ကမၻာေလာကရဲ႕ သမီး

ဆီရႊဲၿပီး နက္ေျပာင္ေနတဲ့ ဆံပင္ကို
အက်အနဖီးလို႔
သနပ္ခါးကို မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားတဲ့
သမီးေလးဟာ
စိမ္းျမတဲ့ ရြက္ႏုေတြအၾကား
ငံုေနတဲ့ စပယ္ျဖဴေလးလို
လွပလန္းဆန္းေနတယ္။

အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္လဲ
ေက်ာင္းသြားဖို႔
ျပင္ဆင္ေနတဲ့
သမီးေလးဟန္ပန္က
ေလေျပနဲ႔အတူ
ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ စပယ္ငံုေလးေပါ့။

သမီး
လမ္းကူးရင္ သတိထားေနာ္
ေဆာ့လည္းမသြားနဲ႔
ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ အိမ္ကိုတန္းျပန္ခဲ့
ဟုတ္လား… သမီး၊
နားေထာင္ေနတဲ့ သမီးေလးဟာ
ပါးခ်ဳိင့္ေလးနဲ႔ တခါၿပံဳး
အေဖ့ပါးကို တခ်က္နမ္းလို႔
ေပါ့ပါးစြာေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္
လြယ္အိတ္ေလးကို
မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလို႔
ဂါ၀န္ေလးက ေလမွာလႊဲလို႔
ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါလား၊

“ခေလးေတြ သတၱိ ရွွိလိုက္ၾကတာ
ေခြးေတြ ရက္စက္လုိက္ၾကတာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ဆိုရင္….”
အို…
ေတာ္ၾကပါေတာ့ ေတာ္ၾကပါေတာ့
ဆက္မေျပာၾကပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊

သမီးေလးရယ္
အေဖနဲ႔အေမတို႔ရဲ႔
အခ်စ္ေတြနဲ႔တင္ မလံုေလာက္လို႔
ကမၻာေလာက တခုလံုးရ့ဲအခ်စ္ကို
သိမ္းၾကံဳးၿပီး အရယူသြားေလေရာ့သလားကြယ္။
သမီးေလးအတြက္ အမွတ္တရ
(ေဌးေအာင္)

တေန႔ တေန႔နဲ႔
ဒီေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္ေပါ့
အရင့္အရင္ ႏွစ္ေတြကလိုပဲ
မိုးစက္ေတြဟာ
ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ေႂကြေနၾကတယ္သမီး။

သမီးရဲ႕အေမကေတာ့
အစိမ္းမွာ အျဖဴေလးေတြ ကြပ္ထားတဲ့
ဂါ၀န္ေလးကိုပဲ အသာအယာပိုက္ရင္း
ပင့္သက္ေတြ ခ်ေနေလရဲ႕။

ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ထၿပီ
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီ
ေရခ်ဳိးၿပီ
ေအာ္ ...
ၾကာခဲ့ေပမယ့္လည္း
အေဖတို႔အတြက္ လန္းဆန္းေနဆဲပါ
သမီးရဲ႕ ဓါတ္ပံုေရွ႕
ပန္းအိုးထဲက
စံပယ္ပြင့္ ေသးေသးေလးေတြလိုေပါ့။


ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြကလည္း
သမီးကို ဖတ္ျပလို႔ဆိုၿပီး
ၿငိမ္ေနေအာင္ နားေထာင္တတ္တဲ့သမီးကို
သတိရေနမွာပါ။

တဖက္ထဲ ျပန္ရတဲ့
ေဂါက္ေဂါက္ဖိနပ္ေလးက
အေဖတို႔
မျမင္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ
ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါတိုင္း။

သမီးေလးရယ္...
တကယ္ကေတာ့
မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္မွ
ငိုလို႔ မ၀ေသးပါဘူူးကြယ္။


http://shwewaryaung.blogspot.com/ မွကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။