ 'ပညာ႐ွိ သတိျဖစ္ခဲ' အမိန္႔တခု ခ်မွတ္ခဲ့ေလသည္။ျမစ္ေတာ္ေလး ေညာင္ရမ္းမင္းအတြက္ ျမဧယဥ္ျပဳလုပ္ရန္ သႆေမဓဆိုင္ရာမွ ေငြေတာ္႐ွစ္သိန္း ေ႐ႊတိုက္မွ ထုတ္ယူေစဟု မင္းႀကီးတို႔အား အမိန္႔ေတာ္
ထုတ္ျပန္သည္။ ဤသည္ကို အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး ၾကားေသာအခါ-"မင္းႀကီးမ်ား၏ ႐ွင္ဘုရင္သည္ ႐ွင္ဘုရင္ပါးမ၀ေသးပါဘူး" ဟု ဆိုေလသည္။[ျမန္မာစာညြန္႔ေပါင္းက်မ္း။ စတုတၳတြဲ။ စာမ်က္ႏွာ ၂၂၉]ဘိုးေတာ္မင္းၾတား မ်က္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ရာထူး အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို ႏႈတ္ၿပီး ဦးေပၚဦးအား သိႏၷီၿမိဳ႕နယ္သို႔ အက်ဥ္းႏွင့္ ပိို႔ေစသည္။
အမွန္ကား... ဦးေပၚဦးေျပာပံုမွာ နင့္သီးလြန္းေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေသာ္မင္းၾတားႀကီးကို အျပစ္မဆိုသာ။ ေလာက၀တ္၊ ရာဇ၀တ္၊ ဓမၼ၀တ္ဟူ၍ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ ႐ွိသည္။ ဤသည္တို႔ကို ဦးေပၚဦး သိသည္။သိလ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ နင့္နင့္သီးသီး ဆိုခဲ့သနည္း.....။ငယ္ကၽြန္ယံုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သခင့္အေပၚ ဂ႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ ေျပာမိ ဟန္လည္းတူသည္။ ထို႔ထက္... သမိုင္းေ႐ွ႔ေရးေတြးေမွ်ာ္ၿပီး "ေလးနက္ရန္ေသြးထြက္ခံၿပီး" ေျပာသည္ဟု ယူဆရသည္။နင့္သီးေသာ္လည္း ဦးေပၚဦး၏ စကား၌ ပညာပါေနသည္။ ႏႈတ္မထိန္းႏိုင္၍ လႊတ္ခနဲထြက္ေသာစကားမ်ိဳး မဟုတ္။႐ွင္ဘုရင္ဆိုသည္မွာ... ဘာနည္း။ ႐ွင္ဘုရင္ပါး၀သည္ ဆိုသည္မွာ ဘာနည္း။ကဗ်ာသတၱိ အနက္ ကိန္း၀င္ေနေသာ စကားျဖစ္ေလသည္။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔စကားတလံုး တင္က်န္ရစ္ေအာင္ ေျပာျခင္း လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။သိႏၷီေရာက္မွ ဦးေပၚဦးသည္ ရတု ၆ ပိုဒ္ေရးၿပီး ဘုရင့္ထံပို႔၍ သူ႔ေစတနာကို႐ွင္းျပသည္။သူ႔ေစတနာကို မ႐ွင္းျပမီ... ေ႐ွးအစဥ္အလာကို လိမၼာပါးနပ္စြာ ေဖာ္ျပသည္။"... ညဥ့္ေရာင္ဆည္းစ်ာ၊ ေန႔ညီလာ၌၊ ေ႐ႊဗ်ာလွစ္ၾကဴ၊ မိန္႔ေတာ္မူလ်က္၊
ယူလွ်င္ယူသင့္၊ မယူသင့္ျဖင့္၊ ႐ွင္ပင့္ေမးေတာ္၊ အေရးေပၚလွ်င္၊ေတြးေျမႇာ္မဆိုင္း၊ ဥာဏ္ခ်င့္ႏိႈင္း၍၊ ဟုတ္တိုင္းထင္ထင္၊တင္ေလွ်ာက္အင္ကို၊ ေန႔စဥ္မေသြ၊ မွတ္ရေခ်၍...."
ဘုရင္သည္ ကိစၥျပႆနာမ်ား၌ အတၱေနာမတိ မလုပ္တတ္။ သင့္၏ မသင့္၏ မွန္၏
မမွန္၏ကို ညညီလာ၊ ေန႔ညီလာမ်ား၌ မႉးမတ္မ်ားႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေဆြးေႏြး တတ္သည္။ ဦးေပၚဦးကဲ့သို႔ တာ၀န္သိေသာ မႉးမတ္မ်ားကလည္းေတြးေခၚစဥ္းစားၿပီး ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တင္ၾကသည္။ေလာကဓမၼတာ နန္းတြင္း၌ ျဖစ္တတ္ၾကသည့္ သဘာ၀ကိုလည္း -
"သံက်ဴးသံသာ၊ သံခ်ိဳ၀ါႏွင့္၊ သာယာသမႈ၊ နန္းရတုကို၊ နန္းမႈကုန္ေအာင္၊
နန္းဘံုေဆာင္၌၊ နန္းေယာင္မတ္မ်ား၊ သိႏိုးနာႏွင့္၊ စကားေျပစြာ၊မေရရာပင္......" ဟု ေ၀ဖန္ျပသည္။ဘုရင့္အႀကိဳက္ ေနာေက်ေအာင္ေလ့လာၿပီး အေျပာေကာင္း အေျပာလွေတြႏွင့္
လိမ္ညာစားေနသူ မႉးမတ္မ်ားလည္း ႐ွိၾကသည္။ သူတို႔သည္ တကယ္တမ္း ဘာမွ်
ဟုတ္ဟုတ္ပတ္ပတ္ မသိၾက။ အႀကိဳက္လိုက္ေျပာတတ္ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။မိမိကေတာ့ ထိုသူမ်ိဳးေတြထဲ မပါ။ မိမိစကားသည္.. နင့္သီးေကာင္းနင့္သီးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း... မိမိ၏ ေစတနာကား -"က်င့္မ်ိဳးခက္ေ၀၊ ျမင့္တိုးေစ" ရန္ျဖစ္သည္။သူ႔စာမွ 'ဥာဏ္ခလုပ္ကိုႏွိပ္ျပေသာ' စကားႏွစ္လံုးကား...'က်င့္မ်ိဳး' ႏွင့္ 'ျမင့္တိုး' ဟူေသာ စကားႏွစ္လံုး ျဖစ္ေလသည္။
က်င့္မ်ိဳးဆိုသည္မွာ.. အက်င့္ေကာင္း အက်င့္ျမတ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလသည္။ထံုးစံေကာင္း ထံုးစံျမတ္၊ စည္းကမ္းေကာင္း စည္းကမ္းျမတ္ေတြကား..က်င့္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ပင္ႀကီး တပင္၌ အကိုင္းအခက္ အ႐ြက္ေတြေ၀ျဖာေနမွ ႐ွင္သန္ပြါးစည္ေနေသာ သစ္ပင္ဟု ေခၚရသည္။ ႏိုင္ငံတခုတြင္လည္းအက်င့္ျမတ္ အက်င့္ေကာင္းေတြသည္ ေ၀ျဖာေနရမည္။ ဦးေပၚဦးက [viability ofstate] ေခၚ ႏိုင္ငံ၏ အျမစ္ခိုင္ ႐ွင္သန္ႀကီးပါြးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရားကိုျမန္မာလို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ "ျမင့္တိုးေစ" ဟူေသာစကားက အနာဂတ္ကိုညႊန္သည္။ က်ငိ့မ်ိဳးေတြသည္ ပစၥဳပၸန္တြင္မက အနာဂတ္အဆင့္ထိ ဆင့္ပြါးတိုးတက္ျမင့္မားသြားရမည္။ သို႔မွသာ... ေ႐ွးစကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္ သားေတာ္စဥ္ ေျမးေတာ္ဆက္ ထီးသက္နန္းသက္ ႐ွည္မည္။ ယခု ေခတ္စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲ ႀကီးပါြးမည္။ ဘုရင္ႏွင့္ မႉးမတ္မ်ားတြင္ဤပစၥဳပၸန္တာ၀န္ႏွင့္အနာဂတ္ တာ၀န္ေတြ ႐ွိသည္။ ေ႐ွ႔ေဆာင္ႏြားလားေျဖာင့္သြားရမည္။ မသြားေသာ္ ေနာက္ႏြားေတြ လမ္းေၾကာင္းေကာက္၍လမ္းေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္။ယခု ဘိုးေတာ္မင္းၾတားသည္'သတိမမူ သျဖင့္၊ ဂူမျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္၊' အနီး႐ွိမႉးမတ္မ်ားကလည္း 'ဥဏ္ခ်င့္ခ်ိန္၍၊ ဟုတ္တိုင္းထင္ထင္' မတင္ေလွ်ာက္ၾက။မႉးမတ္ေတြ တာ၀န္ပ်က္ေလသည္။ယခု ျမဧယဥ္အတြက္ ေငြေတာ္ ႐ွစ္သိန္းကိစၥမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အေရးမဟုတ္။ ဘုရင္၏
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေရး ျဖစ္ေလသည္။ဤကိစၥမ်ိဳးေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စည္းကမ္းေဘာင္ စည္းကမ္းျမတ္ေတြကို-"ကမၻာဦးနတ္၊ သူ႔ဥကၠဌ္တို႔၊ ပညတ္ေတာ္မွန္၊ ေ၀ဖန္ဟန္ကား..." - အစခ်ီလ်က္ဦးေပၚဦးက ေလွ်ာက္လဲ ေလေတာ့သည္။ ကမၻာဦး နတ္ဆိုသည္မွာ ကမၻာဦးက ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မဟာသမၼတ မင္းႀကီးျဖစ္ေလသည္။ လူအေပါင္းႏွင့္ ေနာက္မင္းအားလံုး၏ ဥကၠဌႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ထိုမင္းျမတ္ႀကီးက မည္သို႔ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခဲ့ ပါသနည္း။"ကမၻာဦးနတ္၊ သူ႔ဥကၠဌ္တို႔၊ ပညတ္ေတာ္မွန္၊ ေ၀ဖန္ဟန္ကား၊ ေလးတန္ဓမၼ၊သဂၤဟတြင္၊ သႆေမေဓၚ၊ ခြန္သီးေတာ္မူ၊ စစ္သူရိကၡာ၊ ျဖစ္ေစရာ၏။ 'သႆေမဓမွ... သႆ ဟူေသာစကားက ေကာက္၊ ေကာက္စပါးဟု အဓိပၸါယ္႐ွိသည္။ကိုယ္ပိုင္လယ္ယာလုပ္သူ ျပည္သူေတြထံမွ ေကာက္ယူခြင့္႐ွိေသာ
အခြန္ေငြျဖစ္ေလသည္။ ေ႐ွးေခတ္ကဆိုလွ်င္ ထိုအခြန္မ်ိဳးကား.. ႏိုင္ငံေတာ္၏အမ်ားဆံုး၀င္ေငြ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေငြေတြကို ဘုရင့္ကိုယ္ေရးအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခား ဘာေရးအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း မသံုးရ။ ထိုေငြေတြကိုစစ္သူရိကၡာ အတြက္သာ သံုးရမည္။ ယခုေခတ္စကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္..ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္၊ အလြန္အေရးႀကီးသမွ်၊ စည္းကမ္းႀကီးလွေသာ အသံုးစရိတ္၊ႏိုင္င့ံအတြက္ ေသေရး႐ွင္ေရး ဘ႑ာေတာ္...။
ဘုရင့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ လံုး၀သံုးခြင့္မ႐ွိေသာအခြန္ေတာ္ေငြေတြကိုလည္း ဦးေပၚဦးက ေရတြက္ျပသည္။ၿမိဳ႔ေပၚ႐ွိ အိမ္မ်ား၊ ေစ်းမ်ား၊ ကုန္သြယ္မႈမ်ား၊ သူႂကြယ္သူေဌးမ်ားထံမွေကာက္ခံရေသာ အခြန္ကို အသည္၀န္သို႔ အပ္ရသည္။ သူက "လမ္းေရးသာယာ၊ၿမိဳ႔တန္ဆာျဖင့္၊ ျပင္ရာေနရာခၽြန္" တို႔အတြက္သံုးရသည္။စည္ပင္သာယာ ေရးအတြက္ ဘ႑ာေတာ္...။ဘုရားေက်ာင္းကန္စေသာ ေျမတို႔မွ ရ႐ွိသည့္ အခြန္ကို ဦးေပၚဦးက'၀တၳဳဂါမ္ထြက္၊ ခြန္ဆီနက္' ဟု ေခၚသည္။ ထိုေငြျဖင့္"ဘုရားဂူေဟာင္း၊ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္၊ စရပ္ေက်ာင္းဘံု၊ ထူပါ႐ံုကို၊ကံုလံုမက်န္၊ ျပင္ဆင္ရန္..." သံုးရသည္။ သာသနာ့ အေဆာက္အအံုမ်ားအတြက္ဘ႑ာေတာ္တည္း။ေနာက္ပိတ္ဆံုး -"ေျမသုႆန္မွ၊ စ႑ာလတြင္၊ ရသည့္ခိုင္ခြန္၊ အ႐ြတ္၀န္က၊ ေၾကပြန္ေအာင္သာ...."ဟု သုႆန္ေျမမွ ရေသာ အခြန္ကို အ႐ြတ္၀န္က တာ၀န္ယူၿပီး သူ႔ကိစၥႏွင့္သူသံုးစြဲရသည္။သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့... ႐ွင္ဘုရင္တြင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ဘယ္ကေငြကို သံုးစြဲရမည္ နည္း။"ပဏၰာေတာ္ပန္း၊ ၿမိဳ႔တနန္းက၊ ပို႔ျမန္းဆက္လွာ၊ ဂါရိကာႏွင့္၊ လယ္ရာေျမဟု၊အေျချပဳလ်က္၊ ျပည္သူ႔ျခားပိုင္း၊ တရားတိုင္းျဖင့္၊ လမိုင္းဆိုင္ရာ၊ထိုသည့္တာကို၊ ဘ႑ာေတာ္ျမတ္၊ မင္းသံုးမွတ္ေလာ့..." - ဟု ဦးေပၚဦးက႐ွင္းျပသည္။အျခားမင္းမ်ားက ပဏၰာဆက္သည့္ေငြမ်ား၊ တရားဥပေဒအရ ဘုရင္၏ကိုယ္ပိုင္ဟုသတ္မွတ္ေပးထားေသာ လမိုင္းလယ္ယာမွ ရေသာေငြမ်ားကိုသာ ဘုရင္ သည္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ သံုးစြဲခြင့္႐ွိသည္။ယခု.. ဤစည္းကမ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး... ဘိုးေတာ္မင္းၾတားက သႆေမဓေငြေတာ္ကိုကိုယ္ေရးကိုယ္ တာ အတြက္ သံုးသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေရးတကာအနက္ ကာကြယ္ေရးထက္အေရးပိုႀကီးေသာ အရာမ႐ွိ။ ထီးသက္နန္းသက္႐ွည္ေရး[အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာတည္ျမဲေရး]၊ႏိုင္ငံေတာ္မၿပိဳကြဲေရး၊ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရး၊တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔အတြက္ကာကြယ္ေရးေတာင့္တင္းခိုင္မာမႈသည္
အဓိကအက်ဆံုး ကိစၥျဖစ္သည္။ ႐ွင္ဘုရင္လုပ္သူအတြက္ သည့္ထက္အေရးႀကီးေသာကိစၥ
ဘာ႐ွိသနည္း။ ဤကိစၥ၌ပင္ ဂ႐ုမထားခဲ့ေသာ္ အျခားကိစၥေတြ၌ ဘာျဖစ္ကုန္မည္နည္း။
တဖန္ ဤမသင့္ေသာအမႈသည္ အစဥ္အလာျဖစ္သြား၍ သားေတာ္စဥ္ ေျမးေတာ္ဆက္
အတုခိုးမွားခဲ့ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္၏အနာဂတ္သည္ ရင္ေလးဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ထို႔ေၾကာင့္ ေလးနက္ရန္ ေသြးထြက္ခံၿပီး '႐ွင္ဘုရင္ပါး မ၀ေသးပါဘူး' ဟူေသာစကားကို ဦးေပၚဦး ဆိုသည္။ အျခားစကားမ႐ွိ။ဘိုးေတာ္မင္းၾတားသည္လည္း အံ့ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ဤ ရတု(၆)ပိုဒ္ကို ဖတ္ရသည္တြင္ သတိပညာ၀င္လာၿပီး ဦးေပၚဦးကိုျပန္ေခၚေတာ္မူ၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္ မူျမဲ၊ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူေလသည္။႐ွင္ဘုရင္ဟူသည္ မာန္ႀကီးျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ အမွန္တရားႏွင့္ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္ မင္းမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်ကာ အမွားကို ျပင္ရဲေသာမင္းၾတားႀကီး၏ သတၱိကို ခ်ီးမြမ္းရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။စာဆိုလည္း တင့္တယ္သည္။ မင္းလည္း တင့္တယ္သည္။ ေၾသာ္... သမိုင္းလည္း တင့္တယ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က တတိယႏွစ္တြင္ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈသေဘာတရား၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာ၊ စည္းကမ္းဥပေဒအမ်ိဳးမ်ိဳးပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ [political science] ကို သင္ယူခဲ့ရသည္။သင္ၾကားခဲ့ရ သည္မွာလည္း ေခါမေခတ္မွ ယေန႔ေမာ္ဒန္ေခတ္အထိ သူ႐ို႔ ဥေရာပမွႏိုင္ငံေရးသိပၸံေတြသာ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာအပါအ၀င္ အာ႐ွတိုက္မွ
ႏိုင္ငံေရးသိပၸံေတြ မပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏွင့္ အာ႐ွ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ မ႐ွိသေယာင္ေယာင္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ စည္းကမ္း၊ဥပေဒေတြႏွင့္ သေဘာတရားေတြ မ႐ွိေလဟန္...။သူ႐ို႔ဆီမွ ဥပေဒေဘာင္တြင္းမွ ဘုရင္စနစ္ကို ပံုႀကီးခ်ဲ႔ျပၾကသည္။
ျမန္မာႏွင့္ အေ႐ွ႔တိုင္းယဥ္ေက်းမႈ တို႔မွ ဘုရင္မ်ားကိုသက္ဦးဆံပိုင္ေတြအျဖစ္ တဘက္သတ္ ျမင္ေစခဲ့သည္။ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္ေခတ္ကား သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူသာတည္း။ သို႔ရာတြင္
ျမန္မာမင္းတို႔ကို ထိန္းကြပ္ထားေသာ တရားဓမၼေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ ထံုးတမ္း စဥ္လာေတြ၊ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြ မ်ားစြာ႐ွိေလသည္။သမိုင္း၌ သမနိ႐ွည္ေသာ ျမန္မာ ေတြတြင္.. ႏိုင္ငံ၏အျမစ္ခိုင္႐ွင္သန္ႀကီးပြါးျခင္း၏ အေၾကာင္းခံတရား ေတြ ႐ွိသည္။ ထို
အေၾကာင္းခံတရားေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္႐ွာက္တတ္ေသာ ပညာ၊ သတိ၊ သတၱိ ႏွင့္
အစဥ္အလာေကာင္းေတြလည္း ႐ွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကမၻာ့ႏိုင္ငံတကာနည္းတူ
ေလာကဓံတရားေတြ ၾကံဳသည့္အခါ ၾကံဳခဲ့ရေသာ္လည္း-"တင့္တိုးၾကက္သေရ၊ ျမင့္ၿဖိဳးေ၀သား၊ စက္ေနပမာ၊ ခ်က္ေျမခ်ာ၀ယ္၊ေတဇာကြန္႔ျမဴး၊ ၾကယ္ေသာက္႐ွဴးႏွင့္၊ ပ်႔ံလူးဥကၠာ၊ ကဲ့ပမာသို႔....."ျမန္မာဟူသည္ ကမၻာေပၚ၌ က်က္သေရ႐ွိ႐ွိ တည္႐ွိေနႏိုင္စြမ္းသည္။
ဦးေပၚဦးႏွင့္ ဘိုးေတာ္မင္းၾတားတို႔၏ သမိုင္းစစ္ ဇာတ္မွန္ကိုသတိရမိတိုင္း... အထက္၌ ေရးခဲ့သကဲ့သို႔..စာဆိုလည္း တင့္တယ္သည္။ မင္းလည္း တင့္တယ္သည္။ ေၾသာ္... သမိုင္းလည္းတင့္တယ္သည္....ဟုကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိပါေၾကာင္း....။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္။
[တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္- အျမင့္သို႔ အာ႐ံုညြန္႔တက္ျခင္း(သို႔မဟုတ္)ကဗ်ာ -
ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ၂၀၀၂ ဇူလိုင္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေပးပို႔ေသာေမးလ္ကိုျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးပါသည္။
ဗိုလ္ရဲထက္(၄-၁၇-၂၀၁၀)။

Thursday, April 15, 2010

နုိင္ငံအတြက္အေရးႀကီးတာက

က်ေနာ္ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္ ဘာလုိ႔ဆိုေတာ့ ခုခ်ိ္န္မွာတပ္မေတာ္ ကိုအားလံုးကမလိုလားေတာ့လို႔ပါ။ဒါေပမယ့္က်ေနာ္တုိ႔ သတိထားရမွာက က်ေနာ္တို႔နုိင္ငံရဲ႕သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ကိုျပန္ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ရင္ နုိင္ငံေရးေျပာင္းလဲမႈ ေတြမွာတပ္မေတာ္ဟာအေရးပါတဲ့အခန္းက႑ကေနပါ၀င္လာခဲ့တယ္ဆုိတာကိုမေမ့သင့္ပါဘူး တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာက အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူၾကား ထိန္းညွိၿပီး အမွန္တရားဘက္ကရပ္တည္ရတဲ့ နုိင္ငံရဲ႕အေရးပါတဲ့အဖြဲ႕စည္းတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အသံုးခ်သူတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ဟာ သမိုင္းမွာေသြးစြန္းခဲ့ရပါတယ္။ဒါေတြကိုျပန္ေလ့ လာသံုးသပ္ရင္ ေအာက္ေျခစစ္သည္မ်ားနဲ႔ အရာရွိငယ္မ်ား ၊ အခ်ိဳ႕ေသာအရာရွိႀကီးမ်ားဟာ ဒါေတြကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕တာကိုက်ေနာ္တပ္မေတာ္ထဲမွာေနစဥ္ကတည္းက ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။က်ေနာ္ တုိ႔နုိင္ငံသူ၊နုိင္ငံသားမ်ားအားလံုးဟာ လက္ရွိအေျခအေနမွာ တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ႕အခက္အ ခဲေတြ တပ္မေတာ္ရဲ႕မူ၀ါဒေတြ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကိုေသခ်ာနားမလည္တာျဖစ္တဲ့အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရနဲ႔ တပ္မေတာ္ကိုမခြဲျခားနုိင္တာလည္းပါပါတယ္။
တပ္မေတာ္သားတုိ႔ရဲ႕အခက္အခဲမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္ လိုအရပ္ဘက္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လို မလြတ္လပ္တာကေတာ့အမွန္ပါ။ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေျပာ လဲဆိုေတာ့ သာမန္မွာရံုးဖြင့္ရံုးပိတ္ဆိုတာရွိေပမယ့္ တပ္မေတာ္မွာ ရံုးပိတ္ရံုးဖြင့္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။လိုအပ္ခ်က္အရ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရပါတယ္။ေသခ်ာသိ ၾကရမွာကေတာ့ အစိုးရနဲ႔ တပ္ဆိုတာကိုခြဲျခားတတ္ၾကဖို႔ပါပဲ။တပ္ဆိုတာကေတာ့ လက္ရွိ အာဏာရအစိုးရရဲ႕နုိင္ငံေတာ္တိုးတက္ေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈမူ၀ါဒေတြကို လိုက္ပါအေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္ေပးၾကရပါတယ္။တကယ္ေတာ့တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ဆႏၵကို အစဥ္ဦးထိပ္ထားရပါတယ္။ဟုတ္ကဲ့ဒါဆိုယေန႔တပ္မေတာ္ကဘာလို႔ျပည္သူကိုႏွိပ္စက္ေနပါသ လဲလို႔ေမးစရာရွိပါတယ္။မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အစိုးရရဲ႕အမိန္႔ေပးေစခိုင္းမႈမ်ားကိုစိတ္မပါ ေသာ္လည္းလုပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ဥပမာအရေျပာရရင္ တကယ္လို႔ေစခိုင္းခံရတဲ့တပ္မေတာ္သား မ်ားဟာျပည္သူဘက္ကလုိက္မယ္ဆိုပါေတာ့ ဒီလိုဆိုအမွန္တရားအရေျပာရင္ေတာ့သူက မွန္တာကိုလုပ္တာပါ သို႔ေပမယ့္တစ္ဖက္မွာလည္းသူဟာ ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကိုေက်ပြန္စြာ မထမ္းေဆာင္နုိင္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး အျပစ္ေပးအေရးယူခံရတာမ်ိဳး ေတြရွိေနပါတယ္။ေကာင္းၿပီ သူတုိ႔ကိုတကယ္လို႔အဲဒီလိုလုပ္လာရင္ေကာ ဘယ္ျပည္သူလူထုကမွသူတုိ႔ကို ေအာ္သူတို႔ဟာ ငါတုိ႔ဘက္ကရပ္တည္ေပးလို႔ အမွန္တရားဘက္ကရပ္တည္ေပးလို႔ဆိုၿပီးတာ၀န္မယူေပးနုိင္ပါ ဘူး။ဘာလို႔ဆိုျပည္သူဟာခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ကိုယ့္ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ရုန္းကန္ေန ရသူပါ။ပိုဆိုးတာက က်ေနာ္တို႔က အစိုးရဟာတပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုတပ္မေတာ္ကသာ လက္နက္နဲ႔ေျဖရွင္းခဲ့ၾကရ တာကတစ္ေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္ထဲကဆိုတာနဲ႔ ဒီပုတ္ထဲကပဲ ဒီပဲဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔လက္မခံၾကတာပါပဲ။က်ေနာ္တို႔ကဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားပီပီ တခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို ရိုးရိုးကေလးေတြးၾကရပါမယ္။ၿပီးေတာ့ လူဆိုတာက ကိုယ့္ကိုလက္ခံတဲ့ သူေတြဆီမွာပဲေနပါတယ္။ဘယ္သူမွအမုန္းခံၿပီးမေနခ်င္ပါဘူး။ခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ ေရးလုပ္ေနသူမ်ားကတပ္မေတာ္သားဆိုတာနဲ႔ပဲ လက္မခံတာ၊ စစ္သားဆိုအတူတူပဲဆိုတာ ဟာအလြန္ကိုမွားယြင္းပါတယ္။တကယ္လို႔က်ေနာ္တုိ႔က ဒီလိုသတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္တစ္ဖက္မွာ လဲနုိင္ငံေရးကိုခုတံုးလုပ္ၿပီးကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့သူေတြရွိေနတယ္ဆိုတာကိုသတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္ တစ္ဖက္မွာေတာ့ နအဖစစ္အုပ္စုက တပ္မေတာ္ကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး နုိင္ငံေရးအာဏာကိုကိုင္ဆြဲ ၿပီးကိုယ္က်ိဳးရွာေနသလို တစ္ဖက္မွာလဲ တကယ္ကိုကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ နုိင္ငံေရးသမားမ်ား ၊ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကိုခုတံုးလုပ္ၿပီးကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ့သူေတြရွိေန တယ္ဆိုတာကိုသတိထားၾကရပါမယ္။ဒီအတြက္ လက္ေတြ႔က်က် က်ေနာ္တို႔လုပ္ရမွာက ေတာ္လွန္ေရးသမားအစစ္အမွန္မ်ားနဲ႔ တပ္မေတာ္ထဲကျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကိုလုပ္ခ်င္တဲ့ တပ္မေတာ္သားမ်ားဟာလက္ရွိစစ္အစိုးရေျပာေျပာေနတဲ့ အမ်ိဳးသားနုိင္ငံေရးဆိုတာကို ေဖာ္ေဆာ္ေပးၾကရမွာပါ။ တပ္မေတာ္ဟာလည္းကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္းတုိက္ပြဲမ၀င္ခ်င္ဘူးဆို တာကိုလက္ေတြ႕သာဓကေတြနဲ႔ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဒီဘက္က တုိင္းရင္းသားလက္ နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ တပ္မေတာ္သားမ်ားဟာ ေအာက္ေျခမွာ နားလည္မႈယူၿပီးစစ္ေၾကာင္းခ်င္း ထိပ္တုိက္မေတြ႔ေအာင္ေရွင္ေပးၾကပါတယ္။ဒါဟာေျပာမယ္ဆို တကယ္ေတာ့ဒီလိုတုိက္ခိုက္ ေနၾကတာဟာ နုိင္ငံေရးအရမေက်နပ္လို႔သာတုိက္ခုိက္ေနတယ္ဆုိတာကို တပ္မေတာ္သား မ်ားအေနနဲ႔နားလည္လာခဲ့ပါၿပီ။ဒီလိုပဲ တစ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာလည္း မိမိတုိ႔ရဲ႕နုိင္ငံေရး အရေတာ္လွန္မႈမွာတကယ္ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာက ေအာက္ေျခအစိုးရစစ္သည္မ်ားနဲ႔ မိမိတုိ႔ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားမ်ားဆိုတာကို သေဘာေပါက္နားလည္ေနၾကပါၿပီ။သို႔ေပမယ့္ အစိုးရ အေနနဲ႔ဒါကိုနုိင္ငံေရးအရမေျဖရွင္းပဲ တပ္ကိုသာအဓိကထားၿပီးေျဖရွင္းေနပါတယ္။ခုခ်ိန္ မွာက်ေနာ္တို႔ တကယ္ကိုလုပ္သင့္တာက တပ္မေတာ္သားမ်ားအေနနဲ႔လည္းအစိုးရကို တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေရးကိစၥမ်ားကို နုိင္ငံေရးနည္းအတုိင္းေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿပီးေျဖရွင္းဖို႔လိုလာၿပီဆိုတာ ကိုဖိအားေပးသင့္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဒီစာကိုေရးေနစဥ္မွာပဲ ၾကားရတဲ့သတင္းက တကယ္ကို၀မ္းနည္းဖြယ္ရာပါ။အဲ ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္သႀကၤန္မွာ ဗံုးေပါက္ကြဲတယ္ဆိုတာပါပဲ။ သတင္းေတြမွာလည္းေတြ႔ေနရ တာက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္အျပန္အလွန္ပစ္တင္ေနၾကတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာတို႔နား လည္ထားၾကရမွာက အစိုးရကိုလက္နက္ကိုင္ၿပီးပဲေတာ္လွန္ေတာ္လွန္ ၊ အႏုနည္းနဲ႔ပဲေတာ္ လွန္ေတာ္လွန္ ျပည္သူကိုေျမဇာပင္မျဖစ္ေစတာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အေတြ႔အၾကံဳ အရေတာ့ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုတာေသခ်ာတာကေတာ့ အတုိက္အခံေတြဘက္ကမျဖစ္နုိင္သလို၊ တပ္မေတာ္လည္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ေကာင္းၿပီးဒါဆုိတရားခံဘယ္သူလည္းလို႔ေမးစရာရွိပါ တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ့္မွာေျဖစရာရွိပါတယ္။အဲဒါကေတာ့ ၂ ဖက္စလံုးဘက္ကေနေျဖမယ္ဆို ရင္ေတာ့ ပထမဦးစြာ အစိုးရအေနနဲ႔ေျဖမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ နအဖအစိုးရဟာ တုိင္းျပည္မွာ တည္ၿငိမ္လာၿပီဆိုရင္ဒီလိုလုပ္ေလ့လုပ္ထရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေပါက္ကြဲမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ သိနုိင္ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ ေရးသမားမ်ားဟာ အစိုးရကိုတိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရရံုးသို႔မဟုတ္ အစိုးရလက္ေအာက္ ခံတပ္မ်ားကိုသာတုိက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ေပါက္ကြဲမႈေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ျပည္သူေတြကိုပဲ ဦးတည္တုိက္ခိုက္ေနတာကိုေတြ႔ၾကရပါတယ္။ တပ္အေနနဲ႔ ဘာမွထိခိုက္မႈမရွိသလို အစိုးရအဖြဲ႔၀င္လူႀကီးမ်ားလည္းဘာမွထိခုိက္မႈမရွိတာကိုေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ဒီိလိုေျပာလုိ႔ တပ္နဲ႔ လူႀကီးေတြကိုထိခိုက္ေစလိုလို႔မဟုတ္ပါ။ ဘက္မလုိက္ပဲ စစ္ေရးသံုးသပ္ခ်က္အတုိင္း မိမိသာဆို ဘယ္ကိုတုိက္မလဲ ၊ ဘယ္သူကိုပစ္မွတ္ထားမလဲဆိုတာကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် စဥ္းစားေစလိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု အတုိက္အခံလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားဘက္ ကေနစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီဘက္မွာဒီလိုလုပ္ဖို႔ဘယ္သူမွဆႏၵမရွိေတာ့ပါ။ အထက္အမိန္႔အရမ ဟုတ္ပဲ လုပ္မယ္ပဲထား က်ေနာ္တို႔နုိင္ငံတြင္းကို၀င္ဖို႔ ဂိတ္ေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ပူးေပါင္းဂိတ္မ်ား ၊ လံုျခံဳေရးဂိတ္မ်ား၊ သီးျခားအေကာက္ခြန္ဂိတ္မ်ားမ်ားစြာရွိပါတယ္။ဒီလိုလံုျခံဳေရးအတားအဆီး မ်ားၾကားကေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္းကိုဘယ္လုိသယ္မလဲဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ နအဖအေနနဲ႔ သတင္းထုတ္ျပန္လို္က္ရင္လည္း နုိင္ငံေရးအရသိကၡာခ်ခ်င္လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အစိုးရရံုးမ်ားမွာ လံုျခံဳေရးေလ်ာ့နည္းတယ္ဆုိတာကို အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ဒီလိုသာ နုိင္ငံေရးအရသိကၡာခ်ခ်င္ရင္ အစိုးရရံုးမ်ားကိုတုိက္ခိုက္မွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ တပ္မေတာ္ဟာ န၀တ ၊ နအဖ အစိုးရ လက္ထက္ ေတြမွာျပည္သူေတြကိုေသြးစြန္းခဲ့တယ္ဆိုတာျငင္းမရေပမယ့္ ဒါဟာတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရင္ထဲကဆႏၵမဟုတ္ဘူးဆ္ိုတာေတာ့ က်ေနာ္အာမခံနုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္မေတာ္သား မ်ားဟာ ကိုယ့္ရဲ႕မူလကာကြယ္ေရးတာ၀န္တစ္ခုထဲကိုပဲထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိေနၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာမက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားေၾကာင့္တပ္မေတာ္ဟာနုိင္ငံေရးထဲမွာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ပါေနရတာပါ။ ဒါကိုလည္းေသခ်ာေလ့လာၿပီးေတာ့ အစိုးရနဲ႔ စစ္တပ္ကိုခြဲျခား ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အစိုးရ ဟာတပ္မေတာ္က စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ နုိင္ငံေရးအသိမႂကြယ္၀တဲ့ျပည္သူေတြၾကားမွာ အတုိက္အခံမ်ားရဲ႕နာမည္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ကာေသြးခြဲၾကတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္တုိင္တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားျဖစ္ၾက တဲ့အတြက္ေတာ္ရံုနုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကိုေတာင္ တပ္မေတာ္ကိုခုတံုးလုပ္ေျဖရွင္းမႈမ်ား ေၾကာင့္လည္းေကာင္း တစ္ခုခ်င္းစီမွာ ရွိေနတဲ့အခက္အခဲမ်ားကိုမစဥ္းစားေတာ့ပဲ အစိုးရကလည္းစစ္တပ္ကပဲ ဒီေတာ့စစ္သားဆိုအတူတူပဲဆိုတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ျပသနာဟာ ေသးလာရမယ့္အစား ပိုလို႔သာႀကီးထြားလို႔လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒါကိုတကယ္လက္ေတြ႔ က်က်ေျဖရွင္းၾကရမွာက တပ္မေတာ္ထဲက တကယ္ကိုဒီမုိကေရစီိလုိလားတဲ့သူေတြကို လက္ကမ္းလို႔ နားမလည္ေသးသူမ်ားကိုလည္းဒီမိုကေရစီဆိုတာဒီလိုပါဆိုတာမ်ိဳးကိုအၾကမ္း ဖ်ဥ္းေလးလည္းရွင္းျပေပးရပါမယ္။အဲဒါကေတာ့
၁။ နုိင္ငံတစ္နုိင္ငံဟာ လူတစ္စုသာပိုင္တဲ့ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ နုိင္ငံသူနုိင္ငံသား အားလံုးစုေပါင္းၿပီးပိုင္တဲ့ အားလံုးပိုင္ပစၥည္းျဖစ္တယ္။
၂။ ဒီလိုပိုင္တာေၾကာင့္ နုိင္ငံသူနုိင္ငံသားလူမ်ားစုကာၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေရြးေကာက္ တင္ေျမာက္ျခင္းကိုခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ (သို႔မဟုတ္) အဖြဲ႕႔ကသာလွ်င္ဒီတုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိတယ္။
၃။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ ထင္သလိုအရမ္းအုပ္ခ်ဳပ္လို႔မရဘူး။ ျပည္သူလူထုက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေရြးေကာက္ထားတဲ့အမတ္ေတြက ေရးဆြဲၿပီးအတည္ျပဳျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒအရသာအုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။
၄။ ျပည္သူလူထုဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့လူေတြလုိေနနုိင္ေအာင္ လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္၊ ကိုးကြယ္ခြင့္၊ စီပြါးရွာခြင့္၊ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကို ဥပေဒ အရ တုိက္ဖ်က္ပိုင္ခြင့္အစရွိတဲ့ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ ေမြးရာပါမူလအခြင့္အေရးမ်ားကို ခုိင္ခို္င္လံုလံု အာမခံထားတဲ့ ဥပေဒေတြရွိရမယ္။
၅။ အရြယ္ေရာက္သူတုိင္းမဲေပးခြင့္ရွိရမယ္။
၆။ျပည္သူလူထုရဲ႕ေထာက္ခံမႈကိုမရတဲ့အစိုးရဟာအလိုအေလ်ာက္ရာထူးကႏႈတ္ထြက္ ေပးရမယ္။
၇။ အခုေျပာခဲ့တဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြကိုလက္ခံနုိင္တဲ့သေဘာတရားဟာ တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္းဆုိတဲ့ ေလာကပါလသေဘာတရားျဖစ္တယ္။ ဒီသေဘာတရားကိုဒီမုိကေရစီလို႔ေခၚတယ္။ ဒီမုိကေရစီမရွိတဲ့နုိင္ငံေတြမွာ လူျဖစ္ရတာဟာ ေဂြးသင္းခံထားရတဲ့ႏြားျဖစ္ရတာနဲ႔အတူတူပါဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ဒီမုိကေရစီကို ဖ်က္ဆီးသူ မွန္သမွ် ကိုမုခ်ခုခံရမယ္။
စသျဖင့္ အားလံုးကိုနားလည္လာေအာင္ ျပည္သူကိုေကာ တပ္မေတာ္ကိုပါစည္းရံုးၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကမယ္ အျပစ္တင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြေျပာေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတာဟာလည္းျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ၿပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ားကိုလည္း ဒီမုိကေရစီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တေျဖးေျဖးလက္ခံလာေအာင္က်ေနာ္တုိ႔ကစည္းရံုးၾကရမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဟာအစိုးရနဲ႔ စစ္တပ္ကိုမခြဲနုိင္ေသးတာဟာက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ပထမ အမွားပဲဆုိတာကိုသတိခ်ပ္ သင့္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ နုိင္ငံမွာ အမွားမ်ားကိုက်ဴးလြန္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ေတာင္အဓိကတာ၀န္ရွိသူဟာ အစိုးရပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ဆုိတာက ဘယ္အစိုးရတက္တက္ အဲဒီအစိုးရရဲ႕အမိန္႔ကိုနာခံရမွာပါ။ ဒီေတာ့ျဖစ္ၿပီးသြားတာေတြကို ေမ့ပစ္ပါလို႔ေတာ့မဆိုလိုပါဘူး။ အဓိကတရားခံကိုရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ေစခ်င္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ နအဖ နဲ႔ အတုိက္အခံမ်ားၾကား နုိင္ငံေရးအားၿပိဳင္မႈမ်ားၾကားမွာ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာက ျပည္သူေတြနဲ႔ နအဖရဲ႕အသံုးခ်ခံျဖစ္ၿပီး သမုိင္းမွာ ဖ်က္မရတဲ့ေသြးစြန္းခဲ့တာက တပ္မေတာ္ပါ။ တကယ္တမ္းအျမတ္ရသြားတာကေတာ့ နအဖ နဲ႔ နုိင္ငံေရးကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနသူ မ်ားဆိုတာကိုေတာ့ အားလံုးပဲသတိထားၿပီး အစိုးရ နဲ႔ တပ္မေတာ္ကိုခြဲျခားသိနုိင္ၾကေစေရး ၊ အမွန္တကယ္ ကို္ယ္က်ိဳးစြန္႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးရွာနုိင္ငံေရးသမားမ်ား ကိုလည္းခြဲျခားသိျမင္နုိင္ေစေရးတုိ႔နဲ႔ အမ်ားေျပာေနတဲ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတာေတြ အမ်ိဳးသားနုိင္ငံေရးဆုိတာေတြကို က်ေနာ္သိသေလာက္နဲ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္စြာတင္ျပလိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လုိမွ နားခ်လို႔မရေတာ့တဲ့ နအဖ ေတြကိုေတာ့ထားလုိက္ ပါေတာ့ ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာင္းဖ်လို႔ရေသးတဲ့ တပ္မေတာ္အရာရွိငယ္မ်ားကိုမိမိတုိ႔အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားျဖစ္လာေရးအတြက္စည္းရံုးရမယ့္အေျခအေနဆိုတာကိုမေမ့ဖို႔နဲ႔ ဦးႏုေျပာခဲ့တဲ့ဒီမုိကေရစီအႏၱရာယ္ဆိုတာကေတာ့ ဒါေတြပါဆိုတာကိုတင္ျပရင္းနိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
“သရက္သီးသီးလာေအာင္ေစာင့္ရတဲ့ကိစၥမ်ိဳးမွာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမေအာင္ျမင္ဘူး။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာေစာင့္ရတယ္။ ဒီမိုကေရစီအျမစ္တြယ္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ ကိစၥဟာသရက္သီး သီးလာေအာင္လုပ္ရတဲ့ကိစၥထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ မနိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ပိုခက္တယ္။ ဒီကိစၥ ဟာ အခုခ်က္ခ်င္းေအာင္ျမင္နုိင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။အေနာက္ဘက္က နုိင္ငံေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီမုိကေရစီဟာခပ္လြယ္လြယ္ ခပ္ျမန္ျမန္အျမစ္မတြယ္ဘူး။ ေနာင္ကိုလည္းခပ္လြယ္လြယ္ အျမစ္တြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ဒီမုိကေရစီကို အျမစ္တြယ္လာေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ သူေတြဟာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး လုပ္ရမွာပဲ။ ဒီမုိကေရစီ အျမစ္တြယ္လာေအာင္လုပ္ရတဲ့အလုပ္မွာ အဓိကအပိုင္းႀကီးႏွစ္ပိုင္းရွိတယ္။ တစ္ပိုင္းက ဒီမိုကေရစီ ကိုအႏၱရာယ္ျဖစ္လာနုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အျမင္မွန္ရလာေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့ အပိုင္းျဖစ္တယ္။ တျခားတစ္ပုိင္းကေတာ့ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးက ဒီမုိကေရစီကို အသက္ေပးၿပီးကာကြယ္တဲ့ စစ္သားေကာင္းေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးရတဲ့ အပိုင္းျဖစ္တယ္။ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာနုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဒီမုိကေရစီအျမစ္တြယ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနရတဲ့ နုိင္ငံေတြမွာ အၾကမ္းအားျဖင့္ အႏၱရာယ္သံုးမ်ိဳးသံုးစားျဖစ္ေပၚလာနုိင္စရာအေၾကာင္းရွိတယ္။ အဲဒီသံုးစားကိုအခုလိုေဖာ္ျပ ခ်င္တယ္
၁။ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အစတုန္းကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ အာဏာရလာသူေတြပါဘဲ၊ ဒါေပမယ့္တျဖည္းျဖည္းၾကာလာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုစလံုးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူလူထုက သူတုိ႔အေပၚမွာ အၾကည္ညိဳပ်က္လာၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရင္သူတုိ႔ ဧကန္ရံႈးေတာ့မွာပဲဆိုတာကို သိတဲ့အခါ ဒီအာဏာရ နုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီးေရြးေကာက္ပြဲကို ေရႊ႕ဆုိင္းပစ္တတ္ၾကတယ္။ အကယ္၍ဒီလုိေရႊ႕ဆုိင္းလို႔မရေတာ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုျပန္ရင္လည္း သူတုိ႔ အနုိုင္ရေအာင္ ညစ္ပတ္တဲ့နည္းမ်ိဳးစံုကို သံုးတတ္တယ္။ အဲဒီညစ္ပတ္တဲ့နည္းေတြကလည္း သူတုိ႔ကိုမကယ္နုိင္ေတာ့ပဲ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူတ္ို႔ရံႈးသြားရင္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အဆံုး အျဖတ္ကိုဒီနုိင္ငံေရးသမားေတြက လက္မခံဘူး။ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြကို အလြဲသံုးစား လုပ္ၿပီးဒီလူေတြဟာ အာဏာသိမ္းတတ္တယ္။အဲဒီနုိ္င္ငံေရးသမားေတြက ပထမအႏၱရာယ္ ျဖစ္တယ္။
၂။ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေရးသမားေတြရွိတယ္ ။ သူတုိ႔မွာ အရည္အခ်င္းလည္းမရွိ ကိုယ္က်င့္တရား လည္းမရွိတဲ့အတြက္ ျပည္သူလူထု ၾကည္ညိုမႈကိုဘယ္အခါမွ သူတုိ႔မရခဲ့ၾကဘူး။ ေနာင္လည္းရဖို႔အေၾကာင္းမရွိဘူး။ အဲဒီနုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ဒီမုိကေရစီကို ပုတ္ခတ္မယ္။ ဒီမုိကေရစီအရက်င္းပေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ကိုသူတို႔ ရံႈ႕ခ်မယ္။ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ သူတုိ႔ေထာက္ခံမယ့္ နုိင္ငံျခားအစိုးရေတြဆီက သူတုိ႔အာဏာသိမ္းဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းၿပီးသူပုန္ထမယ္။ အဲဒီနုိင္ငံေရးသမားေတြက ဒုတိယအႏၱရာယ္ျဖစ္တယ္။
၃။ တခ်ိဳ႕စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ေလာကီသားေတြျဖစ္တဲ့အတုိင္းနုိင္ငံေရးသမားေတြကို တျဖည္းျဖည္းအားက်လာၿပီး အာဏာလိုခ်င္ျပန္တယ္။သူတို႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ လက္နက္ အျပည့္အစံုရွိတာေၾကာင့္ ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္အာဏာ သိမ္းရတာဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုဆီကအာဏာသိမ္းရတာထက္ ပိုၿပီးလြယ္ေနတယ္။ ဒါဟာ တတိယ အႏၱရာယ္ျဖစ္တယ္။
လြတ္လပ္ၿပီးခါစ ဒီမုိကေရစီအျမစ္မတြယ္နုိင္ေသးတဲ့ နုိင္ငံမ်ိုုဳးေတြမွာ လူထုေရာ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ တန္ဖုိးကို ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ ဒီမုိကေရစီမရွိရင္ျပည္သူလူထုဟာ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းမေတြးနုိင္ေသးဘူး။ လက္နက္နဲ႔ အာဏာလုတဲ့စနစ္ဆိုးဟာ အျမစ္တြယ္ လာရင္ နုိင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္ နစ္နာမယ္ဆိုတာကိုလည္းသူတုိ႔မေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္ေသးဘူး။ နုိင္ငံျခားမွာ တပည့္ခံရတာဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကိုဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္တယ္ ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္တုိ႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာလည္းသူတုိ႔ မစဥ္းစား တတ္ေသးဘူး။ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ နုိင္ငံေရးထဲမွာ မပါရေသးဘူး ဆိုတဲ့ထံုးတမ္းစဥ္လာကလဲ အဲဒီနုို္င္ငံေတြမွာ မခိုင္ၿမဲေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လြတ္လပ္ၿပီးခါစ ဒီမုိကေရစီ အျမစ္ မတြယ္ေသးတဲ့ နုိင္ငံမွာ ဒီအႏၱရာယ္ေတြဟာ တကယ္အထင္အရွားရွိေနတယ္။ ဒီမုိကေရစီအျမစ္တြယ္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ အပိုင္းႀကီးႏွစ္ပိုင္းရွိတဲ့ထဲက ဒီမုိကေရစီ ရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြျဖစ္လာနုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အျမင္မွန္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ ပထမပိုိင္းဟာ ျပည္သူလူထုကိုဒီမုိကေရစီ တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ အသက္ေပးၿပီးတုိက္ၾကမယ့္စစ္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ဒုတိယ အပိုင္းထက္ ပိုခက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တယ္ဆိုၿပီး လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီအႏၱရာယ္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီကိုဖ်က္ဆီးပစ္နုိင္တဲ့အတြက္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သား ေတြဟာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လိမ္လိမ္မာမာ သတၱိရွိရွိ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဒီျပသနာကို ေျဖရွင္းေပးရမယ္။ဒီလုိေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ တျခားလိုအပ္တဲ့ ကိစၥေတြကိုလုပ္ေပးတဲ့ အျပင္အႏၱရာယ္ျဖစ္လာနုိင္စရာအေၾကာင္းေတြရွိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဒီမုိကေရစီအျမစ္ တြယ္ၿပီးသား နုိင္ငံေတြနဲ႔ အာဏာရွင္နုိင္ငံေတြကိုအစိုးရစရိတ္နဲ႔ ပို႔ေပးရမယ္။ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အဲဒီနုိင္ငံမွာ တျခားအခ်က္ေတြအျပင္
၁။ အစိုးရက တုိင္းသူျပည္သားမ်ားကိုဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
၂။ တုိင္းသူျပည္သားေတြမွာ လူ႔မူလအခြင့္အေရးဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။
၃။ ဒီအခြင့္အေရးေတြကိုထိခိုက္လာရင္ ျပည္သူလူထုဟာ ဘာေတြလုပ္တယ္။
၄။ ျပည္သူလူထုရဲ႕႔ စား၀တ္ေနေရး အဆင့္အတန္းဟာဘယ္ေလာက္ထိျမင့္တယ္။ ဘယ္ ေလာက္ အထိနိမ့္တယ္။
၅။ ျပည္သူလူထုဟာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ဘယ္ေလာက္ထိခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ ေတြကိုေလ့လာၾကရမယ္။ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္းဒီမုိကေရစီနုိင္ငံေတြမွာနုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အာဏာရလာတဲ့အခါမွာလည္းသိပ္ၿပီးစြာက်ယ္က်ယ္မလုပ္ရဲဘူး။သူတုိ႔ိကုိ အတုိက္အခံအဖြဲ႕႔ ၊ သတင္းစာ ၊ လႊတ္ေတာ္ ၊ဥပေဒဆိုတာေတြကထိန္းေပးထားတယ္။ အာဏာလက္လႊတ္ ၿပီးရာထူးကျပဳတ္က်သြားတဲ့အခါမွာလည္း ဒုကၡေရာက္မသြားဘူး။အားကိုးရာမဲ့ ျဖစ္မေနဘူး။ အာဏာကိုင္ထားသူေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာကို မခံရဘူး။သူတုိ႔မွာ သတင္းစာ၊ လႊတ္ေတာ္ ၊ ဥပေဒအစရွိတဲ့အားကိုး စရာေတြရွိေနတယ္။ အာဏာရွင္နုိင္ငံေတြမွာ နုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အာဏာရတဲ့အခါသိပ္စြာက်ယ္စြာက်ယ္လုပ္နုိင္တယ္။ ညစ္ပတ္တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရား ေတြသိပ္ပ်က္တယ္။ အစက ကုန္းေကာက္စရာမရွိတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီး အာဏာရွင္ေလး ေတြဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူေဌးႀကီးေတြ သူေဌးေလးေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ သူတုိ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းေပးမယ့္ အတုိက္အခံအဖြဲ႕လည္းမရွိဘူး ၊ သတင္းစာလည္းမရွိဘူး၊ လႊတ္ေတာ္လည္းမရွိဘူး။ဥပေဒလည္းမရွိဘူး။ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံေတြနဲ႔ အာဏာရွင္နုိင္ငံ ေတြကိုေရာက္တဲ့အခါ အခုေျပာတဲ့အခ်က္ေတြဟာဘယ္ေလာက္အထိမွန္တယ္ မမွန္ဘူး ဆိုတာကိုလည္းဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အထူးအေရးေပးၿပီးေလ့လာခဲ့ၾကရမယ္။ဒီမုိ္ကေရစီ အတြက္ အသက္ေပးၿပီးကာကြယ္မယ့္စစ္သားေကာင္းေတြျဖစ္လာေအာင္ ျပည္သူလူထုကို လုပ္ေပး ဖို႔ဆိုတဲ့ ဒုတိယအပိုင္းကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါ နုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ သူတုိ႔ႀကိဳက္ရာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိုးကိုအသံုးျပဴနုိင္တယ္။”



ဗိုလ္ရဲထက္(၄-၁၆-၂၀၁၀)။