မ်ိဳးခ်စ္စစ္သည္

ပညာမဲ့ေသာ ထိုသူသည္- ကာယဒုစ႐ိုက္ ၀စီဒုစ႐ိုက္ မေနာဒုစ႐ိုက္တို႔ကို ျပဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အျပစ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ အျခားအမႈကို ျပဳေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ကံကို မျပဳပဲ အကုသိုလ္ကံကိုသာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီးေသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရ၏။

ခုကေတာ့ ...

User Online

လာလည္သူေပါင္း

Cabo Yachts

Saturday, April 3, 2010

အလုပ္သမား လယ္သမား အေျခခံ လူတန္းစား အေရး

(၁)
ဗမာျပည္ လူဦးေရနဲ႔ လူသားအရင္းအျမစ္ အင္အားကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း အၾကမ္းဖ်င္း ေတြ႕ ရတယ္။ အမ်ိဳးသား စီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ ၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ စာရင္းအင္းထုတ္ ျပန္ခ်က္အရ
၂၀၀၄ - ၂၀၀၅ (ယာယီ) လူဦးေရ (က်ား+မ) ---------- ၅၄ သန္းေက်ာ္
ေတာေန ---------- ၃၈ သန္း (၇၀%)
ၿမိဳ႕ေန ----------- ၁၆ သန္း (၃၀ %)
အလုပ္လုပ္ႏုိင္သူ (၁၅ ႏွစ္မွ ၅၉ ႏွစ္) --------- ၃၂႕ ၁၂ သန္း(၅၉႕၄၈%)
အလုပ္လုပ္ႏုိင္သူ (၁၅ ႏွစ္မွ ၅၉ ႏွစ္) မ်ားတြင္ ေအာက္ပါပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ထည့္တြက္ႏုိင္ သည္။

ေက်ာင္းသား - အလယ္တန္း ---------- ၂,၀၈၁,၂၃၄
အထက္တန္း ---------- ၆၇၆,၃၂၉
အသက္ေမြးသင္တန္းေက်ာင္း---------- ၂၉,၀၇၉
(စက္မႈ၊ စိုက္ပ်ိဳးႏွင့္ အျခား)
တကၠသုိလ္၊ ေကာလိပ္ ---------- ၈၁၇,၇၈၀
(ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနေအာက္ရွိ တကၠသုိလ္မ်ားမပါ)
စုစုေပါင္း ------------- ၃ ႕ ၆ သန္း
၀န္ထမ္း ------------- ၁ ႕ ၅ သန္း
စစ္သား -------------- ၀ ႕ ၄ သန္း
သံဃာ ----------------- ၀ ႕ ၃ သန္း
စုစုေပါင္း --------------- ၅ ႕ ၈ သန္း
က်န္အလုပ္ လုပ္ႏုိင္သူေပါင္း ------------- ၂၆ ႕ ၃၂ သန္း



က်န္အလုပ္ လုပ္ႏိုင္သူ (က်ား+မ) ၂၆ ႕ ၃၂ သန္းကုိ ေတာေန (လယ္သမား) ၁၈ ႕ ၄၂ သန္း (၇၀ %) ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေန လုပ္အား ၇ ႕ ၉၀ သန္း (၃၀ %) ထပ္ခြဲႏုိင္တယ္။ အဲဒါဟာ ဗမာ ျပည္ လုပ္အား အရင္းအျမစ္ အၾကမ္းဖ်င္း ပံုကားခ်ပ္ပါပဲ၊
ၿမိဳ႕ေနလုပ္အား ၇ ႕ ၉၀ သန္းအနက္ တည္ၿငိမ္တဲ့ စက္ရံုအလုပ္ရံုနဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ ငန္းမ်ားမွာ အလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနႏုိင္တာ ဘယ္ႏွစ္ဦးရွိသလဲ။ အတိအက် မသိရ ဘူး။ ေငြရင္းရွိတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀န္းေၾကာင္းသူ ပညာတတ္က အနည္းစု သာ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်န္သန္းနဲ႔ ခ်ီတဲ့ အမ်ားစုႀကီးမွာေတာ့ လက္လုပ္လက္ စားနဲ႔ က်ပန္းအခစား လုပ္အားေရာင္းစားသူ အလုပ္သမားထုႀကီးသာ ျဖစ္တယ္။

Weekly Eleven ၂၃-၁-၂၀၀၈ ပါ ေဆာင္းပါးတပုဒ္အရ ဗမာျပည္မွာ အေသးစား လုပ္ငန္း ၃၃, ၈၄၅၊ အလတ္စားလုပ္ငန္း ၆, ၄၀၂၊ အႀကီးစားလုပ္ငန္း ၃, ၄၈၃ ရွိေၾကာင္း စက္မႈႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႔ လုပ္ငန္းစစ္ေဆးေရး ဦးစီးဌာန၊ အမွတ္ ၁ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ ၃၁-၈-၂၀၀၇ ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းဇယားမ်ားကုိ ကုိးကားၿပီး ေဖာ္ျပတယ္။ ၎ အေသးစားနဲ႔ အလတ္ စားလုပ္ငန္းမ်ား (SMEs) မွ အလုပ္အကုိင္ ေလးပံုတပံုကုိ ဖန္တီးေပးထားတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

ဗမာျပည္စံအရ အေသးစား အိမ္တြင္းစက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းရဲ႕ အမ်ားဆံုး အလုပ္သ မား အင္အား ၉ ေယာက္နဲ႔ 3 HP ထက္မပုိတဲ့ စက္အား သံုးစြဲမႈျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ရႏုိင္သူေပါင္း ၉ x ၃၃, ၈၄၅ = ၃၀၄, ၆၀၅ သာ ရွိတယ္။ အလတ္စားလုပ္ငန္းရဲ႕ လုပ္ သားအင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ အတိအက် မသိဘူး။ အမ်ားဆံုးရွိရင္ အေသးစားလုပ္ငန္း ရဲ႕ အင္အားေလာက္ပဲ ရွိႏုိင္မယ္။ သုိ႔ျဖင့္ အေသးစားနဲ႔ အလတ္စား လုပ္သားအင္အားမွာ ၃၀၄, ၆၀၅ x ၂ = ၆၀၉, ၂၁၀ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အလုပ္အကုိင္ရဲ႕ ၄ ပံု ၁ ပံု ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ စုစု ေပါင္း (ေသး + လတ္ + ႀကီး) လုပ္သားအင္အား ၆၀၉, ၂၁၀ x ၄ = ၂, ၄၃၆, ၈၄၀ (၂ ႕ ၅ သန္းခန္႔)

(၂)
ဒါဆုိိ က်န္ ၇ ႔ ၉ - ၂႕ ၅ = ၅ ႕ ၄ သန္းေသာ အရြယ္ေကာင္း က်ား+မ လုပ္သားမ်ား ဘာလုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနၾကသလဲ။ နအဖ စစ္အစုိးရက ဘာေတြမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သူ တုိ႔ ဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခြဲေပးသလဲ။ သူတုိ႔ကုိ မွီခုိေနရတဲ့ ကေလးနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကုိ ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ယူသလဲ။ ကေလးအလုပ္သမား၊ ကေလးးစစ္ သားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘ၀နစ္မြန္းေနတာေတြ လူကုန္ကူးခံေနရတာေတြ မၾကားခ်င္ အဆံုးပဲ။

သူတုိ႔ဟာ ႀကံဳရာက်ပန္း ၿမိဳ႕ေနဆင္းရဲသားမ်ား၊ ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္ ခုိကပ္ေနသူမ်ားနဲ႔ အမ်ား စုဟာ မုိင္းတြင္း၊ ေက်ာက္တြင္း၊ ေရႊတြင္း၊ သစ္ခုတ္၊ ငါးဖမ္းစတဲ့ စစ္အစုိးရေခတ္ ေပၚပင္လုပ္ ငန္းမ်ားတြင္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္ကုိင္ေနၾကရတယ္။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္အားတပ္ဖြဲ႔ႀကီးဟာ ျပည္ပထြက္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ၾကရတယ္။ မီဒီယာ မ်ားနဲ႔ အရပ္သားပရဟိတ အဖြဲ႔မ်ား (NGOs) အဆုိအရ ထုိင္း၊ မေလး၊ စင္ကာပူစသည့္ ႏုိင္ငံ မ်ားတြင္ ၂ သန္းခြဲေလာက္ ရွိမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္တိက်သလဲ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဒုကၡသည္ အေနနဲ႔ ျပည္ပေရာက္သူ၊ တရား၀င္ ဗီဇာကုိင္ၿပီး ျပည္ပထြက္သူလည္း သိန္းတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ က်န္ ၂ သန္းခြဲေလာက္ရွိမယ့္ ျပည္တြင္းေရႊ႕ေျပာင္း၊ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ရွာေဖြ စားေသာက္ေနတဲ့ လုပ္အားတပ္ဖြဲ႕ႀကီးဟာ ေက်ာက္ေခတ္၊ သံေခတ္နဲ႔မျခား သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လုပ္အားစုိက္ထုတ္ လုပ္ကုိင္ေနၾကရတယ္။

အထက္ပါ စာရင္းဇယားမ်ားဟာ အေျခအေနကုိ မွန္းဆၾကည့္ႏုိင္ရံုသာ တြက္ခ်က္ေဖာ္ ျပႏုိင္တဲ့ စာရင္းဇယားမ်ားပဲ ျဖစ္တယ္၊ နအဖစစ္အစုိးရက အားလံုးေကာင္းပါသည္၊ ဘာျပႆ နာမွ မရွိပါ၊ သူတုိ႔လက္ထက္ တုိင္းျပည္ အဖက္ဖက္က ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေနပါသည္ ဆုိၿပီး ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ၀ါဒျဖန္႔ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေျခခံလူ တန္းစား (အလုပ္သမား၊ လယ္သမား) ႏွင့္တကြ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ႕ ဆုိး၀ါးက်ပ္တည္းမြန္း က်ပ္ေနတဲ့ ဘ၀ကုိ ဂရုလည္းမစုိက္ မွန္ကန္တဲ့ စာရင္းဇယားမ်ားလည္း ေဖာ္ျပမွာ မဟုတ္ပါ၊

လယ္သမားနဲ႕ အလုပ္သမားဆုိတာ ဘ၀တူေတြပါ၊ မဟာမိတ္ေတြပါ။ ဗမာျပည္မွာ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ ၿမိဳ႕ကပ္လာတဲ့ လယ္သမားမ်ား ဟာ ၿမိဳ႕ျပအလုပ္လက္မဲ့အျဖစ္ ဘ၀ပ်က္ကာ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးလွိမ့္သလုိ ေရႊ႕ေျပာင္း တပ္ဖြဲ႕ႀကီးအျဖစ္ လိမ့္ခ်င္တုိင္း လိမ့္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလုိျဖစ္ရတာဟာ စစ္အစုိးရရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မွားယြင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ေပၚလစီအရပ္ရပ္နဲ႕ဆုိင္တယ္။ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ကုိ ႀကီးထြားသ ထက္ ႀကီးထြားေအာင္ လုပ္ေနၾကတာနဲ႕ ဆုိင္တယ္။ စစ္အစုိးရမွာ မွန္ကန္တဲ့ စီးပြားေရးေပၚလ စီဆိုတာ ထား၊ ရွင္းလင္းတဲ့ စီးပြားေရးေပၚလစီေတာင္ မရွိဘူး။ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ျဖစ္ ေရး၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး။ ျပည္ပအရင္းအႏွီးမ်ား ဖိတ္ေခၚေရး၊ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းနဲ႕ ကိန္းဂဏန္း တုိးေရးဆိုတာေတြဟာ ေပၚလစီမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ေၾကာ္ျငာလုိလို ေၾကြးေၾကာ္ သံလုိလုိ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါ။ ႃ ဥပမာ - ဘတ္ဂ်က္ (ရသံုးေငြစာရင္း) ဆုိပါစို႔။ ရွိမွ ရွိေသးရဲ႕ လားေတာင္ မသိဘူး။ ျပည္သူေတြကုိ ခ်မျပတာ ဆယ္စုႏွစ္တစုေလာက္ ရွိၿပီ။ သဘာ၀မက် တဲ့ ေငြေၾကးေပၚလစီနဲ႔ က်ပ္ေငြ တရားလြန္ေဖာင္းပြေနတာ ဘယ္လုိ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားမွ မလုပ္ ဘူး။ လယ္ယာလုပ္ငန္း သြင္းအားစုျဖစ္တဲ့ အမေတာ္ေၾကး၊ ဓာတ္ေျမဩဇာ၊ ပုိးသတ္ေဆး၊ မ်ိဳး စပါး၊ ခုိင္းကၽြဲႏြားနဲ႔ လယ္ယာထြက္ကုန္ ေစ်းေကာင္းရေရးကုိ ဂရုတစုိက္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။] အဆုိးဆံုးကေတာ့ စစ္အစုိးရရဲ႕ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ ယႏၱရားပဲ။ အထက္က လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္ ေအာက္ကလည္း အထက္က မ်က္ႏွာသာရ ၿပီးေရာ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္။ တဗုိလ္တမင္းပဲ။



(၃)
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ရဲ႕ တစံုတခုေသာ ထုတ္လုပ္ေရး ျဖစ္ေပၚတုိးပြားမႈ အေျခအေန တရပ္အတြင္း တစံုတခုေသာ လူတန္းစားမ်ားနဲ႔ လူတန္းစားတုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာတာျဖစ္ ပါတယ္။ ဗမာျပည္လုိ စက္မႈမဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ေရွးရုိး လယ္ယာစုိက္ပ်ိဳးေရးတုိင္းျပည္ဟာ မဆလ ေခတ္ ၁၉၈၇ မွာ ဖြံ႕နိမ့္ (LDC) ႏုိင္ငံျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယေန႔ကာလမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ ေရႊ႕ ေျပာင္းတပ္ဖြဲ႕ႀကီး ႀကီးထြားေနတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္တပုိင္းႏုိင္ငံ ံျဖစ္ေနပါတယ္။

ကမၻာေပၚမွာ ႏုိင္ငံေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနိမ့္၊ အင္အား လြန္၊ စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ၊ အသစ္ႀကီးထြားလာေသာ၊ အသစ္စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးလာေသာ က်ားႏုိင္ငံမ်ား (developed, developing, least developed, super power, industrialized, newly emergence, newly industrialized) စသျဖင့္ အေခၚအေ၀ၚေတြ ဘယ္လုိပဲ ရွိရွိ၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးကေန စက္မႈ၊ ကာယအားျပဳကေန ညဏအားျပဳ၊ ေတာကေန ၿမိဳ႕၊ ေခတ္ေနာက္က်ရာမွ ေခတ္မီ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္သန္း တက္လွမ္းသြားၾကရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာရင္၊ စက္မႈနဲ႔နည္းပညာ ထြန္းကားလာၿပီး လယ္ယာေျမမွာ စက္မႈစုိက္ပ်ိဳးေရး ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ လယ္သမားအေရး အတြက္ ေလွ်ာ့ပါးၿပီး၊ စက္မႈနဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈအလုပ္သမား အေရအတြက္ တုိးပြားလာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမားေတြဟာ ပညာေရး က်န္းမာေရး လူမႈေရးအဖက္ဖက္က ေရခ်ိန္ျမင့္ မားလာရင္ တုိင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ လာျခင္းရဲ႕ သေကၤတပဲျဖစ္တယ္။ အလားတူ စက္မႈလယ္ ယာျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် လယ္သမားေတြရဲ႕ လူမႈအတင့္အတန္းေရခ်ိန္ျမင့္မားလာမွာျဖစ္တယ္။

ဒီအေျခအေနေအာက္မွာ ႏုိင္ငံတခုရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ မဟာဗ်ဴဟာ နည္း ဗ်ဴဟာေတြ ခ်မွတ္ရာမွာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ (အားနည္းခ်က္ - အားသာခ်က္) မ်ားကုိ စီ စစ္တြက္ခ်က္ၿပီး ခ်မွတ္ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ သူမ်ား လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္တုိင္းရတာ မဟုတ္ ဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ ေပၚလစီခ်ဖို႔ဆိုတာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးဟာ အခရာ အက်ဆံုးပဲ။ ပေဒသရာဇ္တပုိင္း စစ္ဗ်ဴရုိကရက္မ်ားကေတာ့ လူေတြကုိ ကၽြန္ေတြလုိ သေဘာထားၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတမ်ားကုိ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေသြးစုပ္အျမတ္ ထုတ္ၾက တယ္။


(၄)

စစ္အစုိးရက အေျခခံလူတန္းစား (အလုပ္သမား၊ လယ္သမား) ကုိ စစ္ဗ်ဴရုိကရက္ လူ တန္းစားရဲ႕ အခုိင္းခံ အျခယ္လွယ္ခံအျဖစ္ ထာ၀ရ စစ္ကၽြန္ျပဳေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္လုိ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ပေဒသရာဇ္တပုိင္း ႏုိင္ငံအဖုိ႕ လူလတ္တန္းစား(ပညာတတ္၊ အတတ္ပ ညာသည္၊ လုပ္ငန္းရွင္စတဲ့) ဟာ အေရအတြက္လည္း နည္းပါး၊ စီးပြားေရးလည္း ခ်ည့္နဲ႔ရံုတင္ မက သူတုိ႔အမ်ားစုရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ဟာ (အလုပ္သမားလုိပဲ) လယ္သမား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဘုိးအ ဘြားေတြဟာ လယ္သမားဇစ္ျမစ္ေတြပါ။

ဗမာျပည္မွာ လယ္သမား သားေျမးေတြဟာ လယ္သမားပဲ အမ်ားစုျဖစ္ၾကၿပီး ရႊံ႕ထဲႏြံထဲ ကကုိ မတက္ႏုိင္ပါ။ ဗမာျပည္ ပညာေရးက ဘြဲ႕ရ အလုပ္ၾကမ္းသမား(လယ္သမား ကူလီ ဆုိက္ကားနင္းစသည္) ေပါပါတယ္။ လူလတ္တန္းစားမ်ားတာဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အစိုးရကုိ ခုိကပ္ႀကီးထြားလာတဲ့ စစ္ဖိနပ္ကုိ ပါလစ္တုိက္ ေပးေနတဲ့ လူလတ္တန္းစားမ်ား ေပၚလာတာထက္ ေတာ္လွန္တဲ့ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့ ကုိယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစား မ်ားဖို႔ လုိပါတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေတာ္လွန္တုိးတက္တဲ့ ပညာတတ္ လူလတ္ တန္းစားေတြ မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ေပၚလစီ ခ်မွတ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္တယ္။

ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး မွန္ကန္တဲ့ ေပၚလစီမွန္သမွ် ေအာက္ေျခက လာတာပါ။ မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာဆုိတာ အထက္က က်လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္ဟာ စစ္ဗ်ဴရုိ ကရက္ဓနရွင္စနစ္ ရွိေနသမွ် သက္ဆုိးရွည္ေနသမွ် လူတန္းစားတုိက္ပြဲေတြ သည္းသန္ ျပင္းထန္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားလူတန္းစားတပ္ဖြဲ႕ႀကီးကုိ မွန္မွန္ကန္ ကန္ စည္းရံုးစုစည္းႏုိင္တာနဲ႔အမွ် ေတာ္လွန္ေရး လူထုတုိက္ပြဲေတြ ေပၚေပါက္ႀကီးထြားလာမွာ ျဖစ္တယ္။

အလုပ္သမား သမဂၢေတြ သဏၭာန္ အသီးသီးနဲ႔ ဗမာျပည္အႏွံ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဖြဲ႕စည္းရမယ္။ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားတဲ့ အစုအဖြဲ႕ေတြ အမ်ားအျပား လွ်ိဳ႕၀ွက္စုစည္းရမယ္။ ေဒါင္လုိက္ကြန္ရက္ ခ်ိတ္ဆက္မႈထူေထာင္ရမယ္။ လူမႈအခြင့္အေရးတုိက္ပြဲ၊ စီးပြားေရးတုိက္ပြဲေတြမွတဆင့္ ႏုိင္ငံ ေရးတုိက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲသြားရမယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးတုိက္ပြဲဆုိတာ အလုပ္သမားတုိက္ပြဲေတြနဲ႔ ႏႊယ္ၿပီး ေပၚလာပါ။ အလုပ္သမားတုိက္ပြဲေတြရဲ႕ ဂယက္ပါ။

ဗမာျပည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး တုိင္းျပည္ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ျဖတ္လမ္းမရွိ။ ကယ္တင္ရွင္ မရွိ။ ကုိယ္ဒူးကုိယ္ခၽြန္ စြန္႔လြတ္အနစ္အနာခံၿပီး တစည္းတလံုးတည္း တုိက္ပြဲ၀င္ျခင္းမွအပ တျခားလမ္းမရွိ။ အလုပ္သမား လယ္သမားအေျခခံ လူတန္းစားေတြ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးဟာ ေအာင္ပြဲရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္တယ္။

ေမာင္သန္းျမေရႊ
၅-၈-၁၀၀၉။

အေရွ႕မ္ိုးေကာင္းကင္ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ၿပသည္။

No comments:

Post a Comment